MPITA II: Destined For You(COMPLETED)

Epilogue

[ A/N: Roller Coaster Ride mga PiiXXiis! Hindi ko kinaya ang chapter na 'to. My last chapter 😭😭 Nakakatuwa kasi tapos ko na pero nakakaiyak rin kasi nga tapos ko na.😭😭

Again, THANK YOU THANK YOU po sa LAHAT NG NAGBASA nito. Lalo na sa mga nakarating dito sa Epilogue. Maraming-maraming Salamat po😊😊 Hindi ako magsasawang magpasalamat sainyo.

Salamat din sa SUPPORT, VOTES and COMMENTS niyo. Yun yung talagang motivation ko dito. Dati ginawa ko lang 'to para sa sarili kong kapakanan, self satisfaction kumbaga, pero ngayon ginawa ko na para sainyo. HAHA!

God bless you po. Sana basahin niyo ulit yung next story ko soon.😊

It will be about Louis (Infinite L) and Rhian (Blackpink Jennie<3) Story. The title will be TABOO LOVE, na-UD ko na po yung prologue 'non, at sisimulan ko na siya soon😊💕

AGAIN! MARAMING-MARAMING SALAMAT SA LAHAT😊
SALAMAT DIN SA MGA PAG-INTINDI NG ERRORS AT WRONG GRAMMARS KO 😂😂

LOVE YOU GUYS.😊

Sincerely,
-DeeXXii<3
  
  
  
  
  
  
  
  
Chapter 71

 
 
 
[ Dara’s POV ]

 
 
 
Hindi lahat ng naka-ngiti, masaya.

At hindi lahat ng umiiyak, malungkot.

Gaya ngayon, basang-basa man ang mukha ko dahil sa kakaiyak, umiiyak naman ako dahil sa sobrang saya at hindi sa kalungkutan.

I finally felt the feeling of tears of joy.
 
    
   
   

  
 
DongHae grabbed my hand. Kinuha niya ang mga kamay ko at ipinatong sa may braso niya.

“Ngayon mapapanatag na ‘ko.” -Sabi niya. Mas lalo kung nilakasan ang pag-iyak.

Hinayaan ko nalang silang lumabas. Dahil kahit anong pilit ko naman itago, kusa pa rin silang tumutulo.

Sinubukang punasan ni DongHae yung mukha ko. “Don’t cry! Yang make-up mo!” -Saway niya sakin. Medyo napatawa ako dahil ‘don.

Seryoso? Mas concern siya sa make up ko kaysa sa feelings ko ngayon.
  
  
  
   
  
Napabaling ulit ako sa may altar. Halos hindi mabura ang ngiti sa labi ko.

Ito na Dara.

Ang hinihintay mo. Ang hinihintay nila. Ang hinihintay nating lahat.

Yung kasal na dati ko pang pinapangarap na mangyari.

My feet started to shake. Hindi dahil sa kaba kundi dahil sa excitement.

This is it. Talagang totoo na. Hindi ako nananaginip!
 
 
 
Dahil parang napako ako sa kinatatayuan ko, hinila nalang ako ni DongHae papunta sa may altar.

Nagpatangay nalang ako dahil hindi ko matanggal ang pagkakatingin ko kay Ji.

The crowd went wild.

Halo-halong sigaw at palakpak ang naririnig ko.

Kaliwa’t kanan din ang bumabati sakin at nagsasabi ng ‘congratulations’ pero hindi ko man lang sila nagawang pasalamatan dahil na kay Ji ngayon ang buong atensyon ko.