Bądź moją miłością

29 ⭐

Budzi mnie dźwięk budzika, więc wstaję od razu z łóżka i wybieram z walizki błękitną, koronkową bluzkę i czarne spodnie. Ubieram wybrane ubrania, a na stopy zakładam baleriny. Pakuje do torby wybrane przeze mnie rzeczy, a także laptopa, szkicownik i ładowarki. Siadam przed toaletką i zakrywam ciebie pod oczami i lekko tuszuję rzęsy. Zerkam na zegarek na ręce i zauważam godzinę drugą pięćdziesiąt. Biorę torebkę, torbę o telefon i wychodzę z pokoju. Zjeżdżam windą na dół i podchodzę do recepcji.
- Przez kilka dni mnie tu nie będzie, jednak wrócę jakoś koło niedzieli. - informuje kobietę o wychodzę z hotelu. Zauważam auto Włocha, który od razu do mnie wychodzi.
- Ciao bella, daj torbę. - mówi z uśmiechem i otwiera mi drzwi. Wsiadam na miejsce pasażera, a po chwili na miejscu kierowcy siada Włoch.
- Wyspałaś się bella? - pyta mężczyzna ruszając w stronę lotniska.
- Szczerze mówiąc nie bardzo, ale prześpię się w samolocie. - mówię z uśmiechem.
- W to nie wątpię. Najlepiej śpi się w podróży, wtedy ona szybciej leci. - mówi Fabiano, a ja się śmieje.
- Otóż to, ale w sumie cieszę się, bo zrobię niespodziankę swojej przyjaciółce. - mówię z uśmiechem i patrzę na drogę.
- No to w sumie dobrze. Jutro masz tą sprawę w sądzie tak? - pyta Włoch, a ja pochmurnieje.
- Niestety tak, aczkolwiek wolę o tym nie myśleć. - mówię cicho.
- Dobrze, w takim razie już o tym nie rozmawiamy. - mówi mężczyzna i uśmiecha się do mnie. Gdy w końcu po godzinie jesteśmy na lotnisku, gdzie mężczyzna opłaca parking i kierujemy się na halę odpraw.
- Pasażerowie lotu numer 421 do Nowego Jorku proszeni są o udanie się na odprawę do bramki numer 3. - słyszymy głos w głośnikach i od razu udajemy się w kierunku bramki. Po odbyciu odprawy możemy zająć miejsce na ławkach.
- Napiłabyś się kawy? - pyta Fabiano patrząc na mnie.
- Jeju jak najbardziej tak, jeszcze chwila, a zasnę tutaj. - mówię, a mężczyzna się śmieje.
- Duże latte? - pyta mężczyzna, a ja kiwam głową.
- Trzymaj. - mówię wyciągając do niego rękę z pieniędzmi.
- Schowaj pieniądze. - mówi mężczyzna uśmiechając się do mnie i idzie do najbliższej kawiarni po kawę dla nas. Przeglądam portale społecznościowe i uśmiecham się na zdjęcie Danielle i Blake'a, którym oznajmiają, ze spodziewają się maleństwa. Od razu komentuje zdjęcie.
- A co to za cudowny uśmiech? - pyta Fabiano wręczający mi kawę.
- Moja przyjaciółka dodała zdjęcie z chłopakiem, którym oznajmiają, że będą rodzicami. - mówię z uśmiechem i pokazuje mi zdjęcie.
- Jak słodko. Ale czy to nie jest fotograf od was z firmy? - pyta mężczyzna, a ja kiwam głową twierdząco. Fabiano się do mnie uśmiecha i patrzy na mnie. Po połowie godziny wywołują pasażerów naszego lotu do wejścia do samolotu. Wstajemy z miejsca i kierujemy się do wejścia. Kilka minut później zajmujemy swoje miejsca w samolocie. Włączam w telefonie tryb samolotowy i chowam go do torebki i opieram głowę o ramię Fabiano.
- Mam nadzieję, że nie będzie Ci to przeszkadzać. - mówię cicho patrząc na mężczyznę.
- Nie, spokojnie. Możesz tak zostać. - mówi mężczyzna i uśmiecha się do mnie zniewalająco. W końcu startujemy, a ja uśmiecham się na ten widok.
- Jak chcesz możesz iść spać, ja będę czuwać. - mówi mężczyzna, a ja się uśmiecham i słucham jego rady. Podciągam nogi na fotel i opieram się o mężczyznę. Kilka minut później śpię.

