You are my pet, darling

Rozdział 11

    Jeszcze przez chwilę, a może dwie gapiłam się w telewizor. Teraz w końcu wszystko układało się w miarę spójną i logiczną całość.

    Ten naukowiec na nagraniu to mój dziadek, Daniel Hussain... A Nick... on po prostu chciał się na mnie zemścić za czyny mego przodka.

    W końcu coś zrozumiałam i teoretycznie to wszystko rozwiązywało sprawę, ale miałam jeszcze trochę pytań, które pozostały bez odpowiedzi. By je poznać musiałam spotkać się z Nickiem, który był dla mnie tymczasowo nie uchwytny, jednak znałam pewną osobę, która mogła mnie do niego zaprowadzić.

    Musiałam porozmawiać z Michaelem.

    Chwyciłam za telefon chcąc zadzwonić do Monic i poprosić ją o numer do niego, kiedy to ktoś zaczął do mnie dzwonić.

    Alex...

    Akurat zebrało na dzwonienie do mnie, kiedy to ja miałam ważniejszą sprawę na głowie. Errr... Trochę niechętnie odebrałam telefon.

    - Halo? - odezwałam się jako pierwsza

    - Cześć Nikol, mam nadzieje, że nie przeszkadzam o tak wczesnej porze.

    - Nie, nie... Wiesz przecież, że ja o dziewiątej już dawno jestem na nogach. - rzekłam patrząc z mimowolnym uśmiechem na zegar

    - Ja dzwonię w kwestii naszego dzisiejszego spotkania... Widzisz ja... Nie będę mógł przyjść...

    - Och... - jęknęłam zawiedziona. Jak mam być szczera zawsze z niecierpliwieniem czekałam na spotkanie z nim, obecność Alex'a sprawiała, że momentalnie o wszystkim mogłam zapomnieć. No... prawie. - A coś się stało?

    - Tak jakby wezwali mnie... Moglibyśmy się umówić na szóstą? Na kolacje?

    - Czy ty właśnie zapraszasz mnie za randkę?

    - Możliwe - odparł zagadkowo, a ja odniosłam wrażenie, że się uśmiecha - To jak będzie?

    - Przyjdę z przyjemnością. - na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech.

    - A więc szósta w Le Rose. Przyjadę po ciebie o wpół do.

    - Czekaj! Gdzie? W Le Rose? - otworzyłam szeroko oczy, kiedy wspomniał nazwę najdroższej restauracji w mieście. - Przecież na stolik tam można czekać nawet cztery miesiące! Jak tego dokonałeś?

    - Szczerze?

    - Tak, szczerze.

    - Jestem szczęściarzem. - rzekł poważnie, a ja się roześmiałam kręcąc głową - Co ciebie tak śmieszy?

    - Twoje szczęście... Masz go za dużo.

    - Wiem... - i on się zaśmiał się. - To do zobaczenia wieczorem?

    - Do zobaczenia. - odpowiedziałam, a on się rozłączył. 

***

    Wieczorem z zniecierpliwieniem czekałam, aż Alex się zjawi. Miałam wrażenie, że już ponad tysięczny raz sprawdzam swój wygląd w lustrze i go poprawiam.

    Przyglądałam się mijającym samochodom pod moim mieszkaniem próbując dostrzec Alex'a.

    Zaczynałam już powoli tracić nadzieję, ale w końcu zjawił się. Wyszedł z auta ubrany niemalże jak książę. Miał na sobie najbardziej gustowny garnitur jaki w życiu widziałam. Przy jego ubiorze mój prezentował się jak... Jak... Nawet nie umiałam znaleźć na to odpowiedniego słowa. Po prostu mój wygląd nie był dla niego żadną konkurencją.