✔|Χορεύοντας Το Ονειρό

Κεφαλαιο 26

Πλευρα Δαφνης

Το σπίτι ήταν καθαρό ενω ενα πιάτο με ενα υπέροχο φαγητό στόλιζε το τραπέζι της κουζίνας. Γυρισα και τον κοίταξα, μου χαμογέλασε γλυκά και μου έστειλε ενα φιλί λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω του και με αφήσει μόνη.

Ελπιζω αυτη τη φορα να κρατησει ολο αυτο που εχουμε μεταξυ μας, η Ειρηνη μου ζητησε συγγνωμη και πραγματικα φαινοταν πολυ ειληκρινεις απεναντι μου...

Πλησιασα στο τραπεζι και καθως ετρωγα το φαγητο μου διαβαζα τα νεα στις εφημεριδες...τα νεα ηταν παντου τα ιδια με ελαχιστες διαφορες και παντου ημουν εγω που με μετεφεραν στο νοσοκομειο και φυσικα το ονομα του Στεφανου και πολλες πολλες παραλαγες διαφορων ιστοριων! Τσαλακωσα το περιοδικο και το πεταξα! Ζωη δεν εχουν τελος παντων ολοι αυτοι?

Με αυτα και με εκεινα ξεχασα να τηλεφωνησω στην Μαρια, ετσι αποφασισα να μην κανω τιποτα και να κατσω σπιτι μονη μου...δεν με πειραζε η αληθεια ειναι, ηθελα να ηρεμησω και να σκεφτω καποια πραγματα μονη μου.

Η ωρα περνουσε και ο Στεφανος δεν εμφανιζοταν πραγμα που με ενησυχουσε πολυ. Πηρα το κινητο στα χερια μου και αρχησα να πληκτρολογω τον αριθμο του, ομως, δεν το σηκωνε. Λιγα λεπτα αργοτερα ελαβα ενα μηνυμα που ελεγε "θα αργησω λιγο εχω μιτινγκ. Σ αγαπω".

Παρα το μηνυμα μου ελαβα το βαρος στην καρδια μου δεν ελεγε να φυγει, ισως ηταν ολα υποκοιημα της φαντασιας μου ισως και οχι.

Περασαν δυο ωρες απο το μηνυμα του Στεφανου και ακομα δεν εχει εμφανηστει λιγες στιγμες αργοτερα ακουσα χτυπηματα στην πορτα. Με αργα βηματα πλησιασα και την ανοιξα, μπροστα μου στεκωταν η Ειρηνη.

«Με εστειλε ο Στεφανος...επειδη θα αργησει...ελπιζω να μην εχεις θεμα.»

«Εμ οχι δεν εχω περνα μεσα!»

Οι στιγμες περνουσαν ευχαριστα με την Ειρηνη ηταν πραγματικα ενα πολυ ενδιαφερον ατομο για συζητηση και παρεα...ισως εκανα καποιο λαθος που την μισουσα τοσο στις αρχες...αλλα και αυτη δεν μου εδειχνε το αντιθετο.

2 χρονια μετα

Πλεον στην οικογενεια εχει προστεθει ηδη το νεο μελος ο μικρος Βικτωρ ο οποιος ειναι ιδιος ο πατερας του! Και φυσικα απο την παρεα αυτη δεν λειπει η νονα του Μαρια αλλα καο η νεα φιλη μας η Ειρηνη. Ο Στεφανος παρα τις δουλειες που εχει στην επιχειρηση προσπαθει να βρισκει χρονο για εμενα και το παιδι, πραγμα για το οποιο εομαι ευγνομων.

Σημερα ηταν τα 2α γενεθλια του Βικτωρα και οπως καθε χρονια ο Στεφανος ελειπε απο την δουλεια και μας βοηθουσε με τις ετοιμασιες! Ηταν μια απο τις αγαπημενες μου μερες. Απο χθες εγω και η Ειρηνη προσπαθουμε να φτιαξουμε μια δικια μας τουρτα ομως...βγαινει μια μεγαλη αποτυχια! Πραγμα που προκαλει γελιο στο Στεφανο αλλα και στον μικρο μου αγγελο που μημειται τον πατερα του.

