Angels Vs. Demons

Chapter 1

Η νεράιδα πετάει μέχρι και τη μπιζουτιέρα. Το ύψος της είναι ίσο με δύο παλάμες και τα φτερά της χρωματιστά. Πολύ μικρή και χαριτωμένη. Στο πέταγμά της αφήνει χρυσόσκονη κάτι που προδίδει τον έντονο ενθουσιασμό της. Ανασηκώνει με δυσκολία το βαρύ κόσμημα στα χεράκια της. Παραλίγο να γλιστρήσει από το αδύναμο κράτημά της όμως τελευταία στιγμή το συγκρατεί και ένας αναστεναγμός ανακούφισης ξεφεύγει από τα ροζ χειλάκια της. Πετάει πίσω στον άγγελο. Περνάει προσεκτικά το περιδέραιο γύρω από τον πεντακάθαρο λαιμό. Κουμπώνει το κόσμημα και το αφήνει να πέσει φυσικά πάνω στην λευκή επιδερμίδα. Τα φτερά της πεταρίζουν χαρωπά καθώς ατενίζει το αποτέλεσμα.

"Άνοιξε τα μάτια σου τώρα!" η γλυκιά φωνούλα της προστάζει.

Η Kathrine ανοίγει τα ανυπόμονα μάτια της. Παρατηρεί την αντανάκλαση του εαυτού της στον ολόσωμο καθρέφτη απέναντί της. Η νεράιδα έκανε καλή δουλειά απ' ότι φαίνεται. Τα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε ψηλό κότσο που προσδίδει αυστηρότητα. Ωστόσο το μικρό πλασματάκι φρόντισε να αφήσει δύο ανέμελες ξανθές τούφες να πέφτουν ατημέλητα γύρω από το πρόσωπό της. Χαμογελά στην επιβλητική τουαλέτα που αγκαλιάζει το σώμα της από πάνω έως κάτω. Είναι ένα φαρδύ, άσπρο, πριγκιπικό φόρεμα. Με περίτεχνα σχέδια να το στολίζουν. Κεντήματα που πήραν τρεις μήνες επίπονης δουλειάς από δέκα διαφορετικές ράφτρες. Τα κεντητά τριαντάφυλλα ανθίζουν με ρεαλιστικό τρόπο πάνω στο ακριβό ύφασμα. Το λουλούδι δεν επιλέχτηκε τυχαία. Είναι το αγαπημένο της. Έτσι όταν ο πατέρας τη ρώτησε για το σχέδιο που θέλει να στολίζει το φόρεμα απάντησε 'Τριαντάφυλλα!' χωρίς δεύτερη σκέψη. Το βλέμμα της παρατηρεί το επάνω μέρος του φορέματος. Μαζεύει απότομα στη μέση και o σφιχτός κορσές ανασηκώνει το μπούστο της. Πάλι ως ένδειξη αυστηρότητας. Δεν έχει τιράντες και οι γυμνασμένοι ώμοι της μένουν ακάλυπτοι. Τη γύμνια ντύνει το αστραφτερό περιδέραιο στο λαιμό της και τα μάτια της βουρκώνουν στη θέα και την αίσθηση του συγκεκριμένου κοσμήματος επάνω της.

"Είσαι πανέμορφη!" της λέει η νεραϊδούλα.

"Σ' ευχαριστώ Amelia." χαμογελά σκουπίζοντας το δάκρυ που κατάφερε να δραπετεύσει από τα βουρκωμένα της μάτια.

"Μην κλαις άγγελέ μου. Είμαι σίγουρη πως θα ήταν περήφανη!" την παρηγορεί.

Η Kathrine κουνάει καταφατικά το κεφάλι της. Κοιτά στον καθρέφτη που βρίσκεται μπροστά της για μία ακόμη φορά. Όλα είναι προσεγμένα επάνω της. Όλα φωνάζουν ωριμότητα.

Ακούγεται ένας χτύπος στην πόρτα του δωματίου.

"Περάστε." λέει κοιτάζοντας αφηρημένα τον καθρέφτη.

Η πόρτα ανοίγει με έναν ελάχιστο ήχο. Mεμιάς ξεπροβάλλει η φιγούρα της αγαπημένης της υπηρέτριας, Zoe. Η γριά γυναίκα μένει αποσβολωμένη στη θέση της. Την κοιτά αμίλητη από πάνω μέχρι κάτω.

"Ω άγγελοι. Τι όμορφη που είσαι!" φιλοφρονεί.

Το έκπληκτο ύφος της καλοσυνάτης κυρίας τη γεμίζει ευθυμία. Ένα συναίσθημα που επιβάλλεται στα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν σήμερα.

"Zoe έλα. Πέρασε μέσα." την παροτρύνει.

Με τα χέρια της διορθώνει τις τυχόν ατέλειες. Το στρώσιμο του μεγάλου φορέματος, την ασημένια καρφίτσα που με τα δόντια της συγκρατεί τα ξανθά μαλλιά της από το να πέσουν στους ώμους της.

"Kath, γλυκιά μου, ο πατέρας σου λέει πως ήρθε η ώρα." της ανακοινώνει.

Ξαφνικά η καρδιά της σφίγγεται. Καταπίνει με δυσκολία το σάλιο στο στόμα της. Παίρνει τα ανήσυχα μάτια της μακριά από τον καθρέφτη και τα στρέφει προς το μέρος της υπηρέτριας.

"Που είναι ο πατέρας;" ρωτά προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο.

"Κάτω με τους καλεσμένους. Σε περιμένουν." απαντά σιγανά.