THE RICH MAN'S POSSESSION (book 1):de Lucca Brothers

20

"Fuck!" Inisang hakbang ni Raffa ang kinaroroonan namin ni Subic. Tila kidlat sa bilis nyang pinaghiwalay ang aming mga katawan. Akala ko ay titilapon ako sa kung saan ngunit naramdaman kong ipinulupot nya sa bewang ko ang braso nya. Habang ang kabila ay pinangtulak nya kay Subic.

"Get off her!" He hissed at him. Para syang liyon na galit. My heart troubled.

Natatawang itinaas ni Subic ang mga kamay.

"Whooa! Relax dude, Im not gonna steal your woman." He said smilling. Ako naman ay hindi makahuma sa pagkakagulantang. Wala akong masabi sa nagaganap. Para akong naestatwa na hawak-hawak ni Raffa. His hand held me by my waist tightly. Na tila ba may mang aagaw sa akin anumang oras.

"She's not my woman, but neither yours. So back off!" Nanlilisik ang mga mata nyang tinataboy si Subic. Habang ako'y nabatubalani. With his hand around my waist, I felt like I'm gonna pass out any moment. Because of the crazy beating of my heart.

"If she's not your woman, then there's no reason for you to act that way." Tila amuse na sabi ni Subic. Napatingin din ako kay Raffa. Naguguluhan din ako. Noong isang araw lang ay tila pinapatay nya ako sa sama ng loob. Now, he's acting like a jealous boyfriend.

Jealous.

Nais kong mapangiti dahil sa naisip. Ang sarap naman nun. I stop myself from smilling sweetly.

Muling ibinaling ko ang atensyon kay Raffa. He looks taken aback. Parang naguluhan din sya.

"None of your fucking business!" Yun lang at kinaladkad nya na ako palayo kay Subic. Hirap man ay nilingon ko ang huli, he was just smilling widely. Kumaway sya sa akin nang makita nyang lumingon ako.

"See you again kamahalan..." He even said. I just gave him a death glare. Inirapan ko sya at tinignang muli ang hilatsa ng mukha ni Raffa. Napalunok ako nang makitang sing dilim ng singit ni Olga ang ekspresyon niyon.

He continued dragging me until we reach the car. Binuksan nya ang pinto ng passenger's seat niyon at isinalpak ako.

"Aray! Dahan-dahan nga by Maja Salvador!"
Reklamo ko.

Ngunit hindi sya nakinig. He push me inside the car before closing the door to my side. Nakita kong umikot sya at pumunta sa Driver's seat.

"Saan mo ba ako dadalhin?" I ask. Bahagyang nanginig ang boses ko. Bigla kasing bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaalamang magkasama kami sa iisang kotse. We breathe the same air. And that thought alone makes me shiver. Ewan ko ba. Dapat ay galit ako dahil sa nasaksihan kong kababuyan nila ni Maki. Pero may kung ano sa puso ko na nag-uutos na patawarin sya. Even without him asking for forgiveness. Ganoon talaga siguro.

"Ihahatid na kita sa bahay." Sabi nya. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay may bahid ng galit ang boses nya. I could see his jaw clenching. Ngunit isinawalang bahala ko iyon.

"Hindi pa naman ako uuwi ahh." Sabi ko. I raise an eyebrow.

Mula sa pagkakatingin sa unahan ay binalingan nya ako ng tingin. Lalong tila nagkagulo lahat ng bulate ko sa tyan dahil sa tingin nya. Wala syang kangiti-ngiti.

"Uuwi kana." Mariin nyang binigkas ang mga salitang iyon.

Napatango ako dahil sa takot.

"Actually nagmamadali nga ako ehh." Sang ayon ko naman.

He started the engine without breaking our connected gazes. My heart started swelling as I linger unto his stare. My lungs lacked air. How I miss this man. Hindi ko maitatanggi na kahit saktan nya pa ako paulit-ulit ay mahal ko syang talaga. Hindi na marahil iyon mababago.

But as the car started moving he broke our eye connection. Nag concentrate sya sa pagmamaneho.

Ngunit ang kabang dulot ng kanyang titig ay hindi umaalis sa aking dibdib. Knowing that he was sitting next to me makes my heart move even wilder. At binabaliw ako ng sarling samyo ng kanyang bango na humahalo sa hangin na dulot ng aircon sa loob ng kotse.

Patuloy ko syang tinitigan. Nais kong pagsawaan ang tanawin sa aking harapan ngunit sa aking palagay ay hindi ako magsasawang titigan o amuyin man lang sya.

"You're not seeing him again." He said coldly. Lumunok ako dahil sa aking palagay ay biglang gumuhit sa aking lalamunan ang pagkauhaw nang muling pumailanlang sa hangin ang kanyang tinig. Husky.

"Why not?" I ask. Yet, I never left his face. Ni hindi ako kumukurap man lang. Im afraid that if I close my eyes even just a while, he might vanish and I'll be left behind again missing him.

Tama na ang ilang taong pangungulila. At ang ilang araw na sya lang ang hinahanap-hanap ko.

"Because I said so?" Doon ako napukaw mula sa pagkakaligaw. I raised an eyebrow while looking at him.

"You sounds like a jealous boyfriend. Are you jealous?" I ask directly. Nais sumilay ng ngiti sa aking labi. Bakit ba kay sarap isiping nagseselos sya?

As far as I remember, Raffa is very possessive. Ayaw nyang may ibang nakahawak sa pag-aari nya.

"I'm not your boyfriend and Im not jealous." He said. Tuluyan nang walang ngiting gumuhit sa aking mga labi. Ngumuso ako. Nag init din ang gilid ng aking mga mata.

Tama. Hindi na nga pala nya ako pag-aari. At lalong hindi ko din sya pag-aari.

"Then why are you acting this way?" I ask. Pinigilan kong manginig ang aking boses.

"I just.....I just don't want you walking around my work place, or bump into my employees. Mamaya nyan madapa kapa  sa site. Makakaabala ka lang." he said harshly. Ni hindi nya ako tinitigan habang sinasabi ang mga salitang iyon. Kaya marahil hindi nya nakita ang pagguhit ng sakit sa aking mukha.

Wala akong masabi. He just left me voiceless.

"Look. I'm trying to avoid you. Ayokong bigyan ka na naman ng false hope. I'm giving both of us the space. I want you to move on..." Nakita kong humigpit ang hawam nya sa manibela. "And seeing each other everytime, won't help. Im giving the both of us a favor Lian." Tuluyan nang tumulo ang luha ko. Bakit ba ang dali lang para sa kanya na saktan ako?

My heart is being rive. Bakit ba ako laging nasasaktan?

"You never fail to break my heart, Raffael." I said coldly.

Kasabay ng mga salitang iyon ay huminto sa harap ng bahay namin ang kotse. Dahil sa sakit na nadarama ay nais kong humikbi. Subalit hindi na sa harap nya. Not anymore.

Nang tuluyang tumigil ang sasakyan ay agad-agad akong lumabas ng kotse. Binalya ko ang pagsasara niyon. Hindi naman siguro bawal ang magmaldita kahit minsan.

"Ayan kasi. Silay pa more Lian."

I mocked to myself. Yung puso ko kasi walang kadala-dal.

"Ano ba yan, hindi naman ako mahilig sa hopia. Pero bakit lagi akong nahohopia?" Ni hindi ako maksngiti sa sariling waley joke. Syeet.

Ang sakit lang talaga.

Another night to spend with a broken heart.