«Εγω λεω να παω σπιτι μου σιγα σιγα για να ετοιμαστω! Τα λεμε Δαφνη...» την ακουσα να μου λεει λιγο πριν κλεισει την πορτα πισω της.

«Και τωρα οι τρεις μας!» ακουω την φωνη του Στεφανου πισω μου και τον μικρο Βικτωρ να γελαει με ολη του την ψυχη με την φωνη του πατερα του.

Αυτες οι μερες ειναι απο τις αγαπημενες μου...ειναι μερες οπου οσα ατομα αγαπω και νοιαζομαι ειναι κοντα μου, κοντα σε εμενα και την οικογενεια μου.

Πλησιασα τον Στεφανο και αφου τον φιλησα στο μαγουλο πηρα στα χερια μου τον μικρο μου αγγελο! Ο Βικτωρ με κοιταξε με τα γαλανα του ματακια χαμογελωντας μου.

«Ειναι υπεροχος...» ηταν το μονο που ειπα ενω γυρισα να κοιταξω τον Στεφανο στα ματια.

«Τι λες να κανουμε αλλον εναν?» απαντησε χαμογελωντας μου πλατια, φερνοτας ενα ελαφρυ κοκκινισμα στα μαγουλα μου.

Την στιγμη που πηγα να απαντησω ακουστηκαν χτυπηματα απο την πορτα. Με τον Βικτωρ στην αγκαλια μου και τον Στεφανο να με ακολουθει πηγα να ανοιξω την πορτα! Στο κατωφλι βρισκονταν οι η γονεις,ο αδελφος μου και η νονα του Βικτωρα. Ολοι τους με ενα τεραστιο χαμογελο να στολιζει το προσωπο τους.

Αφου βεβαιωθηκα πως ολοι ηταν ενταξει. Ετρεξα στην κουζινα να ετοιμασω το φαγητο. Παρα το γεγονος οτι εχουμε οικιακες βοηθους ηθελα να τα κανω ολα μονη μου σημερα...σχεδον.

«Κορη μου απο τοτε που εισαι με τον Στεφανο το προσωπο σου φωτιζει. Τελικα εκανα την σωστη επιλογη που σε εδωσα σε αυτον...» Ακουσα την ταλαιπορημενη φωνη του πατερα μου να μου λεει.

Με αργα βηματα τον πλησιασα και χωθηκα στην αγκαλια του, παλια μπορει να μην καταλαβαινα τον λογο που το εκανε αυτο πλεον ομως γνωριζω πως ενας γονιος κοιτα παντα το καλο του παιδιου του οσο επωδινο και αν ειναι αυτο...

«Ευχαριστω για ολα πατερα...εκτιμω ολα οσα εχεις κανει για εμενα...» Ειπα κοιτωντας τον στα ματια, τα οποια αρχισαν να βουρκωνουν και μαζι με τα δικα του και τα δικα μου.

«Οχι δακρυα σημερα...» προσπαθησα να πω καθως τα πρωτα δακρυα αρχισαν να κυλουν πανω στα μαγουλα μου. Δεν ξερω τι νιωθω αυτη τη στιγμη τα συναισθηματα μου ειναι αναμυκτα! Αυτο που ξερω ειναι πως αγαπαω την οικογενεια μου.

«Μαμα...» ακουω την φωνουλα του γιου μου πισω μας. Αφου σκουπισω τα ματια μου γυρναω και τον κοιταζω.
«Τι ειναι αγαπη?» απανταω χαμογελωντας του. Δεν μου απαντησε απλα ετρεξε κοντα μου και μου αγκαλιασε το ενα μου ποδι...με αργες κινησεις γονατιζω κοντα του και τον βαζω στην αγκαλια μου.

λοιπον...αυτο ειναι το παρτ ελπιζω να σας αρεσει!!!!