leven zonder liefde

deel 24

Koen
Tineke was deze week nog elke dag langsgekomen. Ik ben zo blij dat alles goed gaat met haar maar ik vraag me af hoe ze in die bunker is terechtgekomen. Zou ze weer ontvoerd zijn? Ik hoorde de deur opengaan en ik zag Tineke weer.
'Hey.' Zei ze.
'Hey hoe gaat het?' Vroeg ik.
'Goed en met jou? Wanneer mag je nu naar huis?'
'Morgen. Ik heb nog een vraag. Er is iets wat ik niet begrijp. Hoe ben je in die bunker terechtgekomen?'
'Oh...Euhm.' Ik zag dat ze twijfelde .
'Tineke. Wil je het alsjeblieft zeggen. Je kunt mij vertrouwen.'
'Ja ok. Nadat ik het die dag had uitgemaakt omdat ik bang was, had ik geen plaats om te slapen. Ik herinnerde mij toen nog een bunker waar ik vroeger speelde. Ik ben daar dan naartoe geweest en toen ik daar aankwam zag ik dat er daar al iemand sliep.  Ik herkende de spullen en ik draaide mij toen om om weg te lopen, maar toen stond Evert daar. Ik was gewoon recht in zijn handen gelopen.'
Ze begon lichtjes te huilen.' Hij heeft mij daar een paar dagen vastgehouden en hij heeft lij geslagen en geschopt. Hij heeft mij tegen de muur gesmeten en daarom was mijn hoofd aan het bloeden. Hij begon ook te schieten op vogels. Ik denk toch dat het vogels waren en de dag erna kwamen jullie plots. Door mij lig je hier nu. Het is allemaal mijn schuld!' Ze begon nu nog harder te huilen.
' Tineke. Het is echt jouw schuld niet. Het komt allemaal door Evert. Je moet jezelf echt niet zo de schuld geven. Ik hou nog steeds van jou.'
'Ondanks alles wat er is gebeurd?' Vroeg ze onzeker.
'Ondanks alles. Ik begrijp dat je het deed om mij te beschermen.'
' Ik hou ook van jou!' Zei ze. Ze kwam dichter en kuste me. Ik genoot er echt van.

Tineke
Koen heeft het mij vergeven maar ik denk nog steeds dat het allemaal mijn schuld is. Ik ben de reden van alle problemen. Door mij is Evert hiermee begonnen en door mij ligt Koen nu in het ziekenhuis. Ik liep terug naar huis en ging naar de keuken. Ik pakte een mes. Nee Tineke je mag dit niet doen. Dat stemmetje in mijn hoofd werkte op mijn zenuwen. Ik wilde dit doen. Het moest. Ik moest lijden voor alles wat er door mij is gebeurd. Ik bracht het mes dichter naar mijn pols. Even twijfelde ik nog maar toen deed ik het toch. Het deed pijn maar ik voelde mij er goed bij . Het moest gewoon.
Ik liep naar de badkamer, nam een handdoek en drukte die tegen mijn pols. Het bleef maar bloeden dus nam ik het verband en wikkelde die om mijn pols. Algauw werd het verband rood. Ik besloot om wat te gaan liggen in mijn bed en na een tijdje viel ik in slaap.

De volgende ochtend stond ik op met barstende hoofdpijn. Ik liep met moeite naar de badkamer en nam een douche. Dat stromende water deed mij goed. Ik verving mijn verband en ging naar beneden. Ik had eigenlijk niet echt veel honger dus liep ik maar naar het werk. Ik moest normaal nog niet gaan werken maar ik wilde eens hallo gaan zeggen. Ik kwam toe en ging naar binnen.
' Tineke. Je bent terug!' Floor kwam op mij af gelopen en gaf mij een grote knuffel.
' Floor. Ik moet wel nog kunnen ademen he.' Zei ik. Ze moest lachen en liet los. Brigitte kwam ook op mij af en lachte.
' Ik ben blij dat je terug bent. Het is hier een beetje saai zonder dat gekibbel van jou en Koen.' Ze lachte maar ik kon niet terug lachen. 'Wat is er. Ben je niet blij om terug te zijn?'
'Oh jawel hoor. Het is alleen dat ik mij schuldig voel over Koen. Hij mag straks wel al uit het ziekenhuis maar toch.' Zei ik verdrietig.
' Maar Tineke toch. Dat is toch allemaal jou schuld niet.' Zei Floor geruststellend. Ik lachte nep en zei dat ze gelijk had. Ik ging terug weg om Koen te halen, maar ik was er helemaal niet bij met mijn gedachten.