leven zonder liefde

deel 11

Tineke
Ik werd wakker met barstende koppijn. Toen ik zag dat ik niet in mijn bed lach, schrok ik en begon ik te roepen. De deur ging open en ik zag een gestalte. Hij deed mij een beetje denken aan.......Evert!
'Ga je eens uw mond houden!' Ik kreeg een klap in mijn gezicht en het werd weer zwart voor mijn ogen.

Koen
Tineke is nu al meer dan een dag verdwenen en we hebben nog geen enkel spoor. Ik begon de moed te verliezen totdat de commissaris ons riep.
'Mannekes, de witte bestelwagen is teruggevonden, maar er zat niemand meer in.' Zei hij.
Ik boog mijn hoofd en ik zag dat de rest ook verslagen keek.
'De moed niet verliezen, mannekes. We gaan haar wel terugvinden.' Zei de chef.
We gingen terug aan het werk maar ik kon er mijn gedachten niet bijhouden. Ik dacht aan hoe ik Tineke heb ontmoet en al onze leuke momenten samen. Ook de minder leuke momenten kwamen terug naar boven zoals onze ruzies. Ik begon stilletjes te huilen. Floor en Brigitte kwamen naar mij toe en ze probeerden mij te troosten. 
' We gaan haar wel vinden. Dat zul je zien.' Zei Floor.
' Ja, we zien dat je van haar houd en alles zult doen om haar te vinden.' Voegde Brigitte daaraan toe. Ik kreeg een kleine glimlach en ik kreeg weer een beetje moed.
' Ja, jullie hebben gelijk. Kom, waar wachten jullie op? We gaan haar zoeken!' Riep ik.
  
Tineke
Ik werd wakker doordat de deur weer open ging.
'Zo zo, onze Tinnie is weer wakker. Lekker geslapen?' Evert kwam naar me toe en drukte zijn lippen op de mijne.
' Ja hoor. Ik lig op een koude vloer met mijn handen vastgebonden. Maar ja natuurlijk heb ik goed geslapen.' Zei ik sarcastisch.
' Wil je stoer doen? Dat zal niet helpen hoor. Integendeel, dat kan je ondergang worden en die van Koen ook.' Ik schrok.
' Nee alsjeblieft! Doe Koen niets! Ik zal doen wat je zegt!' Riep ik bang uit.
'Ah, dat lijkt er al wat meer op. Maar nu nog niet. Eerst nog wat regelen.' Hij had een gemene glimlach die mij alleen nog maar banger maakte.
' Alsjeblieft Evert. Doe hem geen pijn! Laat mij gaan!'
'Ik moet jou laten gaan? Nee! Wat denk jij wel? Ik weet nog wel een paar leuke spelletjes om met jou te spelen.' Hij begon te lachen en liep naar de deur.
' Nee, Evert! Ik smeek je!' Riep ik hem nog na, maar het hielp niet want hij was al weg. Ik begon te huilen  en mezelf te slaan. Ik was zo boos op mijzelf en door mij was Koen nu in gevaar.
Koen. Wat zou hij nu doen? Zou hij mij aan het zoeken zijn of is hij mij al lang vergeten?

Hey. Bedankt om mijn verhaal te lezen en te stemmen. Ik hoop dat jullie het tof vinden en als er nog tips zijn sta ik daar altijd voor open😉