Fall Into Places (Into Trilogy #1)

Kabanata 12

Naiinis na isinara ko ang librong binabasa ko. Napapailing na lang akong tumayo sa kinauupuan ko sa starbucks at inubos na ang inorder kong frappe. Hindi ko mapigilang umirap sa hangin ng mapadako ang mga mata ko sa kinalalagyan nila Ianthe kasama ang tropa ni Luke.

Since hindi na kami nag-uusap, I can always see her hanging out with Luke and his friends pero wala na akong pake sa kaniya. Noong sinabi niya ang pinakasensitibong parte ng alaala ko, tinanggal ko na siya sa buhay ko. Call me a prideful person, I still don't care. Maybe, tama na rin siguro iyong apat na taon naming pagkakaibigan. Kahit matagal na kaming magkaibigan ay hindi pa rin nila nakikita ang iba kong katauhan.

Bumuntong hininga na lang ako at aakma na sanang lalabas na nang starbucks. Napatigil lang ako ng humarang sa harapan ko ang isang kaibigan ni Luke, na si Mike na mayabang na nakapamulsa habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. Shit, I hate this kind of guy.

"Hey, beautiful."

Inismaran ko lang siya bago nilagpasan. Pero mabilis niyang nahagip ang braso ko na ikinulo ng dugo ko.

"'Wag mo akong talikuran kapag kinakausap kita." Tsk, akala mo kung sinong famous.

Tiningnan ko lang siya ng malamig. Naramdaman ko naman ang paninindig ng mga  balahibo niya sa may bandang kamay niya nang tiningnan niya ako ng deretso sa mata. That's right. Be fucking scared.

"Let. Me. Go." Bawat bigkas ko ng mga katagang iyon ay matitigas at walang halong biro.

Naramdaman ko naman ang unti unting pagkaluwag ng pagkakahawak niya sa'kin bago tuluyang bumitaw. Tiningnan ko siya  ng malamig bago nagsalita.

"If you ever touch me again. Ready your coffin 'coz I will bury you alive."

Nakita ko naman ang hirap niya sa paglunok at ang unti-unting pag atras. Ang kaninang mayabang niyang tindig ay nawala na at napalitan ng parang isang kuting na natatakot na makagat ng isang dambuhalang aso.

Tinalikuran ko na siya at lalabas na sana ng marinig ko ang boses niya kasama ang mga tropa nila kaya napalingon ako sa puwesto nila bago lumabas.

"Man, hindi niyo naman sinabi na nakakatakot siya..." rinig kong sabi ni Mike.

"H-hindi ko rin alam..." boses iyon ni Luke na nagpairap sa'kin.

Well, now you know.

Tumingin ako kay Ianthe na bahagya rin palang nakatingin sa'kin. Hindi ko siya pinakitaan ng emosyon habang nakatingin kami sa isa't-isa. Siya na rin ang unang sumuko ay iniiwas ang mga mata niya mula sa'kin.

Men with their dicks. Anong akala nila sa'ming mga babae? Madali lang makuha sa palapit  lapit lang nila? This is why I hate our new generation kasi wala nang mga respeto ang mga babae sa sarili nila kaya't hindi na rin sila nirerespeto ng mga kalalakihan. Akala siguro ng Mike na iyon ay easy to get lang ako. If Clyde is struggling just to let him court me, ano na lang kaya siya na akala mo kung sinong mayabang. Wala naman palang binatbat. What a dick.

Lumabas  na ako ng tuluyan sa starbucks at nilakad na ang pabalik sa bahay namin. Malapit lang naman ang bahay namin dito and I still have a week to enjoy myself. Maybe I could call Aira and talk to her so I can make myself busy kaysa sa walang ginagawa.

"Moira!" Tawag sa'kin ng isang tinig mula sa likod ko.

Hindi na ako nag abalang lumingon sa taong tumawag sa pangalan ko dahil alam ko na kung sino iyon. Bagkus ay mas binilisan ko pa ang paglalakad, not wanting him to reached my pace.

"Moira!"

Mas binilisan ko pa ang paglalakad.

"Moiranelle!"

Naiinis na nilingon ko siya at tiningnan ng walang emosyon.

"You don't have the rights to call me by my real name. Hindi tayo close and we'll never be."

Nakatingin lang rin siya sa'kin pero kaagad  na umiwas ang nga mata niya at bumaling sa iba.

"Bakit hindi mo pa rin kinakausap si Ianthe? Magkaibigan kayo-"

"She is not my friend." Pagpuputol ko sa mga sasabihin niya.

"What?" Parang nabibingi siya sa sinabi ko.

Tumawa ako ng sarkastiko. "Hindi ka naman siguro bingi diba? Nakakaintindi ka naman siguro ng lengwaheng ingles? I won't repeat myself para lang sayo."

"Paano mo nasasabi ang mga iyan?" He whispered enough for me to hear it.

I chuckled. "You don't know me, Mr. Miraflor. You don't know what I can do."

Umiling-iling siya at seryosong tumingin sa'kin. "And you don't know me either, Moira."

"Oh, I know you too well, Luke. I know your types. Mga lalaking paglalaruan lang ang mga puso ng kababaihan. Little immature creatures."

"How can you say that?! Hinding-hindi ko sasaktan si Ianth-"

I laugh sarcasticly. "Oh, cut that crap, Luke. Sa ngayon, sasabihin mo 'yan. But I know. Iiwan mo rin siya."

"Fu-"

"Luke! Stop it!"

Sabay kaming napalingon kay Ianthe na humahangos na tumatakbo papunta sa amin.

Nahihiya siyang tumingin sa'kin at aakmang hahawakan ako.

"Don't touch me. We're not friends anymore."

Napatanga naman siya sa sinabi ko. I can see that she blinked her tears away. I don't care if she got hurt sa mga katagang sinabi ko. Ganoon ako katigas.

"Moira..."

Walang pakialam na tumalikod ako sa kanila. "Don't let your dog go near me again, Ianthe. Next time, I might punished him for being such an ass dog."

"How dare this, bit-"

"Luke! Just please stop and don't talk back to her."

Habang papalayo ako sakanila, rinig na rinig ko ang pag-aaway nilang dalawa. Bagay nga sila. Tumawa naman ako ng mapait.

Malapit na ako sa lugar namin ng nag vibrate ang phone ko mula sa bulsa ko. Kinuha ko naman agad ito at tiningnan ang tumatawag. Nang makita ko ang ID caller ay kaagad ko itong sinagot.

"Nasaan ka? Can you fetch me if you're still here?"

"Huh? Nasaan ka ba? Kakaalis ko lang ng bahay niyo." Ani Aira.

"Nasa malapit lang ako. Sunduin mo na lang ako dito."

"Wow! Maka-pasundo to parang may car ako." Palatak niya.

Napangiti ako. "Gaga, bilisan mo na ang paglalakad ko para makasabay ako sayo kung saan ka man pupunta."

"Opo na po. Wet for me ha."

Umiling iling na ibinaba ko na ang tawag. She never fails to amuse me. She's always there to make me happy.

Bumuntong hininga ako at tumingin sa kalangitan. It was so calm that I want to be jealous to it. I want my life to be that calm like the blue sky. But I know that life isn't perfect and never will be.

STONE MIKAELSON