*Fabiano*

Hope zasypia oparta o moje ramię, a ja wyciągam laptop z torby i przeglądam dokumenty dotyczące pracy. Hope słodko śpi i tak przepięknie wygląda, że ciężko mi na nią nie zerkać. Powracam wzrokiem do dokumentów i poprawiam dwie niekorzystne dla mojej firmy umowy. Dodatkowo sporządzam nowe umowy na okres próbny dla mojej nowej sekretarki. W sumie mogłem wziąć jakiegoś mężczyznę, bo nie wiem czy Hope nie byłaby zazdrosna. Bardzo mi się podoba, ale widzę, że coś ją blokuje i nie do końca mi ufa. Jednak postaram się, by mi zaufała. Postanawiam powrócić do swoich obowiązków, jednak ciężko mi się skupić, gdy Hope opiera się o moje ramię. Czytając kolejne umowy co chwilę zerkam na kobietę. Przy niej naprawdę ciężko skupić się na pracy. W końcu odkładam laptop i spoglądam na zegarek. Zostały nam jeszcze cztery godziny lotu, a ja nawet nie zauważyłem, że czas tak leci. Zauważam, że Hope się krzywi przez sen, co mnie zastanawia. Po chwili jednak się uspokaja i śpi spokojnie. Z uśmiechem na twarzy obserwuje kobietę obok mnie. W końcu udaje mi się zasnąć i śpię do końca lotu, aż budzi mnie stewardessa, więc poprawiam się w fotelu i patrzę na kobietę obok mnie.
- Hope malutka zbudź się, zaraz będziemy na miejscu. - mówię szturchając modelkę, która po chwili na mnie spogląda.
- Cały lot przespałam? - pyta Hope słodko się przeciągając.
- Tak piękna, ale nie martw się ja też spałem. A teraz zapinajmy pasy. - mówię uśmiechając się. Po chwili oboje zapinamy pasy i patrzymy za okno.
- Uwielbiam ten moment, gdy wszystko robi się coraz większe i większe. - mówi kobieta, a ja przytakuje.
- Tak zdecydowanie to jest najlepszy moment. - odpowiadam i uśmiecham się do modelki.
- Pierwszy raz przespałam cały lot. - mówi kobieta i chichocze, a ja się uśmiecham.
Przez kolejne kilka minut rozmawiamy o planach po przylocie. Wiem, że Hope jutro ma sprawę, więc dziś będziemy sprzątać w jej domu.
Po wylądowaniu wychodzimy na samym końcu z samolotu i od razu kierujemy się po nasze bagaże.
- Chodźmy do mojego samochodu, stoi na parkingu lotniska, więc nie musimy zbyt daleko iść. - mówi Hope uśmiechając się. Wychodzimy z lotniska z naszymi bagażami i kierujemy się do samochodu kobiety. Po chwili ruszamy w stronę domu modelki cały czas rozmawiając o wszystkim.
- To co dziś sprzątamy, jutro masz sprawę i przychodzi ktoś zobaczyć dom? - pytam, a Hope na chwile chmurnieje.
- Tak, przydałoby się posprzątać, ta rozprawa mnie nieco męczy, ale dam sobie radę. - odpowiada dziewczyna patrząc na drogę.
- Będę na Ciebie czekał i ogarnę jakiś transport grobu twoich dziadków, byś miała ich blisko siebie. - mówię, a Hope się do mnie uśmiecha.
- Kochany jesteś. - mówi dziewczyna, a ja się śmieje.
Po połowie godziny jesteśmy pod domem blondynki, dziewczyna parkuje pod domem i wychodzimy z samochodu.
- Zaniesiemy bagaże i pojedziemy na jakieś śniadanie, bo w lodówce nic nie ma. - mówi dziewczyna spuszczając głowę. Robi mi się smutno na ten widok i przytulam dziewczynę.
- Hej, nie smuć się, pomogę ci przez to przejść. Po powrocie ze śniadania zabierzemy się za sprzątanie. Zamówię duży bus, który przewiezie twoje rzeczy do Włoch, na razie do mnie, a później do twojego nowego mieszkania. - mówię, a Hope się rumieni, co wygląda słodko.
Po kilku minutach spacerkiem idziemy w stronę ulubionej knajpki Hope. Dziewczyna po przyjeździe do swojego domu nieco posmutniała, ale rozumiem w jakiej jest sytuacji, wiem że jest jej ciężko, ale pomogę jej, bo wiem, że warto. Największą nagrodą dla mnie będzie jej słodki uśmiech.