THE RICH MAN'S POSSESSION (book 1):de Lucca Brothers

14

"Lian, yung ginawa mo, para kang nag-iwan ng isang basag na salamin. Durog na durog." I could hear pain in his voice, and it was all over his eyes. At ang sakit na iyon ay tila patalim na paulit-ulit akong sinusugatan. "At ngayon gusto mong pulutin uli ang mga nagkapira-piraso nang bahagi?" He ask full of sarcasm."Lian. masusugatan ka lang. " Pinakatitigan nya ako. At ang mga mata nyang nakabaon sa akin ay tila naghuhukay. His stares was digging so deep that I might lose my breathe. I was just silently crying. I want to touch his face but something in my heart is stopping me. I can't move a finger because of the torment in my whole body. And the unbearable pain inside my chest. "At ayokong masugatan ka lang."

Malinaw kong nakikita ang paghihirap sa kanyang mga mata. Paghihirap na idinulot ko.Lumunok ako upang alisin ang nakabara sa aking lalamunan. Ang bagay na iyon ay naglandas sa aking dibdib na lalong nagpabigat sa aking pakiramdam.

But I will not let pain hinder my feelings for him.

"Hayaan mo lang ako." I took a step forward. I extend my hand to reach his face when I already had the courage to move closer to him."Hayaan mo lang na masaktan ako."

I almost sounded like begging. But who cares?If begging would mean having him again. then I'll beg! I am in love with Raffael. and begging will never define my love for him. Kahit na anong sabihin ng mhga readers ay okay lang. Hindi ako martyr pero ayoko na ring maging duwag. Gusto ko na syang ipaglaban ngayon. Hindi ako mabibigyan ng happiness ng pride ko kaya lulunukin ko na ang pride na meron ako ngayon.

Ngunit ang akma kong pag-abot sa kanya ay nabitin sa hangin nang humakbang sya paatraas. Muling sinalakay ng sakit ang aking puso. Another wave of tears came across my face from my already swollen eyes. Tunay na naninikip ang aking dibdib.

My jaw shaken.

"Ayoko." He said flatly."Dahil sa tuwing nasasaktan ka ay nasasaktan din ako. At ayoko nang masaktan ng dahil sayo, tama na yung mga luhan iniyak ko nang iwan mo ako."Punong-puno ng hinanakit ang kanyang boses. Hinanakit na nagpapaalala sa isang katangahang aking ginawa. Kaya't hindi ko sya kailanman masisisi.

Slowly I put down my hand. "Im sorry-----"

"Its too late now for that. Matagal ko nang natanggap na isa ka lamang parte ng nakaraan. Isang masakit na parte. Isang parteng humubog sa kung sino man ako ngayon. So thank you Lian. For the broken heart." He said those while looking at me directly to my eyes.

Parang nais kong ngumawa dahil sa titig na iyon.

"I...." wala akong mabigkas na kahit na isang salita.

"But I'm fine now." He said more calmly. "I became a better man. You brought the best in me by breaking me. Kaya hindi ko sasabihin ang dialogue na 'I regret those days when I fell in love with you.' Because I dont feel any regrets." Ngayon ay parang nilakumos ng isang kamay ang aking puso.

Napahawak ako sa aking dibdib. Making sure if my heart is still beating. Tonight. Just tonight, and at this moment, my poor heart just died many times. Kaya baka bigla na lamang itong tumigil sa pagtibok.

Pero siguro nga ay mas makabubuti pa iyon. Nang sa ganoon ay hindi ko na maramdaman ang paulit-ulit na sakit na ito sa aking dibdib.

Namutawi ang isang hikbi sa aking bibig. Sanhi ng matinding paghihirap sa aking paghinga.

"I had move on-------"

"Tama na please." I begged. He has to stop from talking. I can't take another knife of words to cause another cut in my heart." Tama  na.." Halos ibulong ko na lamang ang mga salitang iyon. Sunod-sunod ang paglandas ng aking mga luha. Hindi ko na kayang makarinig ng isa pang masakit na salita mula sa kanya.

Ang munting hikbi ay nauwi sa hagulgol. Nakita ko  ang pag-iwas nya ng tingin.

