Livien i Drużyna Pierścienia

Rozdział 20

  Wszyscy cofnęli się o krok.
  - Ostatnia królowa Noldorów?- wyszeptał Legolas i spojrzał na mnie zszokowany.- Livien, o czym on mówi?
  Westchnęłam, widząc ciekawość ich wszystkich i spiorunowałam wzrokiem syna Gil-Galada.
  - Kiedy przedstawiałam się za Dawnych Dni, przybierałam imię Lithaliel. Poznałam Gil-Galada, zakochaliśmy się w sobie, zostałam królową Noldorów, a potem mój mąż zginął i tron przepadł. Koniec historii. Elias się wścieka, bo pozbawiłam go korony- wzruszyłam ramionami.
  - Zimna suka- syknął Noldor.- Oczywiście, bo przecież to nie jest powód do gniewu?!!
  - Nie przesadzaj- westchnęłam.- Twój ojciec miał nadzieję, że wydoroślejesz i zostaniesz dobrym władcą. To było tylko chwilowe rozwiązanie, ale zginął pod Górą Przeznaczenia i wszystko przepadło.
  - Nawet nie było cię na pogrzebie...- po tych słowach gwałtownie wciagnęłam powietrze i szybkim krokiem się od nich oddaliłam.
  Próbowałam odgonić łzy, gdy podeszli do mnie Arien i Alvaris.
  - Nie słuchaj go, on niczego nie rozumie- pocieszyła mnie moja przyjaciółka.
  - Najchętniej bym się go pozbył- dopowiedział Arien.- Jakim prawem tak się do ciebie odzywa? A nasz dom...
  - Arien!- przerwałam mu.- On jest elfickim księciem, żyjącym w czasach wielkich wojen. Stracił całą rodzinę, a przeze mnie także i tron. Dla niego jestem tylko przybłędą, która zabrała mu ojca...
  - Gdyby nie nasza pomoc, ta wojna skończyłaby się o wiele szybciej, lecz wówczas Sauron by wygrał- warknął.
  - Ale Endor by przetrwał- dopowiedziałam cicho.- Gdybym nie podjęła tej decyzji, Monakhir nie miałby okazji...
  - Znalazłby inną- przerwał mi ostro mój przyjaciel.- To nie była wyłącznie twoja decyzja, tylko nasza. A Endor wcale nie był twoją powinnością, tylko moją, więc przestań się w końcu obwiniać!
  Zdziwiłam się. Arien rzadko podnosił głos, a już na pewno nie na mnie.
  - Ar...- Alvaris także to zauważyła.- Co się dzieje?
  - Wszystko zaczyna się powtarzać, nie widzicie tego?- szepnął.
  I miał rację.