Kiss and Run

Chapter XXXII

NATALIA

Imbes na sagutin siya ay agad ko siyang tinalikuran. Naninigas ang katawan kong naglakad palapit kay ate. I may look stupid right now but I dont care. I need my sister. My sister who is fuming grimly right now. Great.

"You can't just barge in here and throw a blow at them!" Iritableng sambit niya. Sinulyapan ko kung sino ang kausap niya. I almost squeal when I saw kuya Shinichi gawking dangerously at her. Sumidhi ang pag-asa ko para sa kanila.

"Ate." Hinawakan ko ang kamay niya, tahimik siyang pinipigilan. Bukod pa rito'y nag-aalala na ako dahil marami na ang tumutunghay sa amin ngayon.

"Get out," utos niya kay kuya. "Both of you," dagdag pa niya sabay lingon kay Eiveren.

"I will." Para akong na-estatwa sa tinig ni Eiveren. Ilang araw ko ring hindi narinig ang bosea niya. "Once I have Natalia." Lihim akong napalunok. No, I don't want to be alone with him. Not tonight when he is obviously mad at me.

Samantala'y narinig ko si kuya Shinichi, sinasabing nag-aalala na raw si papa. Narito sila ngayon upang sunduin kami. I put my palm on face. Ate Fifteen made sure that our father is thoroughly asleep before we drove here! Turns out, it was worthless, nagising pa rin siya. Ngayon ay tinatanong ni ate kung paano nila nalaman kung nassan kami. Hindi pa man nasasagot ni kuya Shin ang tanong niya ay may lumapit na sa aming bouncer. Pinapaalis na kami sa loob ng club. Nakakaistorbo na raw kasi sa iba. Hindi naman na kumontra si ate at padaskol nang lumabas, tangay-tangay ako.

Nang tuluyang makalabas ay may biglang humila ng kamay ko, sanhi nang pagkalas ko mula sa pagkakahawak ni ate. I realized that Eiveren is pulling me towards him; I am temporarily caught off guard that my body swayed from left to right. I felt his warm palms on both of my shoulder, steadying me.

"You drank too much," he mumbled grimly, placing me on his side. He glances at my sister. "I believe Shinichi will send you home."

"Sasabay na lang ako sa kanila," tensiyonada kong sambit, pilit na namang inaagaw sa kanya ang kamay ko. Hindi naman ako pasmado pero namamawis ang mga 'to. Hindi lang ng kamay, maging ang noo ko. Kasalanan 'to ng presensya niya! "Eiveren," pakiusap ko nang mapagtantong wala talaga siyang planong pakawalan ako.

Sumilay ang pag-asa sa mga mata ko nang makitang hahakbang na si ate Fifteen upang iligtas ako kay Eiveren. Ngunit bago pa man niya magawa ito ay nakita ko na si kuya Shinichi sa likuran niya't hinila naman siya papunta sa kanya.

"Alright, time to go," Eiveren said and tugs me towards his car.

"Eyeke," pigil ko sa kanya. Hindi ako pabebe, nanghihina lang talaga. "Tekaaaaa." He let out an impatient sigh, telling me that I am wasting his precious time. "I am not even expecting you to come here," tahimik at malamig kong tugon na tahimik ko ring ikinasurpresa.

I glance at my sister to ask for help but I instantly halt and almost scream, Bold! as I caught kuya Shinichi kissing ate Fifteen.

"Ate!" Napalundag si ate palayo kay kuya, mukhang natauhan, at humarap sa akin.

"Just get in," utos naman ni Eiveren at nagsimulang hilahin ako papasok sa kotse niya. Muli akong gumewang-gewang dahil sa biglaang mosyon ngunit 'di ko 'yon inalintana at muling tinawag si ate. "Stubborn," bulong na lamang niya.

"Eiveren will send you home, Nat," sa pagkasabi nito ni kuya Shinichi ay tuluyan nang bumagsak ang balikat ko. I can't even mumble any sign of protests. It seems like he is planning something and Eiveren's just helping him out by keeping me off at bay.

Naramdaman ko ang pagbitiw ni Eiveren sa kamay ko, pagkalingon ko ay papasok na siya sa kanyang kotse, mukhang pinaiiwan na sa akin ang desisyon kung magpapahatid ba 'ko sa kanya o hindi.

Of course, I choose the latter. "Magta-taxi na lang ako," bulong ko sa sarili.

