Fall Into Places (Into Trilogy #1)

Kabanata 15

Everything seems off today.

Mostly, I'm second to our class but today, napakababa ng mga scores ko. I forgot na may mga quizzes kami ngayon.

"Is everything alright, Moira?" My other teacher even ask me this.

Kiming tumango lang ako at umalis na sa panghulihang klase namin para umuwi.

My mother was still at the hospital. Tita Claire has been helping me of taking care of her. Umuwi lang ako ngayon para kumuha ng ilang gamit for two nights since, friday ngayon at wala kaming klase bukas hanggang sa sunday.

Habang papasok ako sa gate namin, nakita kong nakaparada ang sasakyan ng magaling kong ama sa may garahe namin. Mabilis namang nag init ang ulo ko pero pinakalma ko ang sarili ko. He doesn't need to see that I'm to affected by his presence.

Inayos ko muna ang sarili ko at pinakalma ang mga emosyong gusto nang magsilabasan bago pumasok sa bahay namin.

The lights were on. My father was sitting on our couch while watching TV. I can't help my fist to form.

"So now, you decided to show up after months of not contacting us." Ani ko sa malamig na boses.

Nakita ko namang napaigtad si papa sa kinauupuan niya bago siya lumingon sa'kin. Napamulagat siya ng makita akong nakatayo sa may hamba ng pintuan habang nakatingin sakaniya ng walang emosyon.

"Moira, anak..."

Tumayo siya at aakma sanang lumapit sa'kin pero itinaas ko ang isa kong kamay, sign na 'wag siyang lalapit.

"Moira, What is this? Nasaan ang mama mo?"

Umirap ako sakaniya at tumawa ng salat sa emosyon. "Nasa ospital. For almost 1 week now."

Napasinghap naman siya sa sinabi ko at parang umaktong nabibigla. If I know, mas gugustuhin niya oang mawala si mama dahil sa mga kalokohan niya.

"I-i didn't know..."

"Hah! Of course you don't know! You're too busy with your slut to the point na nalilimutan mo na kami ni mama. Nalilimutan mo ng may pamilya ka." Napatigil ako. "Oh, scratch that, baka nga hindi mo kami pamilya eh." Tumawa ako ng mapang uyam. "Tell me, kami ba talaga ang pamilya mo o may iba ka?"

Kumunot ang noo niya at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang mabilis na pagkawala ng isang emosyong kanina ko pa hinahanap sa mga mata niya. Fear.

"What are you saying, Moira! What slut are you talking about? Hindi ka namin pinalaki ng mama mo-"

"Wow! Namin? As far as I know, Si mama lang ang kasa-kasama ko hanggang sa paglaki ko! Siya lang ang nag alaga sa'kin habang ikaw, mabibilang pa ang pag uwi mo sa isang taon! You were never a father to me but I still loved you!" Kuyom na kuyom na ngayon ang kamao ko. "But now, mukhang pagsisisihan ko na ang pagmamahal na binigay ko sayo. Isa kang walang kuwentang ama."

Suminghap siya at puno ng galit ang mga matang lumapit sa'kin. "What the hell are you saying, Moiranelle!"

"Sige pa! Act innocent all you want!" Napatigil siya sa paglapit sa'kin. "You want me to tell you what you did?" I gritted my teeth. "Alam na naming matagal mo na kaming niloloko! You fucking old man! You fucking broke my mother's heart! Isa kang malaking kasinungalingan para samin! Wala kang karapatang tawaging isang ama! You never loved my mother! Me as well!"

Humakbang siya ng paatras. May mga luhang namumuo sa mga mata niya. Pain succumb me to the point na hindi ko na maisip na ama ko pa rin siya. Well, hindi ko na siya ama ngayon.

"I love your mother, Moira..."

"No! You don't love us!" I spat at him.

Tumulo na ang mga luhang kanina pa gustong lumabas dahil sa walang kwenta kong ama!

Nakaiwas siya nang tingin sa'kin at talagang hinding hindi niya na ako kailan man matitingnan ng deretso sa mga mata.

"Why?" My voice broke.

Yumuko lang siya. "I-i'm sorry anak..."

Nagtagis ang bagang ko. Your sorry can't undo things that you've done to us, pa.

"For all these years, pinaniwala mo kami sa lahat ng mga kasinungalingan mo! I thought you really love us? I thought you truly loved mama?" Pilit kong pinatatatagan ang boses ko.

"I do love you and your mama-"

"Then why did you stray!"

Umiling-iling lang siya at nanghihinang napaupo sa sahig habang sapo sapo ang mukha gamit ng kamay.

"I'm sorry, anak. Hindi ko alam ang ginagawa ko..." gumagarap na ang boses niya.

"Of course you do! May utak ka! You should know how to control your dick for yourself!"

"Moiranelle!"

"Don't call me by my name!" Tiningnan ko siya ng sobrang lamig na kahit ako ay parang hindi na siya nakikitang ama ko siya. "Inaalis na kita sa buhay ko. You are not my father anymore and I am not your..." parang isang lason ang panghuling sasabihin ko sakaniya. "Daugher anaymore."

Tiningnan niya ako ng may takot na sa mga mata niya. Tumayo siya at aakma na nanamang lalapit sa'kin.

"Stop." Matigas kong sabi.

"Anak..." tears were rolling down her eyes.

"Stop."

Paunti-unti naman siyang napaatras. He looks vulnerable too. Not knowing what to do.

"I am taking your rights to be the 'husband' of my mom and a daughter to you. Simula ngayon, doon ka na magpakasasa sa babae mo. Since magaling ka naman makipaglandian kung kanino-nino."

"What-"

"Huwag ka nang bumalik pa dito kailan man. Don't try setting a foot here." Salat na salat sa emosyon ang boses ko.

"Moira..."

Tiningnan ko siya ng matalim. "Get out!"

"Moi-Moi..."

Napapikit na lang ako ng tawagin niya ako sa palayaw ko. No, hindi dapat ako mag pa apekto.

"I said, Get out! I won't repeat myself to you again at baka tuluyan ko nang makalimutan na 'ama' pala kita!"

Bagsak ang mga balikat naman na kinuha niya ang nga bagaheng hindi niya pa nadadala sa kwarto nila ni mama. Luhaan siyang lumabas ng bahay namin.

"I'm so sorry, Moira. I'll still support you and your mother. Mahal ko kayo but, mas mahal ko ang asawa ko. I'm really sorry."

Nagpanting naman ang tenga ko sa sinabi niya. "Kahit huwag na! We don't need your support! We can get by in our own! Doon ka na sa babae mo. 'Wag mo nang ipapakita ang pagmumukha mo sa akin dahil baka mabangasan kita ng wala sa oras!"

Nalulungkot naman siyang umalis. Napaupo na lang ako habang nakatulala sa kawalan hanggang sa marinig ko ang pag andar at pag alis ng kaniyang sasakyan.

Napahikbi ako. It's too painful. Mas masakit pa noong umalis siya at iwanan ako. It's too painful to take. I'm starting to ask questions to God again. Bakit ganito kasakit? Do you hate me God for being a bad daughter to mama? Bakit ganito ang buhay ko? Why is it so painful everyday? I lost my bestfriend, I nearly lost my mother and now, I don't have a father anymore. I'm sorry for asking this painful questions God. I just can't take it anymore. I know you have better plans for me pero parang hindi ko na makalaya ang lahat ng sakit na ito.

Why is life so cruel to me?

STONE MIKAELSON