dedlayn

Kambas (Kalatas at Kandila Entry)

Nakatuon  ang  mga  matang  walang  kahit  anong  nakikita  sa  kadilimang  lumamon sa  kaniyang  kinalalagyan.  Walang  buhay,  walang  kahit  ano  sa  malawak  na  kawalan.

Matayog  ang  mga  binuong  pangarap  para  sa  sarili  ni  Mathias  sa  kaniyang  malawak  at  magulong   mundong  kinasasadlakan.

Pilit  na  kumakawala  ang  pagiging  demonyo  niya  at  nakikipaglaban  sa  sariling  Diablo  ng  lumikha  na  namamahay  sa  tinutuluyan  niyang  imahinasyon. 

"Cool  ka  lang  diyan,  hindi  pa  ako  gutom,"  pagpapakalma  ng  kasamang  Diablo  sa  kaniya. 
Napasapo  na  lamang  siya  sa  noo,  saka  umiling  ng  maraming  beses  tanda  ng  pagkadismaya. 

"Maligo  ka  na  lang  muna,  aniya  at  itinaboy  ito  palayo.

"Nakakatamad,  mamaya  na,"  sagot  naman  ng  huli.

Tumitig  siya  sa  kambas  ng  perpektong  mundo  na  iginuhit  sa  imahinasyon  ng  lumikha  sa  kaniya  at  sa  Diablong  kasama  niya.  Nababalutan  ng  puting  kulay  ang  buong  paligid,  tila  ipininta  ng  pinakamagaling  na  pintor  ang  araw,  mga  ulap,  bahaghari,  puno,  mga  bulaklak  na  sari-sari  ang  kulay  at  iba  pang  likas  na  yaman,  isang  perpektong  kambas  para  sa  isang  paraiso.

Ang  pagkadismaya  niya  ay  napalitan  ng  kakarampot  na  pag-asa.  Humiling  siya  ng  kasipagan  para  sa  Diyos  na  lumalang  sa  kaniya.  Kasipagan  para  sa  binatilyong  tatlong  araw  nang  hindi  naliligo. 

Paikot-ikot  siya  habang  malakas  na  ipinapalakpak  nang  dahan-dahan  ang  mga  kamay  para  makuha  ang  atensyon  ng  kasama.  Asar  na  asar  siya  habang  pinagmamasdan  itong  ngumangasab  ng  prinitong  manok.  Humawak  ito  sa  tiyan  at  saka  dumighay.  Rumirehistro  muli  sa  isipan  ni  Mathias  ang  alam  niyang  nalalapit  na  deadline  na  itinutudyo  niyang  gawan  na  ng  paraan  ng  binatilyo. 

"Gawin  mo  na  kaya  ngayon  para  masimulan  mo  na  at  deadline  na  bukas, " payo  ni  Mathias  at  saka  inisa-isa  ang  mga  naisip  na  tema  at  nakalkulang  ideya  habang  tamad  na  tamad  namang  tumingin  sa  kan'ya  ang  diablong  kasama  niya  sa  kanlungan. 

"P'wedeng  isang  ipis  na  hinuli  ng  makulit  na  bata  at   humihiling  na  paalpasin,  pero  sa  halip  na  pakawalan  ay  tinanggalan  muna  ng  mga  pakpak,"  suhestiyon  niya  pero  nakatunganga  naman  ito  ngayon  sa  pagkaganda-gandang  babae  na  naglalakad  sa  harapan  nila.  Humilata  ang  Diablo  at  muling  sumilay  sa  babae. 

Nagbago  bigla  ang  lugar,  maraming  nagkalat  na  puso  sa  buong  paligid.  Nagsimula  na  itong  managinip  ng  gising  na  lalong  ikinaasar  ni  Mathias.  Wala  na  naman  itong  pakialam  sa iminumungkahi  niya.  Pinairal  ang  katamaran.  Para  siyang  sinilabang  papel  na  agad  nagningas  at  hindi  na  napigil  ang  nadarama. 

"Putangina!  Bakit  ang  tamad  mo!"  bulyaw  niya  sa  kasama. 

"Bigyan mo ‘ko  ng  panahong  makapag-isip,"  sagot  ng  huli. 

"Wala  sa  sampung  utos  ng  Diyos  ang  pagiging  masipag,  kaya  manahimik  ka  diyan,"  sabi  nito  pabalik  sa  kaniya.  Nagtangis  ang  bagang  niya  sa  inasal  nito. 

Dalawang  taon  nang  magsimula  siyang  lumitaw  sa  imahinasyon  ng  binatilyo.  Kung  anong  pakay  niya,  hindi  niya  alam  pero  sa  ngayo'y  humihiling  siyang  makaalpas  na  sa  kulungang  walang takas,  kahit  walang  bantay. 

Dumilim  ang  buong  paligid, nag-iba  bigla  ang  lugar.

