MPITA II: Destined For You(COMPLETED)

Chapter 39

  
   
   
Chapter 39

  
   
   
I can't believed what I just did.

I can't believed I did that to Tito.

To think of it, Tito ko pa rin siya, right?

Pero... Pero... I can't also believed he did this to me.

Ang sakit. Ang sakit sakit.

Being betrayed by a family, wala ng mas sasakit pa dito.

And what I did to my girls, to Ji, wala akong kasing tanga.

Inaway-away ko pa talaga sila.

How stupid.

Sigh.

All I did was smirked on my own and aggressively wiped my tears that constantly shedding.

“Dara!!” -Nagulat ako ng bigla niyang isigaw ang pangalan ko.

This is an abandoned building and his voice echoed everywhere. Napaka-dilim din dito.

In an instant, nanikip nalang bigla ang dibdib ko. Bigla akong nahirapang huminga.

No. Please, not this time, trauma…

I breathe as hard as I could. Kahit hirap, sinubukan ko pa rin.

I need to get out of this before its to late.

Tumakbo nalang ako kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta.

I turned left. I turned right. Hanggang sa may makita akong hagdan pababa.

I hope this is the right way.

Napahiyaw ako ng muntik na akong madapa. Shi!t!

“Dara! Wag mo ng subukan pa! Mahuhuli rin naman kita.” -Dinig kong sigaw ni Tito Lito. Nanginig ako ng narinig ko kung gaano kalakas at kasigurado ang tawa niya.

I closed my eyes and pray, Lord please help me.

I hardly breathe in and out.

I can do this. I know I can.

Ng naramdaman ko na gumaan ang pakiramdam ko dahil sa ginawa kung paghinga ng malalim, sinimulan ko ng tumakbo pababa.

Pero dahil ito ay yung klase ng hagdan na parang gawa sa yero, gumawa ito ng ingay.

“Ah.. Bababa ka na talaga ah?” -Napatigil ako sa pagbaba ng narinig ko siyang nagsalita di kalayuan sakin. I looked up. And there, there he is. “Akala mo ba talaga makakatakas ka?” -Nawindang ako. Yung nakangiting mukha niya, bigla nalang itong nag-iba. He's so... demonic!

Tumakbo siya pababa kaya kumaripas ako ng takbo.

Knowing that he’s just behind my back, mas binilisan ko pa ang takbo. I think dalawang palapag lang ang pagitan naming dalawa.

Wala akong pakialam kahit halos madapa pa ako. I need to get out of this hell. I need to survive!

“Hindi ka makakatakas!~” -He sang. “If I catch you, you’re dead.” -Lumakas ang panginginig ko. Mas natakot ako dahil sa mga pinagsasasabi niya.

Pagkatapos kung malaman kung ano ang mga pinaggagagawa niya, hindi malayong patayin niya nga ako.

He can. He f.cking can!

He’s too obsessed in money. At nakikita ko sa mga mata niya na wala ng mas-importante pa para sakanya kundi pera.

“Malapit na ako.” -Napaiyak na ako. I know he’s faster that me. Kaya naman keeping this kind of act which is running away from him won’t do good.

Malapit na siya. At kapag pinagpatuloy ko pa ang patakbo, siguradong mahuhuli na niya ako.

I better hide! Hide somewhere!

Tinigil ko ang pagbaba sa hagdan at pumasok sa may pintuang nakita ko.

Agad akong humanap ng pwede kong pagtaguan.

I run and run until I saw a room having a table and chair at the center.

Madami ding ibang mga gamit dito kaya pwede akong magtago dito.

Ng nakalapit ako sa may lamesa, nagningning ang mata ko ng nakita ko ang cellphone ko sa ibabaw nito.

I grabbed it as fast as I could.

“Dara!~ Wag mo ng pagudin ang sarili mo. Come to Tito.” -Nanindig ang balahibo ko ng narinig ko siya di kalayuan sakin.

He's near!

He's here!

Tumakbo ako at nagtago sa gilid ng lababo. Hindi naman na niya siguro ako siguro makikita dito dahil may dalawang drums rin na nakatakip.

Lord please, sana walang mangyari saking masama.

Habang naririnig ko ang mga padyak niyang palapit ng palapit, mas lalong humihigpit ang pagkayakap ko sa tuhod ko.

I kept on praying na sana hindi ako mahuli.

“Dara, Hija. Asan ka na?~” -He kept on singing his words. Nakakatakot siya. I never thought I will experience this kind of sh!t!

“Lumabas ka na bago ako tuluyang magallit!!" -Sigaw niya. Muntik nga rin akong mapasigaw dahil dito. Gulat na gulat ako ng nakita ko ang paa niya na nasa harap ko na. Buti nalang at nakatalikod siya.

I cried hard. Hindi ko maitago-tago ang takot ko.

The whole thing creep me out. Na wala na kung magawa kundi magdasal at umiyak.

"Dara!~" -Dahan-dahan siyang humakbang paharap. Paharap, palayo saakin.

Medyo nakahinga ako ng maluwag ng nakita kong papalayo siya.

"I'm coming!" -Napatakip ako ng mukha ng bigla siyang tumingin sa kinaroroonan ko.

God! Did he saw me?!

Nanginginig ako habang umiiyak.

"Well, better hide. Dahil lagot ka talaga sakin pag nakita kita." -Saad niya.

Dahan-dahan kung tinanggal ang mga kamay kong nakatakip sa mga mata ko.

I was shocked when I saw him gone. Bigla siyang nawala sa paningin ko.

Napangiti ako habang malalim na humihingi.

"Oh my God. Oh my God he didn't saw me." -I whispered to myself while tapping my chest.

Sumilip ako may butas para tignan kung wala na talaga siya. And thank God dahil kahit anino, wala na akong nakikita.

Huminga ako ng malalim at tinignan ng phone ko.

"No way!" -I hissed in silence. 7% nalang siya. Sh!t bakit ngayon pa?!

Agad kung hinalungkat ang number ni Ji, i immediately pressed the call button.

"Please.. Please.. Please.. Answer me..." -I prayed while biting my nails.

Ilang segundo lang ang nakalipas, sumagot siya.

"Ji! Help--"

"Hello? Who's this?" -Natigilan ako ng ibang boses ang sumagot. "Hello? Hello?" -Hindi ako nakasagot.

This voice..

"Tae... TaeYeon?"

-