Breaking The badboy

22

{Angel}

Die vrijdag gaan Chris en ik weer naar een feestje. Deze keer die van Danique. Quinn en Amy komen als het goed is ook. Ik heb ze de afgelopen week niet echt veel gesproken. Ik ben vaak langs geweest bij Chris en heb zijn moeder ook nog een aantal keer gezien. Ze is echt heel aardig.

De hele avond zijn Chris en ik samen. Ik hou ervan om bij hem te zijn. Quinn en Amy hebben inmiddels best veel op dus daar sta ik liever niet bij. Op een geven moment gaan we met zijn allen Truth or dare doen, alweer. Ik snap echt niet wat mensen hier zo leuk aan vinden. Al snel ben ik aan de beurt.

'Dare' kies ik. Quinn grijnst.

'Zoen die jongen daar' zegt ze dan en ze wijst naar een blonde jongen.

'Quinn, ik ben met Chris' verduidelijk ik haar. Ze zucht.

'Oh kom op. Wanneer ga je hem vertellen dat het fake is?' Ik werp haar een dodelijke blik toe. 'Je vindt hem toch niet leuk.'

'Fake?' vraagt Chris. 'Hoe bedoel je fake?'

'Angel moest jou voor het einde van het jaar fixen' vertelt Quinn. 'En ook weer dumpen voor 50 euro.'

'Is dat waar?' vraagt Chris aan me. Ik sla mijn ogen neer en knik.

'Ja, maar ik-' Chris laat me niet uitpraten.

'Ben je serieus?' Hij staat op. 'Ik vertrouwde je! Ik heb je voorgesteld aan mijn moeder! Al die tijd heb je me gewoon gebruikt!'

'Chris, zo zit het niet' probeer ik. Tranen vormen zich in mijn ogen en mijn hart begint sneller te kloppen. 'Ik hou echt van je. Ik wilde het je wel vertellen maar ik wist dat ik je kwijt zou raken.' Chris lacht schamper.

'Je bent zo fucking egoïstisch weet je dat?' Hij schudt zijn hoofd. 'Al die tijd heb je gedaan alsof je onschuldig was. Je bent bang om mij kwijt te raken? Wat denk je? Dat ik ook nog maar íets van je bullshit geloof? Flikker toch op!' Met die woorden wilt hij weglopen maar ik pak zijn hand vast.

'Chris, ik heb je mijn maagdelijkheid toevertrouwt!' zeg ik. 'Beweer nu niet dat ik bullshit uitkraam. Ik hou van je, is dat nog niet duidelijk?' Iedereen kijkt ons inmiddels aan.

'Je zogenaamde maagdelijkheid kan me geen flikker schelen!' sist Chris. 'Je beseft niet wat je hebt gedaan. Ik dacht oprecht dat je anders was dan de andere meisjes. Maar je bent nog erger dan hen. Laat me met rust voortaan.' Hij trekt zich los uit mijn greep en beent naar buiten waarna hij de voordeur met een harde klap dichtslaat. Ik kijk naar Quinn en Amy. Ze kijken me beiden verbijsterd aan.

'Ik haat jullie!' zeg ik. 'Jullie hebben alles verpest!' Ik ren het huis uit. Buiten zie ik Chris nog net in zijn auto stappen. Ik laat mijn tranen in vrije loop. Wat heb ik gedaan?

{Chris}

Angel is buiten. Ze is gaan zitten tegen een muurtje en heeft haar benen opgetrokken. Ze huilt. Ik kan het niet opbrengen om naar huis te rijden op dit moment. Ik kan niet eens normaal kijken door de tranen die continu mijn ooghoeken verlaten. Ik voel me zo dom. Waarom heb ik nooit iets gemerkt? Ik haat mezelf dat ik haar zo snel in vertrouwen heb genomen. Ze leek zo anders. Ik hou van haar. Ik hou heel veel van haar, maar ik kan dit niet. Ze was niet eens van plan om me dit te vertellen. Onze hele relatie is gebaseerd op een stomme weddenschap.

Heel even kijkt Angel op, richting mijn auto. Waarschijnlijk ziet ze me zitten. Ik zucht en sla mijn ogen neer. Mijn hart breekt als ik naar haar kijk. Ik haat het om haar zo te zien. Ik heb afleiding nodig om niet steeds aan haar te denken. Maar nu wil ik in mijn bed liggen en er nooit meer uitkomen.

Wanneer ik opkijk staart Angel nog steeds deze richting op. Wacht ze tot ik iets doe? Tot ik gebaar dat ze moet komen of tot ik uitstap? Ik heb nu niet de behoefte om met haar te praten. Zuchtend veeg ik mijn tranen weg en start de motor waarna ik de straat uitrijd. Ergens voel ik me schuldig. Angel is met mij meegereden en heeft nu geen vervoer om thuis te komen. Ik hoop dat ze niet bij een of andere creep in de auto stapt. Met Quinn en Amy zal ze nu vast ruzie hebben dus dat is geen optie voor haar. En lopen is te ver, vooral in deze kou. Twijfelend bijt ik op mijn lip, maar draai uiteindelijk toch de auto om en rij terug naar Angel. Ik kan haar daar niet zomaar achterlaten. Dat zit gewoon niet in me.

Bij het huis aangekomen zit Angel nog altijd op de stoep. Ik zet de auto stil en stap uit waarna ik richting Angel loop. Verbaasd kijkt ze me aan.

'Stap in' mompel ik. Met grote ogen kijkt ze me aan voor ze langzaam opstaat.

'Chris, ik-'

'Niks zeggen' onderbreek ik haar terwijl ik zelf ook instap. 'Ik doe dit alleen omdat ik niet wil dat een of andere gek je meeneemt.' Ze zegt niks meer en de rest van de rit is het stil. Ik heb de radio zacht aangezet zodat ik me daarop kan concentreren.

Na een lange rit zijn we eindelijk aangekomen bij Angels huis.

'Bedankt' glimlacht Angel klein voor ze uit de auto stapt. Ze zucht diep. 'Het spijt me echt heel erg.' Met die woorden slaat ze autodeur dicht en loopt ze naar binnen. Ik adem diep in en uit voor ik een harde klap geef op mijn stuur. Waarom ben ik zo kwetsbaar?