The Dark London

Κεφάλαιο 18

Βρίσκομαι σε ένα πανέμορφο  φθινοπωρινό δάσος. Φοράω ένα άσπρο φορεματάκι και επάνω στα καφέ μαλλιά μου που είναι λίγο μπούκλες υπάρχει μια τιάρα γεμάτη μυρωδάτες μαργαρίτες. Είμαι ξυπόλυτη και περπατάω επάνω στο δροσερό χορτάρι. Νιώθω τόσο χαρούμενη και ταυτόχρονα τόσο ελεύθερη. Οι ιλιαχτίδες του ηλίου παίζουν χαρωπά στο ουρανό. Στα αριστερά μου βλέπω έναν θάμνο να κουνιέται και τότε εμφανίζονται 3 ζώα. Δεν φοβάμαι καθόλου, αντιθέτως αισθάνομαι μια βαθιά έλξη απέναντι τους. Είναι ένας άσπρος λαγός, μια ελαφίνα και ένας μεγαλοπρεπής γκρίζος λύκος. Είναι τόσο φιλικά μεταξύ τους όπως και μαζί μου. Τα χάιδευω και έτσι κερδίζω την εμπιστοσύνη τους.

Από μακριά βλέπω κάτι να γυαλίζει και μου τραβάει την προσοχή. Κατευθύνομαι προς τα εκεί και τα ζώα με ακολουθούν πιστά. Είναι μια καταγάλανη λίμνη. Σκύβω και κοιτάω το είδωλο μου, τα ζώα αριστερά και δεξιά μου, πίνουν νερό. Στο πρόσωπο μου είναι χαραγμένη η γαλήνη και η ηρεμία. Είναι όλα τόσο ήσυχα και δεν υπάρχει κανένας να με ενοχλεί, απολαμβάνω την μοναξιά μου.
 Υπάρχει κάτι τόσο όμορφο σχετικά με την μοναξιά. Πως σώζεις την μικρή σου καρδιά από τον υπόλοιπο κόσμο και έχεις χρόνο με τον εαυτό σου για να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι.

Ξαφνικά το νερό της λίμνης εξαφανίζεται όπως και τα ζώα δίπλα μου που τρέχουν μακριά. Ο ουρανός έχει πάρει ένα μπλε σκούρο χρώμα. Σηκώνομαι και κοιτάω το δάσος. Έχει αλλάξει τελείως, έχει γίνει τρομαχτικό και φριακιαστικό. Τα δέντρα έχουν χάσει όλα τους τα φύλλα και ο κορμός τους έχει αποκτήσει ένα μαύρο χρώμα. Ένα κρύο αεράκι με κάνει να ανατριχιάσω. Πάνω σε έναν κορμό υπάρχει ένας καθρέφτης και πλησιάζω προς τα εκεί. Παρατηρώ τον εαυτό μου που έχει αλλάξει τελείως από την πρώτη φορά. Το άσπρο φορεματάκι μου έχει σκιστεί σε μερικά σημεία και υπάρχει αίμα επάνω του, το δικό μου αίμα. Τα πόδια μου και όλο το υπόλοιπο σώμα μου έχει ελαφριές γρατζουνιές.

Ακούω ένα γρύλιζμα και κοιτάω πίσω. Ο γκρίζος ήρεμος λύκος που είχα γνωρίσει στην αρχή έχει εξαφανιστεί και στη θέση του είναι ένας οργισμένος λύκος με κόκκινα μάτια. Γυρνάω μπροστά και αρχίζω να τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Μετά από λίγο σταματάω και κάθομαι σε έναν βράχο για να ξεκουραστώ. Ο λύκος για καλή μου τύχη δεν με ακολούθησε. Ακούω έναν παράξενο θόρυβο να έρχεται όλο και πιο κοντά μου. Αυτό δεν είναι σίγουρα για καλό μου. Ένα  μεγάλο πλήθος νυχτεριδών πετάει προς τα εμένα. Προσπαθώ και διώχνω όσες πιο πολλές μπορώ κουνώντας τα χέρια μου και προστατεύοντας το πρόσωπο μου. Οι νυχτερίδες φεύγουν αφήνοντας εμένα τραυματισμένη και ανυπεράσπιστη σε ένα σκοτεινό δάσος. Κατεφέρνω και στέκομαι στα πόδια μου προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τον πόνο που νιώθω τώρα.