Rock gotycki, metal czy stary pop. Z pewnością każde z nich się tu pojawi. I nie tylko.
Bo przez sto dni będzie tu królować muzyka. Każdego dnia inny utwór, o którym chciałabym opowiedzieć, a raz w miesiącu recenzja jednego albumu, który będziecie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Prepare yourself. Fangirl is coming.
Nareszcie Metallica. Nareszcie album, który po prostu uwielbiam. Nareszcie Cliff. Moi drodzy, dzisiejsza notka będzie długa, będzie w niej pełno Burtona, a mnie najprawdopodobniej będzie trzeba zbierać mopem, bo się rozpłynę. W końcu RTL to absolutna miłość życia i najważniejszy album w moim życiu. Więc nadszedł mój czas.
Wydany 27 lipca 1984 roku przez Megaforce Records lecz szybko przejęty przez Elektrę (dwa miesiące po wydaniu). Nagrany w Sweet Silence Studios w Kopenhadze z Flemmingiem Rasmussenem w roli producenta. Drugi album Mety, w którym panowie pokazali szalony postęp w porównaniu do "Kill 'Em All", ale jeszcze nie złagodnieli, jak na MOP. Dlatego też, moim zdaniem, jest to ich najlepszy album.
Cliff dołączył do zespołu w 1982 roku i przez dwa lata zdążył swoich kolegów naprawdę wiele nauczyć w kwestii pisania muzyki. W końcu to on miał pod tym względem najlepsze wykształcenie. Zatem brzmienie RTL to w bardzo dużej mierze jego zasługa, nie tylko za sprawą basu (nadal najgłośniejszy basista Mety). Ale swój wkład ma tu również Dave Mustaine, który został dopisany jako współautor tytułowego utworu oraz "The Call Of Ktulu", jednego z najlepszych metalowych instrumentali (też na pewno coś o nim kiedyś tu napiszę).
Został nagrany w miesiąc, od mniej więcej połowy lutego do mniej więcej połowy marca 1984 roku, ale kawałki zaczęły powstawać znacznie wcześniej, choć Lars przyznał, że parę z nich napisali parę dni przed nagraniem, a były to fenomenalne "For Whom The Bell Tolls", świetne "Trapped Under Ice" oraz "Escape", które uważane jest za ukłon w stronę komercji i za którym nie przepadają nawet członkowie zespołu.
Jest uważany za jeden z najważniejszych albumów metalowych, choć stoi trochę w cieniu wydanego dwa lata później Master Of Puppets. Teksty są bardzo apokaliptyczne i mroczne, "Fade To Black" to ballada o samobójstwie, "For Whom The Bell Tolls" opowiada o śmierci żołnierza, a podmiotem lirycznym "Ride The Lightning" jest skazaniec czekający na karę śmierci. Zatem pojawił się już największy konik Mety, który przewija się wciąż i wciąż przez ich teksty - problemy społeczne.
Sama jakość materiału jest też przełomowa. Nie ma już tego paskudnego szumu, jaki panuje na "Kill 'Em All", dźwięk jest czysty, bardzo wyraźny. Sama muzyka również jest na niezwykle wysokim poziomie i została doskonale dopasowana do tekstów.
Album wskoczył na setne miejsce dwusetki Billboardu nawet bez zbyt wielkiej medialnej promocji oraz bez radiowego singla ("Creeping Death", które zostało wydane jako singiel, jest zbyt długie, by puszczać je w radiu). Do jesieni 1984 roku sprzedano w Europie 85 000 kopii, w Stanach 75 000. Okrył się złotem w 1987 roku, a w 2012 sześć razy platyną za sprzedanie sześciu milionów kopii w Stanach. W 2017 roku RTL zajął jedenaste miejsce w setce najlepszych metalowych albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone.
Jeszcze słowo o ZIELONYM wydaniu RTL. Tak, jest takie, a dokładniej 400 kopii wydanych w 1984 roku jako pomyłka drukarska francuskiego Bernett Records. Są one tak rzadkie, że nie co dzień można takie zobaczyć i są dość drogie, jeśli już się jakąś znajdzie.
