Klavyenin Ucundaki Fenomen

34.BÖLÜM

ŞARKIYLA OKUMANIZ ŞİDDETLE TAVSİYE OLUNUR

Seda

Telefonum çaldığında Sena'nın aradığını gördüm. Telefonu açtığımda ağlama ve çığlık sesleri geliyordu.

"Sena?"

 "S-seda çok kö-kötü bir şey-"

Lafını tamamlayamadan tekrar ağlamaya başlamıştı. 

"Sena ne oldu?" deyip biraz sesimi yükselttiğimde Koray da merak edip kafasını telefonun olduğu yere yaslamıştı.

"Burhan ö-öldü."

Koray ile birbirimize bakmıştık.

"N-nasıl öldü ya?Yine şaka mı yapıyorsunuz bana?"

Sena Burhan'ın çocukluktan beri sevgilisiydi. Arada beni arayıp şaka yaparlardı. Bağırtılar geldiğinde başka biri telefonu almıştı.

"Seda ben Yusuf. Sena bayıldı."

Telefon elimden kayarken gözyaşım da aynı anda düşmüştü. Koray anında bana sarılırken kafamı göğsüne gömdüm ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

**************

Trabzon'a geldiğimde herkes beni mezarlıkta bekliyordu. Doktordan izin alıp kısa süreliğine dönüş yapmıştım. Koray'ın yardımıyla mezara doğru birkaç adım atabilmiştim. Mezarın başına geldiğimde nenem ve halamın köşede ağladıklarını gördüm. Koray da beni onların yanına oturtup mezarın başına gitti. Nenem beni kendine çektiğinde tekrar ağlamaya başlamıştım.

Eve geldiğimizde hiç kimse konuşmuyordu. Sadece baş sağlığı dilemek için gelen kadınlar konuşuyordu o kadar. 

"Kız Hatice. Bu kızın belalısı öldürtmüş diyorlar. Niye hala evinizde tutuyorsunuz bu yüzsüzü?"

Kadın beni işaret ederek konuştuğunda halam lafa atladı.

"Kadın bana bak. Ben burada oğlumun acısını çekiyorum. Senin dediği lafa bak. Belalısı öldürtmüşse kızın ne suçu var bilerek mi yaptırdı? Şimdi defol evimden."

Kadın bana bakarak çıkarken Koray'ın arkasından bir kız gelmişti. Biz Koray ile ayrıyken Koray'ın yanındaki kızdı bu. Ben Koray'a bakarken lafa girdi.

"Tanıştırayım. Eski sevgilim Melisa." 

Ha?