THE RICH MAN'S POSSESSION (book 1):de Lucca Brothers

28

Pinahid ko ang butil ng mga luha sa aking pisngi.  I look at him and I was stunned seeing him in a very furious face.  Bigla akong kinabahan. 

"Naguguluhan na ako. " I whispered.  "Tulad ng gusto mo ay gusto ko na ring itigil ito.  I'm sorry Raffa.  For leaving you---'

'I said it doesn't  matter!  Stop it!" he cut off my statement.  Napahikbi ako. 

"I'm  sorry----''

"Tumigil kana! "

"Fine!!! " I hissed on him.  Sana lang ay hindi marinig ni tatay ang mga sigaw ko. "Huli na ito Raffa!  Isang tanong isang sagot! E CAPSLOCK  mo para sagad na sagad. Pwede pa bang magkaroon ng US o hindi na?" Napanganga sya dahil sa tanong ko.  I am surprise with myself also.  Dahil hindi ako nautal nang bitiwan ko ang mga salitang iyon.  Shit!  Success! 

Napatitig lang sya sa akin.

"Tell me we're done and I'll be done.  Just tell me now Raffa." I almost sound begging.

I saw him clench his jaw.  Para syang galit na galit.  Pero hindi na ata ako matatakot. 

"You wont get it." Mariin nyang sabi.  He was staring at me intently.  But to my surprise,  nabawasan ang galit sa kanyang mga mata.  He was just staring at me. As simple as that.

"I just want to know.." Humikbi ako.  Another tears fell.  Sumigok-sigok ako dulot ng tahimik na pag-iyak.  "So I could start unloving you..." I whispered. 

Nagulat ako nang mahigpit na hawakan nya ang magkabilang braso ko.  His eyes darken.  So dark that I couldn't see myself in them anymore.  So dark that I feel like I'm lost in those pair of dark shade of eyes again. 

"Tumigil kana sabi!!" He hissed at me.  Tila gigil na gigil sya habang tumititig sa akin.  Halos mag isang linya lang ang mga labi nya habang nagsasalita. "You're talking nonsense. "

Napatikom ako ng bibig.  I cried quietly with my mouth shut. 

Marahan nya akong iniupo sa hagdan.  He squat in front of me.  Patuloy lang ako sa paghikbi. 

"I will not forgive you Lian..." Umiling sya. "Hindi ko pala kaya..." He said before standing up.  Iniwan nya akong umiiyak sa hagdan. 

Ano ba to.  Gusto kong tapusin na ang lahat.  Ang kahibangan ko.  Ang ilusyon ko.  Pero may parte sa akin na hindi pala kaya.  Hindi ko kaya. 

Yun ang dahilan ng pag iyak ko.  Natatakot akong marinig sa kanya mismo na wala nang patutunguhan ang patuloy kong pag asa. 

Natatakot akong marinig.  Natatakot ako. 

******

Ilang minuto na ang nagdaan pero ganoon parin kabilis ang tibok ng puso ko. 

Tinignan ko ang dugong bahagya nang natuyo sa aking kamao.

"She wants to unlove me.... " I whispered in the air. I should be glad.  Dahil iyon naman talaga ang gusto ko.  I want her to move on. I want her to stop her illusion.  I want her to get a life! 

Pero bakit sumisikip ang dibdib ko?  Bakit nasasaktan ako?  Bakit parang hindi ko matanggap? 

Muling nasuntok ko ang sahig na kinasasalpakan ko.  Twice.  Thrice.  Hanggang sa naging sariwa muli ang dugong nagmumula roon sa aking kamao.