Livien i Drużyna Pierścienia

Rozdział 16

  Pukanie do drzwi przerwało mój sen.
  - Livien?- głos Legolasa całkowicie mnie rozbudził.- Zaraz wyruszamy do Helmowego Jaru. Jeśli masz zamiar iść, to lepiej się pośpiesz.
  Był... inny. Czyżby zmienił swoje zdanie o mnie?
  Schodząc na dół, czułam na sobie podejrzliwe spojrzenia strażników.
  Gdy dotarłam do miejsca, w którym stała Drużyna, usłyszałam ich przyciszone głosy.
  - Jak stara jest, skoro widziała upadek Gondolinu, Aragornie?- spytał Merry.
  - Starsza niż Legolas i Elrond.
  - Ile jeszcze ukrywa?- syk Obieżyświata uciszył Boromira.
  - Nie twórz plotek, Boromirze.
  - Jeśli to w ogóle możliwe- wtrąciłam, przez co odwrócili się gwałtownie.
  - Livien...- zaczął niepewnie Aragorn.
  - Daj spokój!- parsknął brat Faramira.- Nie udawaj, że naprawdę ci na niej zależy.
  Strażnik zamilkł.
  Zabolało.
  Zapadła cisza.
  - Lady Livien!- zawołał mnie Faramir.
  Schodził właśnie po schodach i zatrzymał się w pół kroku.
  - Czy zechciałabyś do mnie dołączyć?
  - Oczywiście- zgodziłam się, posyłając mu lekki uśmiech.- Przyda mi się rozmowa z kimś inteligentnym i uczciwym. Nie martwcie się, dogonię was pod Helmowym Jarem.
  Wzięłam swoje rzeczy, po czym dogoniłam Faramira.
  - Dokąd zmierzasz?
  - Wracam do Ithilien, pani. Tam także czai się ciemność. Potem dołączę do was w Gondorze.
  - Dziękuję, Faramirze- położyłam mu rękę na ramieniu.- Za to, że przyszedłeś i zacząłeś rozmowę o mojej przeszłości, bo sama bym się nie odważyła. I za to, że okazałeś się podobny do Anariona, wyciągając do mnie pomocną dłoń. Twoi przodkowie byliby z ciebie dumni.
  - Wiem, że nie jestem godzien, by cię pouczać, pani, ale to są dobrzy ludzie. Powinni znać prawdę. Gil...
  - Wystarczy. Dziękuję ci za radę.
  - Do zobaczenia, Lady Livien!- uklęknął, po czym zamierzał odejść, ale go zatrzymałam.
  - Przyjaciele mogą mi mówić po imieniu.
  - Więc do zobaczenia, Livien.
  Patrzyłam jak rusza w swoją stronę i zdecydowałam.
  - Do zobaczenia, Przyjacielu Elfów- szepnęłam.