Angels Vs. Demons

Chapter 11

"Σταμάτα." εκπνέει μέσα στο στόμα του.

Ο δαίμονας κοκαλώνει απότομα. Πρώτη φορά μία γυναίκα του ζητούσε να σταματήσει. Μένει εκεί, αποσβολωμένος στη θέση του καθώς παρακολουθεί τον άγγελο να τρέχει μακριά του και το στήθος του ανεβοκατεβαίνει άρρυθμα, ακανόνιστα με ανικανοποίητη επιθυμία και οργή.

Τρέχει μαινόμενη μακριά από το ποτάμι, μακριά από τον οργισμένο δαίμονα. Παίρνοντας ανάσες, προσπαθεί να αναπληρώσει τον αέρα στα άδεια πνευμόνια της. Δεν είχε αντιληφθεί ότι η καρδιά της είχε πάψει να χτυπά, όταν την νιώθει έντονα να λειτουργεί και πάλι καθώς τρέχει. Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού της θέλει να σταματήσει να τρέχει, να κάνει μεταβολή, να επιστρέψει πίσω στο ποτάμι και να αγγίξει ξανά τα σαρκώδη χείλη του με τα δικά της.

Είναι μία άγνωρη επιθυμία και την τρόμαζε.

Η εικόνα του παλατιού μπαίνει στο οπτικό της πεδίο και καθησυχάζεται. Προσπερνάει γρήγορα τους άγρυπνους φρουρούς που στέκονται στις πύλες του, ύστερα διέρχεται την κυρίως αίθουσα, ανεβαίνει βιαστικά τις σκάλες, διασχίζει τον μακρύ διάδρομο και μπαίνει στο υπνοδωμάτιό της. Είναι λαχανιασμένη. Αναπνέει με δυσκολία, καθώς απανωτές εισπνοές και εκπνοές η μία μετά την άλλη εγκαταλείπουν το ξηρό της στόμα. Η πλάτη της κολλά στο πίσω μέρος της πόρτας και αναστενάζει με ανακούφιση.

Όλα συνέβησαν μέσα σε μερικά λεπτά. Όσο διαρκεί και ένας τοπικός ανεμοστρόβιλος. Όπως ακριβώς ένας τυφώνας έρχεται και φεύγει μέσα σε μερικά λεπτά, αυτά τα λεπτά του είναι υπέρ αρκετά για να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά του.

Κατευθύνεται στο κρεβάτι, ξαπλώνει και σκεπάζεται με το λευκό σεντόνι. Δεν κρυώνει. Είναι μία συνήθεια που έχει από μικρό παιδί. Κάθε φορά που φοβόταν σκεπαζόταν έχοντας την κουτή ψευδαίσθηση ότι το λινό και λεπτό ύφασμα των σεντονιών της παρείχε ασφάλεια.

Φαινόταν αποφασισμένος και ανυποχώρητος. Κατάφερε να του ξεφύγει μα βαθιά μέσα της γνωρίζει πως δεν ευθύνονταν οι διαμαρτυρίες της γι' αυτό. Το κατάλαβε όταν τα χτυπήματά της δεν είχαν καμία επίδραση επάνω του. Έδειχνε να μην τα νιώθει. Μόνο εκείνος, με δική του προσωπική βούληση, μπορούσε να την αφήσει να δραπετεύσει. Ήταν αβοήθητη στα χέρια του. Τραβώντας το σεντόνι προς τα πάνω, καλύπτει εξ ολοκλήρου το σώμα της μέχρι και το λαιμό. Οι ώρες περνούν. Γυρίζει μία από εδώ και μία από εκεί στο βαμβακερό και παραγεμισμένο με πούπουλα μαξιλάρι. Αποκοιμιέται όταν τα μαύρα πέπλα του λυκόφωτος σκεπάζουν το ανάκτορο και τα γύρω χωριά.