MPITA II: Destined For You(COMPLETED)

Chapter 40

  
   
Chapter 40
   
   
  

Did I did something very terrible things in my past lives?

Pumatay ba ako noon?

Naging masamang tao?

Did I turn my self against our country?

Ano?

Gaano ba ako kasama dati para marahanasan ang ganitong buhay ngayon?

Do I deserve this? Huh, I don’t think so. Kung totoo man na ginawa ko ang mga yan dati, why would I suffer now?

I mean, those things are happened in my past. In my past! At alam kung wala akong ginawa ngayon sa buhay ko na kinasakit ng iba. I know that.

But… why bother?

Siguro napakasama ko lang talaga noon kaya hanggang ngayon nagdurusa pa rin ako.

Even in this f.cking hell life of mine. Baka nga sa next life ko pa, eh. At sa susunod pa. At sa susunod. *Sigh.

How funny. What a poor girl.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatunganga dito.

Hindi ko rin namalayan na basang-basa na ang mukha ko dahil sa luha.

Ako na. Ako na ang queen of hopia sa mundo.

Inako ko na lahat ng masasamang experiences sa buhay.

Ako na. The Queen.

Queen of all sh!ts.

Huh! Nakakatawa lang. Come to think of it, kinakainggitan ako ng madaming babae dyan, but yet they don’t know what really happens to me.

Kung masaya bang maging ako.

Kung masaya nga ba talaga ako.

Kung pwede ko lang sanang ipamigay ang katauhan ko at magsimula ng iba, gagawin ko.

I’m so tired of everything.

Should I still run and live? O, hayaan ko nalang si Tito Lito na patayin ako?

Anyway, wala rin naman akong babalikan.

After all the things that I made, mapapatawad pa ba nila ako?

They didn’t even bother to call me.

Ni wala man lang missed calls na galing ni isa sakanila.

I laugh with bitterness.

What a terrible life.

Hindi naman masyadong obvious na wala silang pakialam sakin, ‘no?

Huh…

I stared at my phone.

“All I have is you. Alam mo ba yun?” -Usap ko sa cellphone ko. Lakas maka-tanga no?

Pero bakit ba? Totoo naman eh. Ni sapin sa paa wala nga ako. Kaibigan pa kaya? Pamilya pa kaya?

Si JiYong pa kaya?

I sigh again. A very heavy one. Naalala ko na naman siya.

“Alam mo..” -I paused as I hiccuped. Pinunasan ko rin ang mukha kong basang-basa. “Kahit ngayon man lang… kahit ngayon lang sana may tumawag naman at naghahanap saakin.” -I cried as I remember that no one is looking for me.

Am I that terrible? Am I that useless?

Sana man lang… sana… kahit ngayon lang----

*RINGGGGGGGGG!~