leven zonder liefde

deel 19

Koen
Ik maakte mij echt zorgen om Tineke. Ze praatte de laatste tijd veel minder met mij en had vaak nachtmerries. Ik had het gevoel dat ze niet alles vertelde. Ze kon mij nu toch wel vertrouwen? Ik werd wakker en Tineke lag naast mij. Ze zag er bleek uit dus ik voelde aan haar voorhoofd. Ze had heel hevige koorts. Ik denk dat het beter is als ze thuis blijft voor vandaag. Ik stuurde naar de chef dat Tineke ziek was en dat ik vandaag een dag vrij nam voor haar. Ik stond op en kleedde mij aan. Ik was ontbijt aan het klaarmaken toen ik plots een luide bonk hoorde gevolgd door een gil. Zo snel als ik kon liep ik naar boven en toen ik in de kamer stond moest ik mij inhouden om niet te lachen.
'Tinnie. Wat is er met jou gebeurd?' Vroeg ik al lachend.
' Ja lach maar. Ik ben uit bed gevallen. Help mij liever recht. Ik voel mij niet zo goed.' Zei ze boos.
Ik hielp haar recht en zei dat ze vandaag maar uit moet rusten. Eerst protesteerde ze maar ze gaf uiteindelijk wel toe. We gingen samen naar beneden om te ontbijten, maar ze had niet echt honger. Ze liep weer naar boven en ging weer liggen. Ik had echt medelijden met haar. Ik schreef een briefje en ging dan snel boodschappen doen. Toen ik terug kwam zag ik bloed op de grond. Het liep naar de keuken en toen ik daar aankwam zag ik Tineke zitten met naast haar een mes. Ze hield een handdoek tegen haar arm. Ik had direct door wat ze gedaan had.
'Sorry.' Zei ze onzeker.
' Tineke toch. Waarom doe je dat nu?'
Ze begon te huilen en ik ging een verbanddoos halen. Ik begon zorgvuldig de wonde te verzorgen en deed er verband rond.
'Tinnie. Je weet toch dat je mij kunt vertrouwen? Ik ben er voor jou.'
'Ja dat weet ik maar ik durf het gewoon niet. Niet zolang Evert hier nog rondloopt. Is het goed als ik een wandeling door het park ga maken? Ik wil even alleen zijn.'
'Ja ok. Wil je echt niet dat ik mee ga?' Vroeg ik. Ze schudde van nee dus ik liet haar dan maar gaan.

Tineke
Ik vond het erg dat ik niets kon zeggen tegen Koen over dat briefje. Ik liep nu al een uur door het park en ik was nog steeds niet rustiger geworden. Het was al bijna middag en ik had honger maar ik wilde nog niet terug naar huis. Ik ging op een bankje zitten bij de vijver. Dit was mijn favoriete plek en hier kon ik altijd tot rust komen. Plots voelde ik twee handen rond mijn nek. Ik begon te hoesten en was bang dat ik zou stikken. Net toen ik dacht dat het gedaan was met mij, lieten de handen mij los. Ik draaide mij om en keek verschrikt op. Voor mij stond mijn ergste nachtmerrie. Evert!
'Hey schatje. Heb je mij gemist?' Zei hij lachend.
'Ten eerste, ik ben jouw schatje niet en ten tweede nee ik heb jou niet gemist.' Zei ik boos.
'Oei oei. Tineke is boos.' Hij begon te lachen en keek daarna weer super boos. ' Je weet toch nog wel wat er op dat briefje stond? Dit was nog maar een voorproefje. Ik heb nog veel ergere dingen in mijn gedachten!' Hij gaf mij nog een klap en liep toen weg.
Nog voordat ik bekomen was hoorde ik iemand mijn naam roepen.
' Tineke! Oh gelukkig. Hier ben je. Ik wa slecht super ongerust. Waarom bleef je zo lang weg?' Koen kwam op mij afgelopen en gaf mij een grote knuffel.
' Oh sorry. Ik was de tijd uit het oog verloren.' Ik keek nog of dat ik Evert nog zag lopen maar hij was alweer verdwenen. Ik keek naar Koen en zag dat hij fronste.
' Weet je zeker dat dat alles is?' Vroeg hij.
' Ja hoor. Zeker weten.' Zei ik vlug.
Hij keek nog eens en we gingen dan weer terug naar huis.