"We better stop this...." Mahina nyang sabi. Tama. Dapat nya nang tigilan ang pananakit sa akin. "Tumigil kana sa pag-iyak." He commanded coldly.

Ngunit tila walang narinig ang aking mga luha. Patuloy ang mga ito sa pag agos. At patuloy ako sa paghikbi.

"Tumigil kana sabi." Bahagyang tumigas ang pagkakabanggit nya sa mga salitang iyon. But the pain won't abandon my heart. Patuloy ito sa paglukob sa aking damdamin. "Lian. stop acting like you were the one who got dumped! Stop acting like you were the one who was left behind. because we both know that you're not! So fucking stop crying! You are just breaking me again and again!"

Inuusal nya ang mga salitang iyon nang magkalapat ang kanyang mga ngipin. I could hear anger that is slowly building between his gritted teeth. Pero ang taong nasasaktan ay walang kinatatakutan. I kept on weeping. not minding him. He can hissed on me 'til I die but I would still cry. I could feel real pain only because I care. Im still in love with him.

Hinarap ko sya.

"Im hurting only because you won't listen to me! Nasasaktan ako dahil ayaw mo akong pakinggan!" I hissed almost a whisper. Tila naubos na ng hikbi ang aking tinig. My voice is broken. And so is  my heart.

"Ni ayaw mo akong lumapit sayo.."My tortured voice echoed in the night. Sa madilim na sulok na iyon.

"Only because Im scared of you." Nabigla ako. I stood still. "Natatakot ako sa maaari mong gawin para saktan uli ako.Kaya utang na loob, tantanan mo na ako. Im okay with being who I am. Im fine without you in my life. Huwag mo na uling sirain ang buhay ko." His voice was pleading. Yun ay higit na nakaragdag ng sakit.

My mouth was parted with shock. Walang nais lumabas na salita mula sa aking mga labi.

Ngagon ay tila sinisipa ang aking dibdib.

"Ito na yun." Maya-maya ay sabi nya."The closure you were talking about? Ito na yun.Im setting you free. from all your what ifs, dahil matagal ko nang tanggap na hindi tayo Meant to be. that were not destined to be with each other. You're maybe my first love. but that doesn't mean you'll be my last."

Napanganga ako nang tuluyan dahil sa sakit. Umiling-iling ako.

What the hell is he talking about? Closure? I dont need that anymore! Sya lang ang gusto at kailangan ko! Sya.

"Time would come. may taong darating para ipaintindi sayo kung bakit hindi tayo para sa isa't-isa." Doon na bumuhos ang tila ulan kong luha mula sa aking mga mata.

Why is this happening? Kaninang umaga lang ay maayos pa ang lahat. Pinagluto nya pa nga ako. Kaninang umaga lang ay nginitian nya ako. I even felt the warmth in his eyes and in the way he talk to me just this morning. Pero bakit ganito na ang kaganapan ngayon? From the warm Raffael to this now. Bakit parang biglaan naman yata ito. Hindi ba pwedeng sa isang araw nalang? Bukas? Bakit naman agad-agad?

Patuloy parin sa walang patid na pagtulo ang aking mga luha. I was just looking at him. Tila hindi ko mapaniwalaan ang lahat. This is just so sudden. Siguro, hopya na naman si otor kaya gusto nyang pati ako hopya din. Pero tangina lang. Ang sakit!!

Nakita ko ang muling pag iwas nya ng tingin. Then slowly, he walk forward only to pass from me. When he reached my side, I earned the courage to raise my hand and stop him from leaving.Marami akong nais sabihin. Pero hindi ko magawa. Iyon ay dahil pawang hikbi na lamang ang lumalabas mula sa aking mga labi. Hinawakan ko ng mahigpit ang braso nya.

Mahigpit na mahigpit na tila ba doon ako kumukuha ng lakas upang patuloy na tumayo.

Tuluyang nauwi sa hagulgol ang mga hikbi nang marahan nyang alisin mula sa pagkakahawak ang aking kamay.

In my mind is the million words I want to tell him.

"Let go." And he got only two, to totally wreck my heart.