The Dark London

Κεφάλαιο 32

Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται, όλα αλλάζουν.

''Ήρθε η ώρα να σου πούμε την αλήθεια... αγάπη μου αυτό που θα ακούσεις θα σε στεναχωρήσει πολύ'', μου λέει η μητέρα μου με λυπημένη φωνή και είμαι έτοιμη να ακούσω.

''Πριν από δεκαεφτά χρόνια μια βροχερή μέρα με αστραπές και βροντές εγώ με τον Tyler καθόμασταν στον καναπέ και βλέπαμε μια ταινία. Τότε χτύπησε το κουδούνι και σηκώθηκα να δω ποιος ήταν. Μόλις άνοιξα, έμεινα άφωνη από το θέαμα που είδα και φώναξα τον Tyler'', μου λέει.

''Στο κατώφλι του σπιτιού βρισκόταν ένα μικρό βρέφος που κοιμόταν γλυκά μέσα σε ένα ξύλινο καλαθάκι, σκεπασμένο με μια πλεκτή άσπρη κουβερτούλα. Η Mary το πήρε μέσα και εγώ κοίταξα να δω ποιος ήταν αυτός που το άφησε αλλά είχε εξαφανιστεί'', μου λέει.

''Πήγαμε και καθίσαμε στο καναπέ και φέραμε και το μωρό μαζί μας. Το μικρό κοριτσάκι που είχε μόλις ξυπνήσει αντί να κλαεί μου χαμογελούσε και με κοίταγε με αυτά τα πανέμορφα καστανά ματάκια. Την πήρα στην αγκαλιά μου και της χάιδευα τα καφέ μαλλιά της'', λέει η μητέρα μου συγκινημένη.

Μα γιατί συγκινήθηκε; Ποιο είναι αυτό το μωρό;

''Ακριβώς κάτω από το μωρό βρισκόταν ένας άσπρος φάκελος που έγραφε Προς: Οικογένεια Jones. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα για να δω το περιεχόμενο του:

Αγαπητή οικογένεια Jones,
Τώρα σίγουρα θα έχετε πολλές ερωτήσεις στο μυαλό σας. Όπως ποιοι είμαστε εμείς που σας γνωρίζουμε και γιατί σας φέραμε ένα μωρό. Εμείς είμαστε μια φυσιολογική οικογένεια... βασικά δεν είμαστε μια φυσιολογική ούτε συνηθισμένη οικογένεια. Είμαστε αυτό που αποκαλείται οι περισσότεροι θνητή τέρατα. Είμαστε υπερφυσικά πλάσματα. Μπορεί να σας ακουστεί τρελό αλλά είναι η αλήθεια. Είναι πολύ οδυνηρό που δίνουμε το μωρό μας αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Οι λόγοι
να το μάθετε, ανακαλύψαμε ότι και οι δύο σας από πολύ παλιά λατρεύατε να μελετάτε τον κόσμο μας. Επίσης μάθαμε ότι εκτός του πόσο καλά άτομα είσαστε, εσείς κυρία Mary εδώ καιρό προσπαθείτε να κάνετε ένα μωρό. Όπως καταλάβατε το κοριτσάκι δεν είναι σαν και εσάς αλλά όπως εμάς. Δεν θα παρουσιάσει καμιά διαφορά από τα άλλα παιδιά της ηλικίας της μέχρι την ηλικία των 17 που τότε θα αρχίζουν να επανέρχονται αναμνήσεις στο μυαλό της από εμάς και τον κόσμο μας. Οπότε αποφασίσαμε ότι είστε οι κατάλληλοι για να μεγαλώσετε το μωρό μας. Αν κάποτε το κοριτσάκι μας θέλει να βρει τα ίχνη μας το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να πάει να ζητήσει πληροφορίες από την Eva, την διευθύντρια του λυκείου. Η Eva είναι πολύ γνωστή μας φίλη και είμαστε σίγουροι ότι έχει γνωρίσει αυτήν και το γιο της τον Alex. Ελπίζουμε να κρατήσετε το μικρό μας κοριτσάκι σαν δικό σας και να της δώσετε την αγάπη που κάθε παιδί ζητάει. Το όνομα της μικρής είναι Emma'', μου λέει ο πατέρας μου εξίσου συγκινημένος.

Emma; Μα αυτό είναι το όνομα μου... Όχι δεν είναι δυνατόν. Δεν γίνεται να μην είναι αυτοί οι πραγματικοί μου γονείς.

''Δηλαδή... είμαι υιοθετημένη;'', ρωτάω με ελπίδα μήπως δεν ισχύει αλλά και με φόβο μήπως είμαι.

''Ναι...'', μου λέει η μητέρα μου στεναχωρημένη.

Εγώ αργά αργά κάθομαι πίσω σε μια καρέκλα του μικρού τραπεζιού της κουζίνας και επεξεργάζομαι όλα αυτά που μου είπαν.

Κοιτάω σαν χαμένη μπροστά και νιώθω ένα δάκρυ να κυλάει από το μάγουλο μου και να πέφτει στο κρύο μαρμάρινο πάτωμα.

************************************

Γειά σας! Άργησα... ξανά. Τελικά βγήκαν λιγότερες λέξεις από ότι πίστευα. Η αλήθεια είναι ότι θα ανέβαζα αυτό το κεφάλαιο την προηγούμενη εβδομάδα αλλά... συνέβη το μοιραίο, μου έσπασε το κινητό και σβήστηκαν όλα τα κεφάλαια που έγραφα και μερικές πρόχειρες ιστορίες. So, έπρεπε να το ξαναγράψω και αντί να μου βγούν όπως στην αρχή 900 λέξεις μου βγήκαν 588 περίπου. Αυτό ήταν ένα αποκαλυπτικό κεφάλαιο που αποκάλυψε την πραγματική καταγωγή της Emma's. Ελπίζω να σας άρεσε παρόλο που ήταν... μικρό. Αυτά από εμένα❤.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.