leven zonder liefde

deel 14

Enkele uren eerder

Brigitte
Ik werd gek van deze zoektocht en Koen zag er ook niet zo goed uit. Misschien zullen we haar nooit vinden. En als we haar vinden, in welke staat? We zaten helemaal vast dus we gingen raad vragen aan de chef. We riepen iedereen bij elkaar en gingen naar de vergaderzaal.
'Chef. We hebben een probleem. We zijn naar dat huis geweest aan het kanaal en die vrouw is blijkbaar de moeder van Evert. Ze wist ons te vertellen dat hij twee buitenhuizen heeft. Eentje in Oostende en een in Hasselt, maar nu weten we niet hoe we verder moeten.'  Legde ik uit.
'Mannekes, ik stel voor dat jij, Eric en Koen naar het huis in Oostende gaan. Ik ga mee met jullie. Floor, Femke, Robin en Tom gaan naar Hasselt. Wees voorzichtig!'
We gingen naar onze auto en reden zo snel als we konden naar Oostende. Ik zag dat Koen niet op zijn gemak was.
'Rustig Koen. Het komt wel goed.' Ik probeerde hem te kalmeren.
'Het gaat niet snel genoeg. We moeten sneller rijden!' Hij begon te panikeren.
' Koen! We rijden al zo snel. We zijn er bijna.' We kwamen aan bij het huis en maakten ons snel klaar.

Floor
We waren aangekomen in Hasselt. We haalden diep adem en drongen het huis binnen. Er was geen teken van leven. We keken rond maar we vonden niets. Er woonde hier zelf niemand. Hopelijk hebben ze in Oostende meer geluk. Ik had zo te doen met Koen.

Koen
We gingen binnen in het huis. Ik gaf Brigitte dekking. Ik deed de eerste deur open maar daar was niemand. Ook achter de tweede was er niets. We hadden nu al alle kamers gedaan behalve de kelder. We gingen de kelder binnen maar ik zag niets want het was er pikdonker. Ik nam mijn zaklamp en scheen ermee door de kamer.
'Daar ligt iemand!' Zei ik. We liepen er naar toe en naarmate we dichter kwamen begon ik de gestalte te herkennen.
' Tineke, nee! Bel een ambulance!' Riep ik naar Brigitte.
'Hallo dispatch. Stuur asap een ambulance naar ons laatst gekende adres.' Hoorde ik Brigitte zeggen.
Ik voelde aan Tineke haar pols.
' Ze leeft nog!' Riep ik blij uit. In de verte hoorden we de ambulance.
'Brigitte, ga jij ze halen?' Vroeg ik. Ze ging naar de deur en niet veel later waren ze er al. Terwijl ze zich bekommerden om Tineke liet ik een traan vallen.
'Mevrouw heeft een zware hoofdwonde. Waarschijnlijk door een zweep. Ze moet onmiddellijk naar het ziekenhuis.' Zei de spoedarts.
'Mag ik mee?' Vroeg ik aan de chef.
' Ja ga maar. Hou ons op de hoogte he!'
Ik stapte in de ambulance en met loeiende sirenes reden we weg.

Evert
Ik was net boodschappen gaan doen toen ik politiewagens en een ambulance zag staan. Ik bleef stokstijf staan. Oh nee. Dit kon niet waar zijn.  Hoe hebben ze mij gevonden?
Ik verstopte mij in de struiken en keek toe hoe de ambulance met Tineke weg reed. Verdomme! Hoe kon dit nu gebeuren? Nu moet ik extra voorzichtig zijn. Ik liep weg en dacht na over hoe ik dit ging aanpakken.