Livien i Drużyna Pierścienia

Rozdział 17

  Dotarłam do Helmowego Jaru kilka godzin po moich towarzyszach. Szukałam ich wszędzie i wreszcie zobaczyłam znajome jasne włosy.
  - Legolas- stwierdziłam i ruszyłam w jego stronę.- Coś się stało?
  Jego oczy były pełne cierpienia.
  - Gdzie jest Estel?- spytałam, bo tylko on mógł wywołać taki ból.
  - Spadł w przepaść- szepnął, przytulając mnie.- Nie mogę w to uwierzyć!
  - Więc nie wierz- spojrzał na mnie jak na wariatkę.- Tyle przeszedł, teraz też sobie poradzi.
  Nasze powitanie przerwał Boromir, który ruszył w naszą stronę, gdy rozległ się stukot końskich kopyt.
  Odwróciłam się i uśmiechnęłam momentalnie.
  - Mówiłam- mruknęłam do Legolasa.- Przeżył i wrócił.
  Elf popędził w jego stronę, a ja byłam tuż za nim.
  - Wyglądasz okropnie- zauważyłam.- Gdybym zdążyła, może przynajmniej fryzura by ci się nie popsuła.
  - Mi też miło cię widzieć, Livien- powiedział kąśliwie.
  Nasz przyjaciel stał z boku i śmiał się z nas.
  - To chyba należy do ciebie- w ręce Aragorna znalazła się Srebrna Gwiazda Arweny.
  - Hannon le, mellon- skłonił głowę w podzięce i prawie wbiegł do środka.
  Spojrzeliśmy na siebie zdziwieni. On nie zachowywał się tak na codzień.
  - Coś jest nie tak- podsumowałam, podążając śladami przyjaciela.

***

  Armia. Ku nam zbliżała się armia Sarumana. Mieliśmy stoczyć bitwę, jedną z pierwszych w tej wojnie.
  Wychodząc z sali, zamiast iść z przyjaciółmi, skierowałam się do Błyszczącej Groty, miejsca słynnego wśród krasnoludów. Musiałam odetchnąć i pomyśleć.
  Postanowiłam wrócić do Drużyny, ale wybrałam zły moment. W zbrojowni trwała kłótnia.
  - Więc zginę razem z nimi!- krzyknął Aragorn, po czym minął mnie w drzwiach.
  - O co poszło?- zapytałam Legolasa.
  - To nie wojownicy, Livien...- westchnął, kręcąc głową.
  - Owszem- położyłam mu rękę na ramieniu w geście pocieszenia.- Ale to cywile najbardziej cierpią podczas wojny, Legolasie. Oboje to wiemy.
  Z tymi słowami wyszłam z pomieszczenia.