The Dark London

Κεφάλαιο 7

Τον έχω στην αγκαλιά μου, του δίνω ένα φιλί στο μέτωπο και παρακολουθούμε την ταινιά. Στα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου το βρίσκουν τελείως σαχλό να βλέπουν παιδικά. Όμως για εμένα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Βέβαια όταν με ρωτάνε τους απαντώ ότι δεν βλέπω. Η ταινία τελειώνει και αφού κλείσω την τηλέοραση και ο αδελφός μου φύγει πάω και εγώ στο δωμάτιο μου.

Βλέπω διάφορα βίντεο στο YouTube και έπειτα διαβάζω βιβλία. Η ώρα έτσι περίπου περνάει μέχρι που ακούω ένα απαλό χτύπημα στο παράθυρο. Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω αυτό που κάνω. Όμως ο ήχος αυτή την φορά ακούγεται πιο δυνατός. Τολμώ να παραδεχτώ ότι είμαι λίγο φοβισμένη αλλά και περίεργη να δω τι είναι. Τελικά αποφασίζω να σηκωθώ. Πηγαίνω στο παράθυρο και απομακρύνω την κουρτίνα.

Παραλίγο να μου φύγει μια κραυγή αλλά κλείνω εγκαίρως το στόμα μου. Είναι ένα κοράκι που χτυπάει το τζάμι με το ράμφος του. Τι στην ευχή γυρεύει εδώ; Το ξέρω ότι απέναντι από το σπίτι μου βρίσκεται το δάσος αλλά και πάλι. Το κοράκι τώρα με κοιτάει κατάματα. Με το ράμφος του δείχνει προς μια κατεύθυνση. Μοιάζει σαν να θέλει να το ακολουθήσω. Ακούγεται τελείως τρελό αλλά όντως αληθινό. Το κοράκι φεύγει από εκεί και πηγαίνει κάτω στην πόρτα του σπιτιού περιμένωντας με.

Χωρίς να χάνω καιρό παίρνω γρήγορα μια ζακέτα από την ντουλάπα γιατί παρά την ζέστη κάθε βράδυ έχει ψύχρα. Επίσης παίρνω και έναν φακό. Κοιτάω την ώρα, είναι 7:00. Βάζω μερικά μαξιλάρια στο κρεβάτι για να μοιάζω σαν να κοιμάμαι αν τυχόν η μάνα μου μπει να ελέγξει. Ανοίγω την πόρτα σιγά σιγά και τσεκάρω να δω αν είναι κάποιος έξω. Βγαίνω και περπατάω στις μύτες μέχρι τα σκαλιά που τελειώνει ο διάδρομος. Ελέγχω το σαλόνι και ευτυχώς δεν είναι κανείς. Ξεκλειδώνω την πόρτα και βγαίνω έξω.

Το κοράκι είναι απέξω και μόλις με βλέπει πετάει προς το δάσος. Ανάβω τον φακό και το ακολουθώ. Αναρωτιέμαι ποιος Normal άνθρωπος θα ακολούθαγε ένα κοράκι μες την νύχτα και μάλιστα με κατεύθυνση το δάσος. Ναι, σίγουρα κανένας. Μπαίνω μέσα στο δάσος και επιταχύνω το βήμα μου. Μήπως έκανα βλακεία που το ακολούθησα; Λογικά ναι αλλά το θέμα μου τώρα είναι πως θα βρω την έξοδο. Μπράβο Emma έκανες πάλι την βλακεία σου και εξαιτίας σου χάθηκες. Λέει η εσωτερική μου φωνή. Τώρα πια αφού δεν έχω τι να κάνω ας το ακολουθήσω λίγο ακόμα. Περπατάω και άλλο μέχρι που βλέπω μια πύλη που λέει πάνω <<Νεκροταφείο>>.

Ok αρκετά έκατσα είναι ώρα να του δίνω από εδώ. Κοιτάω να δω το κοράκι αλλά αυτό έχει εξαφανιστεί. Πάω να πάρω το δρόμο της επιστροφής αν το βρω ποτέ, αλλά τότε καθώς πατάω ένα κλαδάκι, αυτό σπάει και βλέπω μέσα στην ομίχλη που έχει εμφανιστεί δύο κόκκινα μάτια να με κοιτούν. Έχω παγώσει από το φόβο μου. Όμως γρήγορα ξυπνάω από το λήθαργο που βρισκόμουν και κάνω βήματα πίσω. Αυτά τα τρομαχτικά μάτια με πλησιάζουν όλο και πιο πολύ.

Αρχίζω να τρέχω προς το νεκροταφείο με όλη μου την δύναμη για να βρω κάπου να κρυφτώ. Βλέπω έναν ψηλό λευκό τάφο και κρύβομαι από πίσω του. Ακούω βήματα να έρχονται προς το μέρος μου και κρατάω την αναπνοή μου. Νιώθω σαν τα κορίτσια που προταγωνιστούν σε ταινίες τρόμου και τότε πετάγεται κάτι τρομαχτικό. Ελπίζω στην περίσταση μου να μην γίνει κάτι τέτοιο. Παρόλο την πυκνή ομίχλη που έχει εξαπλωθεί σε όλο το νεκροταφείο καταφέρνω και βρίσκω μια πέτρα διπλά μου και την πετάω απέναντι, με σκοπό το ότι είναι αυτό που με κυνηγάει να αλλάξει την προσοχή του προς το θόρυβο που δημιούργησα.

Τα βήματα αλλάζουν κατεύθυνση και εγώ βρίσκω την ευκαιρία αφού αυτό έχει απομακρυνθεί αρκετά να τρέξω από την άλλη μεριά του νεκροταφείου. Με το τρέξιμο δεν το έχω καθόλου αλλά όταν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου αποκτώ φτερά. Εκεί που τρέχω ξαφνικά μπερδεύω τα πόδια μου και πέφτω κάτω χτυπώντας το κεφάλι στο μάρμαρο μιας ταφόπλακας. Τα κόκκινα μάτια εμφανίζονται και νομίζω ότι μπορώ να διακρίνω ένα σατανικό χαμόγελο. Μπουσουλάω προς τα πίσω μέχρι που η πλάτη μου ακουμπάει ένα κρύο μάρμαρο από μια ταφόπλακα. Αυτό ήταν, η ζωή μου τελείωσε. Είναι παράξενο να ξέρεις ότι ο χρόνος σου επάνω στη γη τελείωσε και μάλιστα τόσο σύντομα.

Πάω να κλείσω τα μάτια μου όμως βλέπω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από το λαιμό του και αυτό με τα κόκκινα μάτια να πέφτει κάτω.

Δυστυχώς αυτή η ομίχλη δεν μου επιτρέπει να δω τι γίνεται αλλά μπορώ να ακούσω ότι αυτοί η δύο σίγουρα παλεύουν. Ότι ήταν αυτό που έριξε τον πρώτο μου έσωσε την ζωή. Προσπαθώ να κουνηθώ αλλά τα πόδια μου δεν εκτελούν καμία μου εντολή.

Τελικά καταφέρνω να κινηθώ όμως η τύχη δεν είναι με το μέρος μου. Το γρασίδι είναι βρεγμένο από την υγρασία με αποτέλεσμα να γλιστρήσω και να χτυπήσω το κεφάλι μου στο μάρμαρο. Το μόνο που καταφέρνω τα δω είναι κάποιον να με πλησιάζει αλλά χωρίς να δω πρόσωπο πριν τα πάντα μαυρίσουν.

***********************************

Γειά σας! Αυτό ήταν! Ελπίζω να σας άρεσε και να σας άφησε με αγωνία♥.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.