leven zonder liefde

deel 2: liefde

Tineke
Ik werd wakker toen ik hoorde dat Evert naar zijn werk ging. Ik had de hele nacht liggen huilen en na een tijdje ben ik toch in slaap gevallen.
Ik ging kijken in de spiegel. Mijn ogen zaten rood van het huilen. Ik nam een douche en werkte mijn make-up bij. Met tegenzin ging ik naar het bureau.
Ik ging binnen en begroette mijn collega's nep vrolijk. Koen kwam naar mij toe en zei dat we op patrouille moeten. We stapten in de auto en gingen op weg.

Koen
Tineke was weer stil dus probeerde ik het gesprek op gang te krijgen.
'Barry was vandaag aan het jagen op eekhoorns. Hij was zo blij. Kom je dan nog eens mee wandelen naar het park met Barry en ik?'
'Ja zeker.' Antwoordde ze.
Ik twijfelde maar ging toch verder met het gesprek.
'Ik denk dat hij jou mist. Hij is altijd zo blij als jij mee komt.'
'Mhhm'. Zei ze. Ik zag dat ze er niet bij was met haar gedachten.
'Tinnie. Wat scheelt er? Je bent er niet echt bij vandaag.'
' Nee hoor er is niets.' Ik zag dat ze aan het liegen was.
'Komaan. Ik ken je . Er is iets aan de hand. ' Ik zette de auto aan de kant en zette de motor af.
'Vertrouw je mij niet meer? Als ik zeg dat er niets is dan is dat ook zo! Weet je wat, laat maar! Ze stapte uit en liep weg. Ik ging haar achterna maar ik raakte haar kwijt. Wat is er toch aan de hand?

Tineke
Ik liep zo snel ik kon naar het park. Daar ging ik op een bankje zitten bij de vijver. Mijn favoriete plek. Ik begon te huilen. Ik heb een beetje te heftig gereageerd daarnet. Koen had wel gelijk. Hij kent mij ook door en door. Waar ben ik toch mee bezig?
Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide mij om en zag dat het Koen was.
'Je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wil. Ik was een beetje opdringerig. Je weet dat als er iets is, je altijd bij mij terecht kan.' Zei hij.
Hij had zo'n mooie ogen. Je kon niet boos blijven op hem.
'Er is niets.' Ik droogde mijn tranen weg en glimlachte onzeker. 'Sorry dat ik zo heftig reageerde. Ik waardeer je hulp echt heel erg. Ik heb het gewoon een beetje moeilijk nu. Dankje.'
'Gaan we dan weer naar de auto?vroeg hij.
'Ja hoor. Natuurlijk.'
Vanaf dat moment begon ik iets te voelen heel diep vanbinnen. Het waren net allemaal kleine vlindertjes die in mijn buik kietelen.

Hier is het tweede deel. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Ik zal proberen om zo snel mogelijk opnieuw te publiceren. En al er tips zijn dan mag je die in de opmerkingen plaatsen.