dedlayn

Tanim (TWC Entry)

Muli na namang pinagmasdan ng isang paslit ang lupang kaniyang tinamnan.
Bagaman tinamnan niya ito ng mga buto, hindi katulad ng ibang bahagi ng kanilang hardin na punong-puno ng bulaklak, ito ay blanko.
Sapat naman ito sa sikat ng araw, patubig at pataba, ngunit walang nangyayari.

Setyembre 15
9:27 pm
Sa isang eskinita, tabi-tabi ang mga bahay. Maingay, maraming tambay, at mga kabataang naglalaro.
"Mare nakita mo ba si Ruth?" namumutlang tanong ng humahangos na ale sa kapitbahay.

Setyembre 16
Ganap na alas-siyete ng umaga, habang himbing na natutulog ang mga tao sa loob ng maliit na bahay, malalakas na katok ang gumising sa kanila.
Ang langitngit ng pinto ng bahay, ang naging hudyat na dumating na ang haligi ng tahanan.
May buhat-buhat itong isang kulay rosas na pahabang kahon—na palagi nitong bitbit kada isang linggo.
"Pasalubong ko, Papa?" pupungas-pungas na tanong ng bunso nitong anak na si Lyn.
Nakapagkit ang paningin sa kahong dala ng ama. Dali ring sumagot ang huli. "Buksan mo," sambit ng amain at iniabot ang kahon sa nangingislap na mga mata ng anak. Ngali-ngaling binuksan ni Lenlen ang kahon na halos kasing-laki niya. Ngunit nang masilayan niya ang manikang nakakubli doon, biglang lumukot ang maaliwalas na mukha nito.
"Manika na naman? Meron na akong tatlumpu't dalawang mga manika Papa. Pares ng kailangan ni ate ang gusto ko!" pagmamaktol ng bata.
Nakatunghay lang sa isang sulok ang panganay nitong anak na si Tintin. Walang imik ang dalagitang nakaratay sa papag.
Pihadong bukas o makalawa, ang mukha ng pasalubong na manika ng ama ay nasa pahayagan na.

Setyembre 15
8:45pm
Kanina pa kumagat ang dilim.
Mabilis lumipad ang balitang muling may nawalang bata. Kasing bilis ng balita ang paggawa ng ritwal ng isang tao sa loob ng kahon.
Kahon na maraming gamit, minsan sa paglilinis, subalit madalas sa kaniyang kakaibang hilig.
Pinagmasdan niya ang kaniyang dala-dala. Hinaplos-haplos at pinagkatitigan.
Sinimulan niyang ilapat ang kaniyang labi, naramdaman niya ang lamig katulad ng mga nauna niyang natikman noon. Kasabay ang mabilis na pagkilos ng kamay niya sa buong kabuuan nito.
Ngali-ngali niyang tinanggal ang anumang harang sa kanila. Pinagmasdan niya ang kabuuan ng nasa harapan niya. Halos tumulo ang laway niya dahil sa kamusmusan at pagiging sariwa ng bagong biktima niya. Pagkatapos niyang maramdaman ang makamundong pagnanasa, sinimulan niya na ang paglamas sa mga 'di pa sumisibol na bundok nito.
Dinadama ang lambot ng sariwang hubod na hiwa, at saka niya ipinasok ang kaniyang daliri at sinimulan na ang pagpapaligaya sa sarili. Hindi pa siya nakuntento, inayos niya ang puwesto sa ibabaw. Hinanap ang lagusan at doon ipinasok ang kaniyang haba at laki.
Isang malakas na ungol ang kumawala sa kaniyang bibig habang nilalasap ang lamig ngunit masikip na lagusan. Halos panawan siya ng ulirat dahil sa ligayang dulot ng pag-iisa nila ng katawan. Ilang segundo pa ang lumipas, naabot din niya ang kasukdulan.
"Malambot ka pa, puwede na."
Mabilis pa sa kidlat niyang binihisan ang sarili. Kinuha ang tubo sa istante, at saka itinusok sa bangkay ng paslit. Sinahod niya sa isang timba ang dugo nito.
Matapos maubos ang dugo, sinimulan niya ng gupitin ang balat nito sa tiyan at sinimulang tanggalin ang mga laman-loob. Inayos niya ito, nilagyan ng formalin, binihisan, sinipat-sipat kung maganda na ang itsura saka inilagay sa isang kahon.
Pasalubong niya para sa pinakamamahal na bunso, isang manika.
Manikang made in punerarya.