Naupo  siya  sa  sulok  at  tinungko  ang  mga  kamay,  humalum-baba   saka   pinagmasdan  ang  mga  tala sa  karimlan.  Liwanag  ng  bilog  na  bilog  na  buwan  at  mga  bituin  ang  nagsisilbing  liwanag  ngayon  sa  mundo  niya.  Gustuhin  mang  makaalis  sa  hawla,  hindi  maari.  Kahit  ano’ng  paraan  ay  papatusin  niya,  para  lang  maging  malaya.
Isang  bulalakaw  ang  namataan  niyang  pabulusok,  'di  na  nag-aksaya   pa  ng  panahon.  Walang  anumang  pangamba,  takot  at  pag-aalinlangan,  humiling  siya. 

"Gusto  kong  maging  malaya.  Hindi  na  muling  maging  parte  ng  imahinasyon  ng  isang  tao." 
Paglaya  sa  imahinasyong  nagmistulang  kulungan  para  sa  kaniya.

Maagang  nagising  ang  binatilyong  lumalang  sa  kambas  na  kanlungan   niya.  Nakayapak,  pawisan  ang  mga  pasmadong  kamay  at  isinaksak  ang  bintilador  sa  saksakan  dahilan  para  ma-kuryente  ito  ng  sobrang  lakas.  Halos  panawan  ito  ng  ulirat  dahil  sa  pangingisay,  kasabay  ang  malakas  na  enerhiyang  nagpakawala  kay  Mathias  mula  sa  imahinasyon  ng  kaniyang  lumikha  at  kasabay  din  nito  ang  pagkakakulong  ng  pagkatao  ng  binatilyo  sa  sariling  imahinasyon. 

Ang  pagkakalaya  mula  sa  imahinasyong  ayaw  na  balikan  pang  muli  ang  tanda  na  natupad  na  ang  hiling  niya.  Paglaya  naman  mula  sa  pangit  na  realidad  ang  ikinatuwa  ng  binatilyo.

Walang  mapagsidlan  ng  galak  si  Mathias  nang  makalaya  sa  impiyernong  pinanggalingan  niya.  Tinanaw  niya  ang  lugar  na  kinaroroonan.  Maaliwalas  ang  buong  paligid  dahil  sa  liwanag  na  nanggagaling  sa  ilaw  ng  silid.  Ilaw,  bintilador  at  isang  saksakan  lamang  ang  naroon,  at  ang  mga mural  na  tanging  kulay  pula  lamang  ang  tintang  ginamit.  Hindi  siya  nakaramdam  ng  kahit  anong  pagtataka,  at  lalo  niyang  ikinatuwa   ang  bagong  tirahan. 

Patuloy  niyang  pinagmasdan  ang  mga  mural,  ang  kambas  na  kawangis  ng  kaniyang  dating  mundo.  Bagamat  kulay  pula  ang  tintang  gamit,  hindi  maipagkakailang  ito  ang  naturang  kambas  ng  kaniyang  lumikha.

Tila  napagod  ang  katawan  ng  binatilyo  na  ngayon  ay  sa  kaniya  na  at  saka  siya  humiga  at  nagsimulang  matulog. 

Tatlong  lingo  na  ang  nakakaraan  magmula  ng  mapasok  niya  ang  dimensyon  ng  mga  tao.  Pero  hindi  ito  ang  inaasahan  niya.

Mas  masahol  pa  ito  sa  imahinasyong  pilit  niyang  nilayasan.  Walang  kasiguraduhan  kung  patuloy  siyang  mabubuhay  dito.

Papaubos  na  ang  pagkain,  pasaid  na  ang  tubig  sa  sobrang  laking  lalagyan.  Hindi  niya  na  kayang  tumagal,  lumalakad  ang  oras  pero  hindi  siya  sigurado  sa  araw  at  petsa.  Kulob  ang  silid,  walang  anumang  siwang. 

Ang  imahinasyong  dati  niyang  tirahan  ay  talagang  hanggang  imahinasyon  na  lamang  ng  kaniyang  lumikha.  Kung  paano  nakulong  ang  binatilyo  sa  loob,  hindi  niya  alam. 

Bawat  pag-ikot  niya  ng  paningin  sa  lugar  ay  lalo  siyang  tinatakasan  ng  bait.  Gaya  ng  pagkatuklas  niya  na  ang  kulay  pulang  tinta  na  ginamit  para  sa  mga  mural  ay  dugo. 

Hindi  niya  na  kayang  tumagal,  gaya  ng  sa  imahinasyon  gusto  niya  muling  makaalpas.  Walang  takas  sa  matataas  na  pader,  at  wala  na  ring paraan  para  makabalik. 

Wala  ng  silbi  pa  ang  mga  mata,  maging  ang  gutom  niya  ay  hindi  niya  na nakayanan.  Ipinikit  niya  ang  mga  talukap  ng  mga  matang  pagod  na  pagod  na  sa  nakikita.

Dahan-dahan.  Dinukot  ang  mga  mata.  Malakas  na  hiyaw  at  pagnguyngoy  habang  pinapahirapan  ang  sarili. 

Nakatuon  ang  mga  matang  walang  kahit  anong  nakikita  sa  kadilimang  lumamon  sa  kaniyang  kinalalagyan.  Walang  buhay,  walang  kahit  ano  sa  malawak  na  kawalan.  Pilit  kinalimutan  kung  paano  huminga,  hinanda  ang  sarili  para  sa  huling  paraan  tungo  sa  kalayaan;  ang  humarap  sa  kamatayan.