⚽️TAEHYUNG⚽️
სირბილით შევედი ოფისში.
დღეს გვქონდა აუცილებელი კრება მე ჩამეძინა.
კარებზე დავაკაკუნე და შიგნით შევედი.
ფეხი ფეხზე გადადებული ჯიმინი გაბრაზებული სახით მიყურებდა.
აი ახლა მართლა დამერხა.
"დამაგვიანდა. დიდი ბოდიში"
"ახლავე წარვადგენ პრეზ-"
"არაა საჭირო, მე შენს ნაცვლად გავაკეთე"
გაგონილ წვრილი ხმით მინას გავხედე. ის დირექტორის მოადგილეა.
როგორც ყოველთვის სახეზე ათასი ტონი მაკაიჟი ჰქონდა და ძალიან გამაღიზიანებელი იყო.
თავით დავეთანხმე და ჩემს ადგილას, ჯიმინას გვერძე დავჯექი.
იმედია ეს კაცი არ მომკლავს.
~~~~
ჩემს ოთახში ვიჯექი და სტრესისგან ფეხს ვერ ვაჩერებდი.
ბოლოს ის ზარი შემოვიდა რომელსაც მოველოდი. ჯიმინა მელოდებოდა თავის კაბინენტში.
თავის დახრით შიგნით შევედი. ბოლოს და ბოლოს რაუნდა მიქნას.
"მერამდენეჯერ აგვიანებ უკვე?"
"მეორე"
ნერვების ამშლელად გაიცინა" დაკიდე მეპასუხები?"
გმეღთო. მაშინ არ ეკითხა.
"კარგი. პირველ დაგვიანებაზე, გითხარი თუ არა რომ, თუ გამოერდებოდა სამსახურიდან გაგაგდებდი?"
"მითხარით ბატონო"
"კარგი მაშინ შეგიძლია აკრიფო შენკ ნივთები და წახვიდე. წარმატებებს გისურვებ"
თვალები გავაფართოვე. ვერ ვხვდებოდი რეებს იძახდა. "მაგრამ ბატონ-"
ხელით კარები მიჩვენა.
მაგის მაგიდისკენნ მივედი და დავიწყე ხვეწნა.
"გთხოვთ არ გამაგდოთ. ეს სამსახური მჭირდება. ხელფასი შემიმცირეთ ან სხვა რამე , გთხოვთ არ გამაგდოთ"
აქედან ვერ წავიდოდი. იმიტომ რომ არსად არ მიმიღებდნენ თუ PARK HOLDING გამრიცხავდა.
"თუ არ გინდა რო დაცვას დავუძახო, გაეთრიე მალე!"
ხელებით ცრემლები მოვიწმინდე და უფრო მივუახლოვდი.
"გთხოვთ, ერთი წელის ხათრით მაინც ერთი შანსი მომეცით"
"გააჯვი აქედან. მაღიზიანებ."
ვაღიზიანებ? აქ გაღიზიანებული მხოლოდ მე ვარ.
მაგიდას ხელი დავარტი და გაბრაზებული ხმით დავუყვირე
"ერთი წელი, ერთი უზარმაზარი წელი, შემაზიზღე მუშაობა.გამლანძღე. მატკინე. შენ გამო თავი უვარგისი ნაგავი მეგონა. რატომ ჰა რატომ? ყველას კარგად ექცევი, მე რა დაგიშავე. ჩემი არსებობა რატო გიშლის ნერვებს?"
"ბოდიში რომ ვარსებობ."
ყვირილისგან ვერ ვსუნქავდი. ცოტა დავწყნარდი და ხელები მაგიდაზე დავალაგე. ძალიან ახლოს ვიდექი მაგრამ ეს არ მაინტერესებდა.
"მეზიზღები პაკ ჯიმინ"
კაბინენტიდან გამოვედი და სწრაფი ნაბიჯებით ოფისი დავტოვე.
ახლა რაუნდა მექნა.
V/ჰმმმმ....