Setyembre 16
Sa sala ng bahay, nakatitig kay Tintin ang isang manika, malaking manika.
Mistulang anino na naglalandas sa liwanag ng buwan na tumakas mula sa siwang ng bubong.
Nakatayo. Nagbabantay. Naghihintay.
Tila dinalaw na naman ang manikang ito ng bisitang magpapakawala sa taglay niyang kahayupan.
Dahan-dahan itong lumapit sa dalaga, dahilan upang magising ito galing sa malalim na pagtulog. Nagsimulang kumilos ang kakatuwang katauhan. Dahan-dahan. Unti-unti.
Gumapang ang mga marusing na kamay at naglakbay sa katawan ng dalagita.
Nag-unahang bumagsak ang mga butil ng pawis ni Tintin. Ibinuka niya ang bibig upang humingi ng saklolo, ngunit walang boses na lumalabas.
Sinimulan nitong sunggabin ang mga labi ng dalagita, pababa sa leeg at unti-unting iniaangat ang pang-itaas na damit. Naglalaway. Umuungol.
Sinimulan nitong laruin ang mga bundok ni Tintin, kinagat-kagat ang dunggot ng isa at nilamas naman ang isa. Isa-isang kumawala ang luha galing sa mga mata ni Tintin.
Mabilis na inikot ng mga hilong mata ni Tintin ang paligid; walang tao, walang makakatulong sa kaniya.
Umungol ang manika, ang pagkalaki-laking manika na bumababoy sa kaniya.
Sa bawat ungol, nadaragdagan ang sakit. Sa bawat pagpupumilit niyang sumigaw, lalo siyang lumulubog sa kumunoy.
"LENLEN!" naisigaw niya sa wakas.
"Ate?" takang tanong ng bunsong kapatid mula sa kung saan.
"LENLEN!"
Tuluyan na siyang nawala sa sarili. Kasabay ang tunog ng malakas na paglagabog ng isang bagay.
Hawak naman ng paslit ang pares na bagay na kailangan ng Ate niya, agad niya itong inilagay sa kulay rosas na kahon.

Setyembre 19
5:45 am
Mamula-mula pa ang papasikat na araw. Malakas ang pag-alog ni Lenlen sa kaniyang Ate.
"Ate, gising! May regalo ako sa iyo!" nangingiting wika ni Lenlen habang ginigising ang kaniyang Ate na halos warak na ang saplot.
Nagising ang diwa ni Tintin dahil sa sigaw ng kapatid. Minulat niya ang mga mata, kasabay ang muling pagbalik ng alaala ng sinapit niya kagabi. Agad niyang kinubli ang katawan sa makapal na kumot. Inikot ang paningin sa buong paligid.
Natulala sa naabutang lagay ng hayop niyang ama. Ang kaniyang amang bumaboy sa kaniya nitong nakaraang dekada, na walang mga binti at walang buhay.
Hila-hila ng kaniyang kapatid ang isang kahon. Atsaka ito inabot sa kaniya.
"Regalo ko sa'yo ate."
Kinuha niya ang munting handog ng kapatid niya, kasabay ng pagbukas niya ang malakas niyang paghiyaw.
"Isang pares ng binti para sa iyo ate. Gumagana iyan ng maayos kay papa,"
Ilang araw na ang nakalipas ng magdesisyon ang magkapatid na ibaon sa limot at ilibing sa lupa ang lahat ng kahindik-hindik na karanasan noong gabing iyon.
Pinagmamasdan ni Tintin ang bunsong kapatid na nagdidilig sa hardin at nakatulala sa isang pirming lugar.
Pinunasan ang nangingilid na luha na ayaw tumulo, ngunit ayaw ring mawala.
Napapalibutan sila ng mga manikang ginawa ng kanilang ama.
Handa siyang ipadala ito sa mga nawalan, pero hindi siya naging handa sa biglaang tanong ng kapatid.
"Sabi no'ng kapitbahay natin kapag nagtanim ng buto, tutubo 'yon. Bakit ang tagal tumubo ng mga buto ni Papa?"