🌸TAEHYUNG🌸
სხვა თანამშრომლებთან ერთად, ჰოლდინგის წინ ვიდექი.
იძულებით მივდიოდი, რაღაც სისულელე ბანაკზე.ბატონმა ჰოსოკმაც დამირეკა მილიონჯერ რომ წამოვსულვიყავი, მოკლედ სხვაგზა არ მქონდა.
ახლა კი ბედნიერად მოსაუბრე თანამშრობლებთან, უემოციოდ ვიდექი.
იმედია ყველაფერი კარგად ჩაივლიდა.
ბოლოს ყველა მოვიდა.
ბატონი ჰოსოკის და ჯიმინის მანქანა ერთდროულად გამოჩდნენ.
თვალი მოკლეშორტებში, მყოფ მინას მოვაკარი. ჯიმინის გვერძე იქით-აქეთ იტყლარწებოდა.ეს გულისამრევი იყო.
ნელ-ნელა ავტობუსში ავდიოდით.ბევრნი არ ვიყავით. მაქსიმუმ ოცი. რაც მაწყნარებდა.
ხალხმრავალ ადგილას ყოფნა არაკომფორტული იყო ჩემთვის.
ვიხრჩობოდი.
ბოლოს ავტობუსის საფეხურს ფეხი რომ დავდგი ჩემი სახელი გავიგონე და ბატონ ჰოსოკს გავხედე.
"ჩემთან ერთად წამოდი თუ გინდა."
ავტობუსს დავხედე, შიგნით ხმაური იყო, შემდეგ კი ბატონი ჰოსოკისკენ მივტრიალდი.
"აჰა, კარგი იქნება."
გამიღიმა და ჩანთა გამომართვა.მის ნაზ საქციელზე გავიღიმე და მადლობა გადავუხადე. მაგ დროს მანქანაში მჯდომ ჯიმინას გავხედე, რომელიც ჩვენ გვიყურებდა.
სათვალეებით და ყოველდღიური ტანსაცმელით საკმაოდ გამომწვევად გამოიყურებოდა.მაგრამ გვერდზე მჯდომი ბოზი, ყველაფერს უფუჭებდა.
სათვალეების მიღმაც კი ჩანდა მისი მკვლელი მზერა.
ისტერიკულად გავიცინე.
შემდეგ კი,ბატონი ჰოსოკის მანქანაში ჩავჯექი.
~~~
ღმერთო...მთელი გზა ბატონი ჰოსოკი და ჯიმინი ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ.
