Κεφάλαιο 30

36 5 0
                                    

Αυτή την στιγμή έχω φρικάρει τελείως. Πως είναι δυνατόν η ίδιοι μου οι γονείς να μου λένε αυτόν το ψέμα σε όλη μου την ζωή μου. Αν υπάρχουν και άλλα ψέμματα πέρα από αυτό; Είναι ανήκουστο! Εντωμεταξύ έχω πάθει σοκ έπειτα από αυτό που έμαθα και ο Alex με κοιτάζει λες και έχω πάθει εγκεφαλικό.

''Emma... είσαι... καλά;'', με ρωτάει με χαμηλό τόνο έχοντας βάλει το χέρι του στον ώμο μου.

''Ναι μια χαρά είμαι'', του λέω και χαμογελάω ψεύτικα ενώ αυτός με κοιτάει. Ξέρω αυτό το βλέμμα, αυτό είναι το βλέμμα που λέει ''ξέρω ότι λες ψέματα. Για πες την αλήθεια''.

''Εντάξει, φυσικά και δεν είμαι καλά. Έπειτα από αυτό που έμαθα έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο. Είναι τόσο δύσκολο να το χωνέψω αυτό...'', λέω και τον βλέπω να σκέφτεται.

''Μπορεί όμως και να μην είναι αλήθεια. Νομίζω ότι είναι καλύτερο να ρωτήσεις τους γονείς σου. Έτσι θα είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν είσαι θνητή όπως πιστεύαμε τόσο καιρό'', μου λέει και γνέφω θετικά.

''Τώρα να δω πως θα μιλήσω στους δικούς μου...'', λέω περισσότερο στον εαυτό μου.

''Μμ είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τον τρόπο'', μου λέει και μου δίνει ένα πεταχτώ φιλάκι και χαμογελάω.

''Ok, τώρα πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε στο σχολείο'', λέω και σηκώνομαι έτοιμη να φύγω.

''Στάσου'', μου λέει ο Alex και μου πιάνει το χέρι. Γυρνάω και τον κοιτάω.

''Μήπως θα ήθελες να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι; Ξέρεις τώρα πια ότι εδώ δεν είναι ασφαλής'', μου λέει.

''Ναι, το ξέρω. Αλλά θα ήθελα να πάω σπίτι μόνη μου. Πρέπει να το επεξεργαστώ αυτό που έμαθα και να σκεφτώ τον τρόπο που θα μιλήσω στους γονείς μου'', απαντάω.

''Ok, τα λέμε στο σχολείο'', μου λέει και με χαιρετάει.

''Τα λέμε'', χαιρετώ επίσης και εξαφανίζεται πολύ γρήγορα από το οπτικό μου πεδίο.

Βάζω το μαύρο Backpack μου στους ώμους μου και ξεκινώ τον δρόμο για το σπίτι μου. Το θέμα τώρα είναι πως θα το πω. Να το πω έτσι: Μαμά, Μπαμπά μου κρύβεται κάτι; Μπα πολύ επιθετικό ακούγεται. Ίσως: Γιατί μου λέγατε τόσο καιρό ψέματα; Καλά, αυτό αν ακούγεται επιθετικό. Ο θεέ μου, βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Πάντως είμαι σίγουρη για αυτό. Πρέπει να το κάνω. Πρέπει να μάθω την αλήθεια.

***********************************

Γειά σας! Well, αυτό παίζει να είναι το μικρότερο κεφάλαιο που έχω γράψει. Sorry για αυτό αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο. Αυτά από εμένα♥.
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ~>🌟 και να σχολιάσετε ~>💬.

The Dark London Where stories live. Discover now