Angels Vs. Demons

Chapter 13

Καθώς γυρνά, τον αντικρίζει και σαστίζει.

"Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;"

"Κάποια ξέχασε τους καλούς της τρόπους."

Ένα ειρωνικό, στραβό χαμόγελο διαγράφεται αργά στο αψεγάδιαστο πρόσωπό του.

Είναι ντυμένος στα μαύρα, το μοναδικό χρώμα που δεν δίνει φως και φανερώνει αιώνια βαθιά θλίψη. Η παρουσία του γεμίζει το χώρο με μία διαφορετική, ξένη αύρα. Μονομιάς, κοιτώντας τον και μόνο, μεταφέρεται σε έναν άλλο κόσμο - τόσο απότομα, τόσο γρήγορα που έχει την αίσθηση απώλειας της ισορροπίας της. Αναγκάζεται και πεταρίζει τα βλέφαρά της για να βγει από τη ζάλη που της δημιουργεί η εκθαμβωτική όψη του. Ο άγγελος στέκει μπροστά του - ένα μικρό κομμάτι άσπρου, απορροφητικού, λεπτού υφάσματος καλύπτει τη γύμνια της. Ντροπή και φόβος την πλημμυρίζουν.

"Πως μπήκες;" ρωτά ξανά.

"Δεν έχει σημασία πλέον." ο δαίμονας την πλησιάζει, όπως ο θηρευτής το θήραμά του. "Δε νομίζεις;"

Η πριγκίπισσα στραβοκαταπίνει και στενεύει το κράτημά της στην πετσέτα. Όσο και αν το θέλει, όσο και αν προσπαθεί, δεν μπορεί να αρνηθεί στον εαυτό της πόσο όμορφος και απίστευτα ελκυστικός δείχνει. Ίσως είναι το ομορφότερο πλάσμα που έχει δει ποτέ της. Σίγουρα είναι. Όμως, μία φωνή λογικής μέσα στο κεφάλι της της υπενθυμίζει αυτό που πάει να ξεχάσει, 'Είναι δαίμονας.'

"Φύγε. Φύγε τώρα." προστάζει, τρομαγμένη περισσότερο από τις σκέψεις της και όχι από τον ίδιο.

Εκείνος δείχνει να το διασκεδάζει, σε αντίθεση με την Kathrine που νιώθει να πνίγεται.

"Και αν όχι;" χαμογελάει χλευαστικά. "Τι;"

"Θα φωνάξω τους φύλακες." προειδοποιεί.

"Ω έλα τώρα. Και οι δύο ξέρουμε πως δεν θα το κάνεις." ακούγεται βέβαιος και αλαζόνας.

"Πως είσαι τόσο σίγουρος;"

Η απόσταση μεταξύ τους έχει μειωθεί στο ένα μέτρο. Και ξαφνικά, ένας διάχυτος ερωτισμός εκτοπίζει το οξυγόνο του ατμοσφαιρικού αέρα στο δωμάτιο. Θέλει να τρέξει τα μάτια της επάνω και κάτω στο ψιλόλιγνο σώμα του. Μα δεν το κάνει.

"Γιατί δεν θέλεις." της απαντά.

Με ένα του τελευταίο βήμα φράζει το κενό ανάμεσά τους. Τώρα πλέον, μπορεί να διακρίνει με καθαρότητα κάθε χαρακτηριστικό και κοφτή γωνία του προσώπου του. Το φως του ήλιου, με μορφή ακτινών, εισβάλλει στο υπνοδωμάτιο απ’ το μισάνοικτο παράθυρο και τον φωτίζει. Παρατηρεί πως το δέρμα του έχει το χρώμα της ώχρας, με τη μόνη αντίθεση τα λαμπερά, πράσινα μάτια. Ο άγγελος νιώθει τη ρυθμική κίνηση των τοιχωμάτων των αρτηριών, τη ροή του αίματος στις φλέβες καθώς εξακοντίζεται από την καρδιά.