ocean [bbh+pcy]

O-41

Birkaç ay sonra

Elimdeki poşetleri ses çıkarmamaya özen göstererek yere bıraktıktan sonra sessizce kapıyı da kapatıp parmak uçlarımda evi dolanmaya başladım. Üst katta olduklarına karar vermiş, merdivenlere yöneliyordum ki arkamdan gelen nefes sesleriyle oraya döndüm ve bu zamana kadar gördüğüm en muazzam manzarayla karşılaştım. Öyle eşsiz bir manzaraydı ki fotoğrafını çekmeye bile kıyamadım.

Minik bebeğimiz sırt üstü bir şekilde koltuğa yatırılmış, uyurken minik kocam ise hemen koltuğun yanına, yere oturmuş kafasını onu izlemek için koyduğu koltuk başlığında uyuyakalmıştı. Sonsuza dek bu huzur saçan manzarayı izlemek istesem de Baekhyun'un pozisyonunun sakatlığının farkında olduğumdan yanına gidip minik bir buse kondurdum yanağına. Ne zaman yanağından öpsem uyanırdı minik kocam.

Baekhyun gözlerini zorlukla açtığında bir süre hiçbir şeyi algılayamayıp etrafa bakındı, ardından gözlerimiz buluştu. Bu süre zarfında ben gülümseyerek onun şapşallığını izliyordum. "Uyuyakalmışsın brokolim. Boynun ağrır böyle uyumaya devam edersen, gidip yatağa gir hadi."

"Ama Chanyeol," Dudaklarını büzmüş hala tam açamadığı uykulu gözleriyle minik bebeğimize bakarken devam etti. "Ona bakar mısın? Çok güzel. Bütün ömrüm boyunca bu minik mucizeyi izlemek istiyorum."

Minik mucizemiz, tanrının bize armağanı minik bebeğimiz birkaç aydır bizimleydi. Bu birkaç aydır hayatımız öyle değişmişti ki, dünya üzerinde benden daha şanslı bir insanın varlığına inancım sıfırdı. Dünyanın en mükemmel kocasına ve dünyanın en sevimli çocuğuna sahip bir babaydım. Babaydım ben. Hala bu sözcük kalbimi yerinden çıkaracak kadar hızlı attırıyordu.

"Biliyorum meleğim ama uyumalısın, küçük bebeğimiz çok yormuş bugün seni. Yarın da birliktesiniz zaten; şimdi güzelce dinlen, olur mu?" Baekhyun gibi dizlerimin üzerine oturmuş Baekhyun'un ipek saçlarını parmaklarımla tararken konuştum. Bebeğimiz hayatımıza girdiğinde işlerimizle anlaşmıştık ve ben hafta içi iki gün çalışıyordum, Baekhyun ise üç gün çalışıyordu ve boş günlermizde de bebeğimize bakıyorduk. Tabii bir miktar eve iş getirmek şartıylaydı. İkimiz de bebeğimizden vazgeçemediğimizden yıllık bebek izin almamış, bu şekilde halletmiştik.

"Olmaz, sen yemek yemelisin."

"Meleğim sen uyurken de yiyebilirim ben yemeğimi. Söz hemen yiyip yanına geleceğim. Hadi sen Eun'u da al ve odamıza çık, tamam mı güzelim?"

Baekhyun uyku mahmurluğuyla çocuk gibi kafasını aşağı yukarı salladığında kıkırdadım. Uykudan yeni uyandığında minik bir çocuğa dönüşüyordu. O ayağa kalkıp gerinirken Eun'un üzerine eğildim. Minik bedeniyle kafam arasında ufak bir mesafe vardı fakat cennet kokusu burnuma çarpıyordu. Daha çok eğilip kırılgan bir şeymiş gibi ufak ve tüy kadar hafif bir öpücük bıraktım bebeğimin yanağına. O gerçekten bize tanrının armağanıydı. Daha sonra minik bedenini kucağıma alıp dikkatlice Baekhyun'un kollarına bıraktım.

Baekhyun oğlumuzun kafasını boyun girintisine yerleştirdiğinde ben de kollarımı Baekhyun'un bedenine doladım. Eun, Baekhyun'un kokusuna bayılıyordu, ne zaman huzursuzlansa Baekhyun kafasını boyun girintisine yerleştiriyordu ve Eun anında sakinleşiyordu. Oğlum bu konuda bana benziyordu.

Ben sonsuza dek oğlum ve kocama sarılarak kalma planları kurarken Baekhyun kolumdan tutup beni kendinden uzaklaştırdı. "Hadi, git de yemeğini ye minik ayıcık. Bizi bekletirsen Eun'u üzerine salarım, tüm gece ağlar, görürsün bak!"

Baekhyun'un çatık kaşlarına bakıp sessiz bir kahkaha attım. "Geliyorum on dakikaya."

Baekhyun, Eun'la birlikte odamıza çıkarken ben de mutfağa girip önce poşetteki Baekhyun'un en sevdiği abur cuburları ve Eun'un sütlerini dolaba yerleştirdim, sonra da Baekhyun'un benim için hazırlayıp dolaba koyduğu yemekleri ısıtıp hızlıca yedim. Normalde yemek yemez, hemen yatağımıza girip kocama sarılarak uyurdum fakat Baekhyun bu konuda çok katıydı; öğün atladığım takdirde burnumdan getiriyordu. Bir yandan da haklıydı çünkü zayıf bir bünyem vardı. Birkaç gün öğün atladığımda ya hızla kilo veriyordum ya da hasta oluyordum.