leven zonder liefde

deel 13

Tineke
Ik had totaal geen besef van tijd. Ik wist niet hoe laat het was en hoelang ik hier al zat. Ik moest steeds denken aan Koen die huilde tijdens die videochat. Ik moest hier echt weg geraken. Voor Koen en de rest van het korps. Maar hoe? De deur is op slot en ik ben te zwak om te ver te lopen. De deur ging open en ik zag Evert met een boterham en een glas water.
' Hier heb je wat eten. Meer krijg je niet. Ik wil niet dat je het hier tof gaat vinden.' Hij liep weg en ik bleef weer alleen achter met mijn gedachten. Ik nam de boterham en begon hem gulzig op te eten. Eigenlijk had ik nog honger maar ik was al blij dat ik iets gekregen had. Ik begon stilaan te vrezen dat ik hier nooit meer weg zou komen. Ik denk dat ik mij mag klaarmaken om afscheid van de wereld te nemen. Ik dronk het water op en probeerde wat te slapen. Dat wilde niet echt vlotten, want telkens als ik mijn ogen sloot dan zag ik Evert voor mij. Ik besloot dus maar om wakker te blijven. Ik wilde niet weg van deze wereld. Ik wil bij Koen en de rest blijven. Hoe zou het met Koen zijn? Hij zal vast wel naar mij op zoek zijn. Het begon wel lang te duren en ik begon de hoop op een weerzien op te geven. Hij had mijn gsm afgepakt wat  wel logisch was, maar ik hoopte eigenlijk dat ik hem nog had en Koen zou kunnen bereiken.

Koen
Brigitte kwam al lopend binnen en riep ons bij elkaar.
' een toevallige voorbijganger heeft de gsm van Tineke gevonden langs de weg langs het kanaal. Het is niet veel maar nu weten we wel langs waar dat ze zijn gereden. Nu kunnen we misschien getuigen zoeken.' Zei ze. Mijn gezicht klaarde op en ik stond recht.
' waar wachten we dan nog op. Laten we getuigen zoeken.' Riep ik.
' Koen, er is daar maar 1 huis dus we kunnen het enkel aan hen vragen.' Zei Brigitte
'Het is beter dan niets. Kom!'

We kwamen aan bij het huis en belden aan. Er kwam een vrouw van rond de 60 opendoen en ze liet ons binnen.
' wat is er aan de hand? Heeft mijn zoon weer iets uitgespookt? Sorry hoor. Evert is geen slechte jongen hoor. Hij heeft alleen de foute vrienden.' Zei de vrouw. Ik schrok.
' Zei je net Evert?'
'Ja waarom?' Vroeg ze
' Weet u toevallig waar hij op dit moment is? We zijn namelijk naar hem op zoek.'
' Nee maar hij heeft wel twee vakantiehuizen. Eentje in Oostende en  de andere in Hasselt.'
'Kunt u ons de precieze adressen geven alsjeblieft?' De vrouw gaf ons de adressen en we gingen terug naar het kantoor. Nu moeten we nog te weten komen in welk huis ze zou kunnen zitten.

Tineke
Ik begon het koud te krijgen. De deur ging op en in de verte hoorde ik net het lawaai van duizenden meeuwen bij elkaar. Zitten we aan zee?
Evert kwam naar mij toe en probeerde mij te kussen.
Ik kroop weg maar hij kwam gewoon terug naar mij toe. Hij kroop op mij en hield mijn handen vast zodat ik niets meer kon doen. De deur stond nog altijd open. Misschien zou iemand mij kunnen horen als ik heel hard zou roepen.
'Help mij! Help!' Ik begon te roepen zo hard als ik kon.
' Wat doe je nu? Hou je mond!' Riep hij. Ik bleef roepen tot ik iets kouds tegen mij hoofd voelde.
'Hou je kop of je krijgt een kogel door je hersens.'
Ik wist niet eens dat hij een wapen had. Ik zweeg en hij deed zijn wapen weer weg. Hij begon te slaan en mij te kussen. Hij ging weg en kwam terug met zijn zweep. Hij begon weer te slaan op mijn buik.
'Deze is omdat je zo begon te roepen. ' Hij begon steeds harder te slaan en plots voelde ik een slag tegen mijn hoofd. Ik greep naar mijn hoofd en ik begon te duizelen. Ik zag bloed en toen werd alles zwart.