''Ευχαριστώ πολύ τότε!'', του απαντάω προσφέροντας του ένα ζεστό χαμόγελο και ανταποδίδει. ''Πάμε;'', ρωτάει. ''Ναι'', απαντάω. Πέρνω τα πράγματα μου και βγαίνουμε. Περπατάμε εδώ και αρκετή ώρα μιλώντας για διάφορα χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε.
''Που πάμε;'', τελικά ρωτάω. ''Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω'', λέει και γελάμε και οι δύο, περνάω τόσο καλά μαζί του. ''Θα ήθελες να πάμε στο πάρκο;'', με ρωτάει και τον κοιτάζω. ''Ναι δεν έχω πρόβλημα'', του απαντάω και πηγαίνουμε. ''Alex τι ώρα είναι;'', τον ρωτάω γιατί δεν θα πρέπει να αρχίσω πολύ. Βγάζει το κινητό του το οποίο είναι μαύρο και κοιτάει την ώρα. ''Είναι 7:30''. Πολύ γρήγορα πέρασε η ώρα ή μου φαίνεται; Μάλλον έτσι είναι να νιώθεις άνετα μαζί με κάποιον. Περνάνε οι ώρες πολύ γρήγορα χωρίς να το καταλαβαίνεις.
''Τι ώρα πρέπει να πας σπίτι σου;'', με ρωτάει. ''Στις 8:30'', του λέω. ''Άρα έχουμε χρόνο'', μου λέει και γνέφω. Τα φώτα από τα φανάρια μας δείχνουν το δρόμο για το πάρκο και εμείς τα ακολουθούμε πιστά. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι και μιλάμε για τις οικογένειες μας.
''Η μητέρα μου είναι συγγραφέας, ο πατέρας μου είναι δημόσιος υπάλληλος και ο αδελφός μου είναι... ο αδελφός μου'', λέω. ''Δεν έχεις παππούδες;'', ρωτάει. ''Έχουν πεθάνει από τότε που ήμουν τριών'', απαντάω και προσπαθώ να μην δακρύσω. ''Συλληπητήρια'', μου λέει λυπημένος. ''Ευχαριστώ αλλά έτσι και αλλιώς το έχω ξεπεράσει, αυτό ανήκει πια στο παρελθόν'', απαντάω. ''Για πες μου και εσύ για την οικογένεια σου'', τον ρωτάω. ''Δεν έχω να πω πολλά. Η μητέρα μου είναι η διευθύντρια του λυκείου'', λέει δημιουργώντας μου πολλά ερωτηματικά. ''Αυτό μόνο;'', τον ρωτάω. ''Ναι. Αυτό μόνο'', λέει. ''Ο πατέρας σου;'', τον ρωτάω. ''Πέθανε σε ένα αυτοκινηστικό δυστύχημα όταν ήμουν εννιά'', λέει θλιμμένα. ''Λυπάμαι'', απαντάω. ''Δεν χρειάζεται να λυπάσαι όπως είπες και εσύ όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν'', μου απαντάει. ''Μοναχοπαίδι;'', ρωτάω. ''Ναι'', απαντάει.
''Σε ζηλεύω'', παραδέχομαι. ''Γιατί;'', ρωτάει. ''Είσαι κατά κάποιο τρόπο ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις όποτε θέλεις χωρίς να σε ρωτάει ο αδελφός σου που πας και τι θα κάνεις'', του λέω. ''Εγώ μπορώ να πω ζηλεύω εσένα'', παραδέχεται. ''Γιατί;'', ρωτάω. ''Από πάντα ήθελα να έχω μια μεγάλη ενωμένη οικογένεια που θα νοιάζεται πραγματικά για μένα. Να κάνουμε βλακείες μαζί, να μπαίνω στο σπίτι και να αισθάνομαι ότι ανήκω εκεί, μαζί με αυτούς που με αγαπάνε'', λέει με ένα πικρό χαμόγελο. ''Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι'', παραδέχομαι.
''Άσχετο αλλά τι ώρα είναι;'', ρωτάω. ''Είναι 8:15'', λέει. ''Πρέπει να πηγαίνω'', απαντάω και πέρνωντας τα πράγματα μου σηκώνομαι. ''Θα σε πάω εγώ'', λέει και σηκώνεται. ''Δεν χρειάζεται να μπεις σε κόπο'', του λέω. ''Κανένας κόπος. Εξάλλου είναι επικύνδινο να γυρνάει μόνη της μια κοπέλα'', απαντάει. ''Καλά εντάξει δέχομαι. Πάμε''. Φεύγουμε από το πάρκο και έχουμε ως προορισμό το σπίτι μου. Του δείχνω την διαδρομή αν και αυτός φαίνεται να την γνωρίζει. Παράξενο, αναρωτήθηκα. Έτσι και αλλιώς όμως οι περισσότεροι γνωρίζουν που είναι το σπίτι μου. Το αποκαλούν <<Το στοιχειωμένο σπίτι>> διότι βρίσκεται απέναντι από το δάσος. Λένε ότι πλάσματα του σκότους κατοικούν εκεί. Είναι μόνο φήμες φυσικά.
''Φτάσαμε'', λέει. ''Ναι. Καληνύχτα τα λέμε αύριο'', του απαντάω. ''Καληνύχτα'', μου λέει και πηγαίνω στην πόρτα. Ξεκλειδώνω και μπαίνω μέσα. Ο πατέρας μου είναι στο σαλόνι και βλέπει τηλεόραση. ''Γειά σου Μπαμπά!'', του λέω. ''Γειά σου Emma πως πέρασες στη βόλτα;'', με ρωτάει. ''Μια χαρά. Εσύ τι βλέπεις;'', τον ρωτάω και κάθομαι δίπλα του. ''Έχει μια ωραία αστυνομική ταινία'', λέει. ''Πως την λένε;'', τον ρωτάω. ''Εμ... Δεν θυμάμαι'', απαντάει γελώντας. ''Ok εγώ πάω για ύπνο γιατί αύριο έχω σχολείο. Καληνύχτα'', του λέω και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο. ''Καληνύχτα'', μου απαντάει και ανεβαίνω τις ξύλινες σκάλες.
Οι άλλοι λογικά θα κοιμούνται οπότε πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Κλείνω την πόρτα και κάθομαι στο κρεβάτι μου. Βγάζω τα ρούχα και βάζω τις πιτζάμες μου. Πηγαίνω στην τουαλέτα και αφού ξεβάφομαι γυρίζω στο δωμάτιο μου. Ξαπλώνω στο μαλακό κρεβάτι και βυθίζομαι επιτέλους σε έναν γλυκό, ξέγνοιαστο ύπνο.
***********************************
Γειά σας! Πως ήταν το κεφαλαιάκι; Ελπίζω να σας άρεσε♥.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.
ESTÁS LEYENDO
The Dark London
Vampiros{Σε αναμονή} Η ιστορία μας εξελίσσεται στο μακρινό Λονδίνο. Από μικρά παιδιά οι παπούδες μας, μας έλεγαν πολλούς θρύλους για αυτό τον τόπο. Θρύλους για πλάσματα που ο ανθρώπινος νους δεν τα χωρά. Πλάσματα τα οποία μπορούσαν να φέρουν σκοτάδι στις κα...
