Angels Vs. Demons

Chapter 14

Η ιδιοσυγκρασία ενός αγγέλου και ενός δαίμονα διαφέρει. Άλλες αξίες και ιδεώδη, άλλες προτεραιότητες. Σε τι ευθύνεται αυτό; Στο κατακόκκινο, ζωτικό υγρό που κυκλοφορεί αδιαλείπτως στα αγγεία του σώματος. Στο πηχτό αίμα, το οποίο παρ' ότι αριστοκρατικό και για τις δύο προκείμενες περιπτώσεις, εντελώς διαφορετικό. Το αγγελικό ρέει ήρεμα όπως ένα ρέμα γλυκού νερού ενώ το διαβολικό, το δικό του, βράζει οργισμένο μέσα στις σκούρο μπλε φλέβες. Έτσι, όταν τα δύο είδη βρεθούν στον ίδιο χώρο, ασυναίσθητα, ο άγγελος περιτριγυρίζεται από το αμυντικό ένστικτο της επιβίωσης, ενώ ο δαίμονας θα κατακλυσθεί από το αίσθημα της επιθετικότητας. Πάντοτε έτοιμος σαν ένα ξάγρυπνο, επίφοβο αρπακτικό που παραφυλά να ορμήσει και να κατασπαράξει τον εχθρό, να τον κάνει χίλια κομμάτια μπήγοντάς του ανηλεώς νύχια και δόντια. Αυτό το διαολικό γνώρισμα την φόβιζε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο επάνω σε εκείνον. Το γεγονός ότι είναι απρόβλεπτος. Την μια στιγμή ίσα που άγγιζε τρυφερά - σχεδόν σεμνότυφα - το μάγουλό της με τα μακριά του δάχτυλα ενώ την αμέσως επόμενη τα έμπηγε βίαια μέσα στη σάρκα της, κάνοντάς τη να βογκάει από ευχαρίστηση που δεν έχει ξανανιώσει.

Μία ολόκληρη εβδομάδα πέρασε από τότε. Και έπιασε τον εαυτό της επανειλημμένες φορές να σκέφτεται τι συνέβη εκείνο το πρωινό, αλλά και τι περισσότερο θα μπορούσε να συμβεί αν δεν τους είχε διακόψει εκείνη η υπηρέτρια. Δεν ήξερε πως αισθανόταν γι’ αυτό. Αν έπρεπε να νιώθει ευγνώμων ή απογοητευμένη.

Αυτή τη στιγμή, στέκεται μπροστά του. Τα αμέριμνα νερά του γνώριμου ποταμού κυλούν ξέγνοιαστα μόλις λίγα μέτρα μακριά τους, είτε αγνοώντας τον αυξημένο ηλεκτρισμό στον αέρα είτε προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να κατευνάσουν τα οξυμμένα πνεύματα. Κάτι μέσα της της έλεγε πως ο δαίμονας θα βρισκόταν εδώ. Και είχε δίκιο. Όπως μία λερωμένη ζωγραφική παλέτα, ο ουρανός έχει πάρει μία ανάμεικτη απόχρωση από καμπύλες γραμμές μπλε, αχνού γαλάζιου, μοβ και έντονου ροζ. Το μεγάλο, ολόγιομο φεγγάρι τρυπά το ουράνιο ύφασμα και χρυσίζει τον τόπο. Λοξές ανυπόμονες αχτίδες βουτούν μέσα στα νερά, καθρεφτίζοντας τη σελήνη στη γυαλιστερή τους επιφάνεια. Ο ήλιος παίρνει μαζί του τις τελευταίες ακτίνες του και γίνεται ένα με το ποτάμι. Τα δέντρα σιγοθρόιζαν τα φύλλα τους, τινάζοντας το φλογάτο αεράκι της ολόθερμης μέρας. Ένα νέος αιθέρας σκαρφαλώνει θαρραλέα ως τις κορυφές των ίδιων δέντρων και σκορπά παντού τη δροσιά του δειλινού. Οι σκιές πολλαπλασιάζονται και βαραίνουν το έδαφος. Οποιοσδήποτε βρισκόταν αυτή τη στιγμή εδώ θα 'λεγε ότι το τοπίο είναι κάτι παραπάνω από απλά μαγευτικό. Αν ωστόσο δεν στεκόταν μπροστά του ο συγκεκριμένος δαίμονας - να του υπενθυμίζει με την παρουσία του πως αυτός είναι το ομορφότερο από τα δημιουργήματα της μητέρας φύσης.