leven zonder liefde

deel 23

Tineke
We kwamen aan bij het ziekenhuis en ze namen Koen meteen mee voor de operatie. Ik moest even wachten en na een tijdje kwam er een dokter aan.
'Hallo. Tineke Schillebeeckx? Ik ben dokter Vercruysse. Komt u efkes mee voor onderzoek?' Vroeg ze. Ze zag er vriendelijk uit. Ik liep mee naar een kamer en ik mocht gaan liggen.
' Waar hebt u pijn?' Vroeg ze bezorgd.
'Aan mijn achterhoofd en mijn polsen doen ook zeer.'
'Ok. Ik ga eerst uw polsen verzorgen en dan ga ik kijken naar uw hoofd. ' Ze verzorgde mijn polsen en keek dan naar mijn hoofd.
'Uw hoofd heeft een zware klap gehad. Het is nog altijd aan het bloeden maar voor de rest ziet het er ok uit. Ik zal het nu ontsmetten, maar dat kan wel efkes pieken.' Ze spoot wat ontsmettingsmiddel op en ik beet op mijn lippen. Dat piekte zo hard.
' Zo mevrouw u bent klaar. Probeer uw polsen goed te verzorgen. Uw hoofd zal normaal vanzelf genezen maar ik zou toch nog goed opletten. Als het na een week nog pijn doet dan komt u best nog eens langs. U bent er nog goed vanaf gekomen. Als er iets is sta ik hier dag en nacht klaar.' Ik bedankte haar en ging dan naar de wachtkamer. Hopelijk ging alles goed met Koen. Plots ging mijn gsm over.
'Hallo Floor. Waarom bel je mij? Vroeg ik.
'Tis om te zeggen dat Eric en Brigitte achter Evert an zijn. Hoe gaat het daar? Vroeg ze bezorgd.
'Met mij gaat alles goed maar ik heb nog geen info over Koen.'
'Ah ok. Fijn dat alles goed gaat met jou. Bel je als je meer nieuws hebt over Koen?
' Ja natuurlijk. Daag.'
Ik had nog maar net opgehangen en de spoedarts  kwam naar mij toe.
'Mevrouw Schillebeeckx? De operatie van uw vriend is goed verlopen. Hij ligt op kamer 213. Dat is op de eerste verdieping .'
Ik bedankte hem en ging naar boven. Ik had wat moeite met de trappen want mijn benen waren nog steeds moe. Ik kwam an bij zijn kamer en klopte. Ik ging naar binnen en daar lag hij dan. De man van mijn dromen. Hoe kon ik hem toch zo pijn doen? Ik begon te huilen en nam zijn hand vast.
' Koen ik hou echt zo veel van jou.' Zei ik huilend. Ik voelde beweging in zijn hand en keek op.
' Ik hou ook van jou. Maar waarom moet je huilen. Ben ik zo lelijk misschien?' Hij kon al weer mopjes maken. Ik moest lachen en vloog op hem af.
' Oh Koen. Ik ben zo blij dat je nog leeft. Hoe voel je je nu?'
'Beter. Maar nog altijd pijn in mijn heup. De dokter zegt dat ik binnen een week al naar huis mag en hoe gaat het met jou?'
'Ja dat gaat. Ik ben wel geschrokken.'
'Das wel logisch. Ik hou van jou.'
'Ik ook van jou.' Ik kwam dichter naar hem toe en kuste hem. Ik  wist niet hoe lang het duurde maar het was perfect.