Angels Vs. Demons

Chapter 9

Χτυπάει τη μεγάλη πόρτα δύο φορές και περιμένει να λάβει την άδεια.

"Περάστε." ακούγεται η θερμή φωνή του πατέρα της.

Πιέζοντας το μπρούτζινο χερούλι προς τα κάτω, ανοίγει την πόρτα και εισέρχεται στο δωμάτιο. Παρά το μεγάλο του μέγεθος είναι επιπλωμένο λιτά και απέριττα. Η αξία της πολυτέλειας δεν είναι πρωταρχική στα ιδεώδη ενός αγγέλου, ακόμη και αν αυτός είναι ο ίδιος ο βασιλιάς τους. Όλα τα έπιπλα είναι κατασκευασμένα από επεξεργασμένο ξύλο καρυδιάς και περικαλυμμένα από άσπρο χρώμα. Σκαλίσματα, καμωμένα με μεγάλη επιδεξιότητα και τέχνη, κοσμούν τη λεία επιφάνειά τους. Ο πατέρας κάθεται στο γραφείο του διεκπεραιώνοντας διάφορες υποθέσεις του παλατιού με ένα φτερό όμορφου παγωνιού. Δύο παράθυρα που ξεκινούν απ' το πάτωμα και φτάνουν έως το ψηλό ταβάνι κάνουν το δωμάτιο διαμπερές. Ο βασιλιάς ανασηκώνει το σκυμμένο κεφάλι του.

"Η Zoe μου είπε πως το φαγητό είναι έτοιμο." του μεταφέρει τα λόγια της υπηρέτριας.

"Ωραία, δεν θα αργήσω. Έλα κάθισε." την προτρέπει.

Εκείνη πλησιάζει και κάθεται απέναντί του. Περιμένοντάς τον υπομονετικά, τη ματιά της ξεκλέβει ένα κάδρο στον τοίχο, μία ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης. Εικονίζει τον πατέρα και τη μητέρα της με ένα μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά της. Την Kathrine. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα στέκονται δίπλα δίπλα, νέοι και ερωτευμένοι. Η ευτυχία είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Η γυναίκα φοράει ένα μεγάλο και φαρδύ φόρεμα όμοιο με εκείνο που φόρεσε η ίδια πριν από μία εβδομάδα. Το χαμόγελό της είναι πλατύ και περήφανο καθώς κρατά το μέλλον του βασιλείου όλων των αγγέλων της γης στα δύο της χέρια. Νοσταλγία την κατακλύζει στην εικόνα της όμορφης μητέρας της και θολές, ευτυχισμένες ημέρες του παρελθόντος ανασταίνουν στη μνήμη της.

"Της μοιάζεις πολύ." λέει χαμηλόφωνα και αφού σηκώνει το βλέμμα του απ' τον πάπυρο εμπρός του το στρέφει προς τον ρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής. "Είχε και εκείνη όμορφα ξανθά μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια που σ' έκαναν να τα κοιτάς με τις ώρες για να δεις κάθε στιγμή ποια από τις δύο αποχρώσεις έχουν."

Η Kathrine τον κοιτάει και χαμογελάει ελαφρά.

"Όταν ήταν χαρούμενη υπερίσχυε το πράσινο ενώ όταν θύμωνε νικούσε το γαλάζιο με διαφορά. Ένα βαθύ γαλανό χρώμα όπως αυτό της τρικυμισμένης θάλασσας." αναπολεί.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής τα μάτια τους απομακρύνονται από το κάδρο. Τα δικά του γυρνούν πίσω στον πάπυρο και τα δικά της πέφτουν να κοιτούν τα μπλεγμένα της δάχτυλα.