Olympus Prime

Chapter 21: Heal

SAEKO

AGAD bumukas ang dalawang mata ko nang magkaroon ako ng malay. Ramdam ko ang malakas na kabog ng dibdib ko nangangahulugan lamang na humihinga at buhay na buhay ako. The unusual feeling rushing through my very own veins. It feels great.

Was that a nightmare? I asked in my head. Wala akong natatandaang napunta ako sa lugar na ito-particularly in my room.

I realized something unfamiliar. Medyo bumigat ang pakiramdam ko. Bandages? Naguguluhan akong tumingin sa kasalukuyang bagay na nakabalot sa buong katawan ko. Ang tanging source ng hangin na nakukuha ko ay dahil sa iniwang butas mula sa ilong at bibig ko.

I'm supposed to be in the infirmary. Not in my dorm.

Biglang bumukas ang pinto ng silid before turning the lights on inside my room. Dito iniluwa si headmistress Fleroun. Bakas sa mga mata nito ang matinding awa at pag-aalala nang magtama ang tingin namin sa isa't isa. I hate being like this! I kinda feel useless.

Ako na ang pumutol nito. Mabilis kong iniwas ang paningin papunta sa pinto. "How did you get here?" I asked.

"Are you here because of the window I broke in the Cafeteria Hall?" I said while wearing my usual expression maiba lang ang unti-unting namumuong uncomfortable atmosphere sa lugar.

"A-Are you okay, young man? C-Can you still recognize me?" may panginginig sa tono nitong tanong.

I rolled my eyes. "Of course I do. You're the reason why I got all of these bullshits," matabang kong sagot.

Hinihintay kong mag-shift ang mukha niya sa galit na itsura. Pero nanatili itong kalmado over my roughness. What a sudden change.

"Go on. Laugh at me," labas sa ilong kong saad. "Do you love seeing me like this?"

Napansin ko ang dahan-dahang pagkuyom ng mga palad nito. Umigting ang panga bago nagpakawala ng matalim na tingin. She's turning into her realistic form. Alam kong sa mga oras na ito pinipigilan niyang huwag sumabog ang nararamdaman nito. It seems that may baon itong mahabang pasensya. I want to trigger her even more.

Nagpakawala ako ng nakaiinsultong ngisi pagkatapos ay napailing. "I don't need your sympathy, headmistress. Now, if you'll excuse me, I need some atmosphere to breathe."

Pansamantalang dumilim ang mukha nito. Halatang tuluyan nang naubusan ng pasensya. Narinig kong nagpakawala ito ng malalim na paghinga. Sa tingin ko'y muli niyang pinalagpas ang nangyari seeing my situation like this as my excuse.

"Just.. rest and take your time to be fully recovered. I assume that you wouldn't want to miss your responsibility as a full pledge Olympian especially that the first annual festival is coming," she reminded me na para bang walang nangyaring initan between me and her. What the fuck?

"Whatever," I mocked. "Are you leaving?"

Bahagyang lumapit ito sa akin. Dinig ko ang mahihina yabag nito na pumupuno sa bawat sulok ng silid. In this side, medyo hirap akong lingunin ito dahil sa bondage na nakabalot sa buong katawan ko. Nagsimulang kumalat ang pangamba sa sistema ko. I'm not sure kung may balak itong patayin ako taking this as her advantage.