Εδώ και δύο μέρες είμαι κλεισμένη στο σπίτι μου, χωρίς να έχω επαφή με κανένα. Το κινητό μου και οποιαδήποτε άλλη συσκευή επικοινωνίας απλά δεν υπάρχει, η μόνη μου διέξοδος είναι η τηλεόραση όπου περνάω κι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας.
Κάθε βράδυ με επισκέπτεται ο Τζαξ φέρνοντας μου τα απαραίτητα και πάντα εγώ ήμουν κλειδωμένη στο δωμάτιο μου. Κάμερες ήταν τοποθετημένες παντού στο σπίτι ενώ κάθε μισή ώρα ένας γεροδεμένος άντρας με έλεγχε. Έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία...όμως εν είχα καμία απολύτως ιδέα για το πώς θα το κατάφερνα αυτό.
Την στιγμή που σηκωνόμουν από τον καναπέ μου για να πάω στο μπάνιο άνοιξε η πόρτα και μπροστά μου εμφανίστηκε ο δικηγόρος της πλάκας. Του χάρισα ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία και συνέχισα να περπατάω.
«Περίμενε!» άκουσα την ενοχλητική του φωνή στα αυτιά μου. Σταμάτησα δίχως να γυρίσω να τον κοιτάξω. «Θα σε βοηθήσω να ξεφύγεις.»
Μόλις άκουσα αυτά του τα λόγια ξέσπασα σε τρανταχτά γέλια. Πόσο γελιο θα μπορούσε να γίνει ένα άτομο? «Να μου λείπει η "βοήθεια" σου.» απάντησα στο τέλος λίγο πριν κλείσω την πόρτα του μπάνιου πίσω μου.
Θεέ μου πόσο χαμηλά θα μπορούσε να πέσει αυτό το άτομο?
Καθώς το νερό κυλούσε πάνω στο σώμα μου, μου ήρθε μια ιδέα. Οι φύλακες ήταν η λύση...και ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω χωρίς να πέσω χαμηλά φυσικά. Εχω και μια αξιοπρέπεια ως γυναίκα την οποία δεν καταπατά κανείς.
χωρίς να χάσω χρόνο, αφου βεβαιώθηκα πως είμαι μόνη στο σπίτι, έτρεξα μέχρι στο δωμάτιο μου για να ετοιμαστώ. Βρήκα το αγαπημένο μου λευκό σορτσάκι και μια απλή μπλε? μπλούζα.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αφού βεβαιώθηκα πως το αποτέλεσμα ήταν ωραίο πήγα προς την κουζίνα. Η ώρα ήταν μια οπότε είχα γύρω στο σαραντάλεπτο με μισάωρο για να ετοιμάσω ένα γεύμα για εμένα και τον...νεαρό.