Saglit lang ay bumukas ang pinto ng passenger seat sa tapat ko, "I heard that," sambit niya, puno ng pagbabanta ang tinig.

"I hate you." I murmured and stomp my feet twice before letting myself inside his cold car. I embrace myself and quietly rub my shoulders. "Let's go," I said when I caught him looking at my thighs. He grumbled indistinctive whatnots under his breath, looking distracted and grab something in the backseat. "Oh," I can only whisper when he shielded my lap with his jacket.

"I trust you haven't kissed a stranger there?" He asked, oh so close to me that my breath hitches. I sway my head nervously. "Good."

I instantly gasp for air the second he pulls away.

Lord that was close, I can almost kiss him.

***

"So," sambit ko makalipas ng ilang minutong pagtitig sa kanya. He doesn't seem to mind so I feast my eyes by studying his loveliness. "How are you?" Tanong ko. Katulad ng inaasahan ay hindi siya sumagot, malamig na hangin lang ang dumaan sa pagitan namin. Kasalukuyan pa rin siyang nagmamaneho, ang kanyang mga mata ay nakapako pa rin sa kalsada.

Sa hindi ko malaman na kadahilanan ay bigla akong bumungisngis na parang bata. Pambihira. May ispiritu pa rin ng alak sa sistema ko, ang pagtitig ko pa sa kanya ay hindi nakatulong para magtino ang isip ko, lumala pa nga. Can't blame myself, he is too good to look at. The way his biceps bulge every time he shifted the gear is enough to make me drool, the knot in his brows while he is trying to focus on the road makes him more disturbingly handsome.

I want to throw my arms at him.

And kiss him.

"Ang pogi mo talaga," papuri ko sa kanya't muling bumungisngis. "Pakurot nga," hinging-pahintulot ko pa pero kurot-kurot na ang pisngi niya. "Ang kiyooot!" His perfectly sculpted face is already warped. He then mumbled my name, asking me to stop. So, good girl that I am, I did. When my eyes began to pool, I instantly look away and gazes up at his car's ceiling.

Damn, mood swings.

"Nakakainis ka," bulong ko. "Gulong-gulo na 'ko sa'yo." Humugot ako ng tissue sa dashbord ng kotse niya't pinamunas 'to sa luha ko.

"Then give up, Natalia," rinig kong bulong niya. "Just give up." If there's a hint of regret and sadness in his voice, I didn't catch it. I don't know. I am not sure. I am really not sure about the end of us anymore.

Gone are the fairytales I dreamt with Eiveren, gone are the plans I plotted for us to spend the lifetime together, gone are the daydreams...all were gone and replace by a sad reality. He showed me the reality.

"We are having fun there." Ngumiti ako ng mapakla, sinusubukang baguhin ang paksa. "It's been a while since I—" Napasinghal ako nang bigla niyang inapakan ang break. Ano ba'ng problema niya?!

"I will gladly turn this car around and bring you back there."

I stare at him in disbelief. Eiveren I know wouldn't do this. He can't be this too shallow and...unfair.

"So, this is you?" Tanong ko. Ilang beses kong kinurap ang aking mga mata para lang tanggalin ang panlalabo ng mga mata ko dahil sa pagsilay ng luha ko. "Do you really want to push me away that you are giving me reasons to loathe you?" Hindi siya sumagot kaya nagpatuloy ako. "Well, news flash, Eiveren Cross. I will stay even if you give me thousand of reasons why not to."

"You will only waste your time," mahina niyang tugon at ipinagpatuloy na ang pagmamaneho. Hindi na 'ko nagsalita pa at hinayaan na lamang mamayani ang katahimikan.

I close my eyes and let the darkness consumes me. If he is expecting me to give up without a fight then he is wrong.

Maya-maya pa'y naramdaman ko ang pagbagal ng takbo ng kotse. Nang idilat ko ang aking mga mata ay napagtanto kong nasa tapat na pala kami ng bahay. "Thank you," usal ko't nagmadaling lumabas ng kotse niya.

Mabilis kong sinara ang gate at sinandig ang aking likod dito. Huminga ako nang malalim, pilit nilalabanan ang pagpatak ng luha ko. At nang marinig na ang kotse niyang papalayo sa kinatatayuan ko ay pinilit kong magpakatatag.

There, that's it, no chase. And I'm so stupid to assume such.

ko܎(