THE RICH MAN'S POSSESSION (book 1):de Lucca Brothers

23

"Ano bang gusto ng tatay mo?  Gusto nya ba ng pizza? Japanese food?  Italian? Korean food kaya?"

Nilingon ko si Uvic na nagdadrive at kanina pa talak ng talak.  Kesyo ano ba daw ipapasalubong nya kay tatay. 

"O baka naman mas gusto nya ng alak?  Jack Daniel's------"

"Tumigil ka nga!  Hindi lasinggero ang tatay ko.  Isa pa hindi din sya matakaw. Hopia at Coke lang okay na yun."

Nakangiting nagkamot sya ng batok.  He look at me with an awkward smile. 

"Haven't you meet my dad yet?  Laging nasa site yun.  Driver ni ano.... " Hindi ko magawang banggitin ang pangalan nya.  Pag ginawa ko kasi iyon ay mamimiss ko na naman sya.  At ayoko muna sanang maging malungkot.  Napapagid na akong malungkot eh. 

"Ni Rafraf?  Nagkikita kami dun pero hindi kami masyadong nagkakausap dahil busy kami lage.  Lalo na ako.  Pagbuhatin ba ako minsan ng yero ni Rafraf?  Diba sira ulo?  Engineer kaya ako.  Engineer."

Umiling-iling sya.  Ako naman ay napanguso.  Iniwasan kong banggitin ang pangalan ni Raffa pero sya naman inulit-ulit nya pa.  Grabe lang talaga. 

"Bwisit.." mahinang mura ko.  I look out of the car.  Lulusubin na sana ng lungkot ang buo kong damdamin pero napalitan iyon ng habag nang makaraan kami sa isang bangketang may mga batang nanglilimos. Marahan lang ang pagpapatakbo ni Uvic kaya napagmmasdan kong mabuti ang mga bata.  Five children  are all skinny.  Punit-punit din ang mga damit nila.  Dirt are all over their faces.  Ang iba ay nangangalkal sa kalapit na basurahan.

Sana mabigyang pansin  ng gobyerno ang mga ganitong suliranin.  These children are not suppose to beg for food,  shelter,  clothes or anything.  They are supposed to attend school and learn for their future.  Hays. 

Nawala na sa paningin ko ang mga bata kaya tumingin uli ako sa unahan.  Napansin ko din ang pananahimik ni Uvic.  I look at his direction.  He face was filled with sadness.  Hindi ko alam kung bakit,  ayoko naman syang tanungin dahil na o-awkward din ako. 

Maya-maya pa ay napansin komg lumiko sya sa isang drive-thru ng Isang sikat na food chain. Yung may cute na bubuyog. 

"Aano tayo dito? " I asked. 

Lumingon sya sa akin at ngumiti. 

"May forever daw dito sabi ni James at Nadine.  Naisip ko lang,  pag kumain ba tayo dito may forever na rin tayo? " he asked playfully.  Inirapan ko sya at pinitik ang noo. 

"Dream on.. " I said to him.  He just chuckled a bit before talking to the crew.  Umorder sya ng marami.  Napakunot ako ng noo. 

"Ang dami naman nyan.  Hindi naman matakaw si tatay.  Si Wenna siguro malakas kumain. " Lumingon sya sa akin at ngumiti.  

"May pagbibigyan lang ako. "

I just shrug my shoulders. 

Nang nasa highway na uli kami ay nagtaka ako nang bigla syang mag U-turn.  Bumalik kami sa dinaanan namin kanina hanggang doon sa may mga batang naglilimos.  Itinabi nya ang kotse at lumabas bitbit ang dalawang supot ng inorder nya kanina. Namamanghang sinundan ko lang sya ng tingin.  Hanggang sa paglapit nya sa mga bata at pag abot nya sa mga ito ng tig isa isang burger, drinks,  spaghetti at kung anu-ano pa. 

Namamanghang lumanas na din ako ng kotse.  I was just looking at him as he give those children decent food to fill their stomach.

"Salamat po." sabi nong isang batang babae habang masayang-masaya na binuksan ang pagkaing ibinigay sa kanya.  Uvic just smiled and touch the girl's hair. 

"Kain lang ng kain ha?" he said.  Napangiti akong tumitingin sa kanya.

Bukal sa loob ang ngiting naiguhit sa aking labi nang tumingin sya sa akin at ngumiti din.  Sincerity is written all over his face as he touch the kid's hair. 

"Wag kayo ulit kumain na madumi ha?  Bibigyan ko uli kayo mamaya. " he said.  Tumango ang mga bata at ngumiti din sa kanya.  Umusal ang mga ito ng pasasalamat.  Ngumiti lang sa kanila si Uvic bago lumapit sa akin.  Hinawakan nya ang braso ko. 

"Pumasok kana sa kotse, mainit dito. " he said gently before opening the car for me.  Iningatan nya pang hwag mauntog ang ulo ko.  Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay may kung anong pumitik sa dibdib ko.  I felt my cheeks turned hot because of his gesture.  He was really gentle to me.  At may kaibang kibot ang hatid niyon sa akin.  Well I'm a girl who like the idea of fairy tales and happy ever after.  And Uvic is a picture of a gentleman whose fit to become a Prince charming. 

What the?  Why am I thinking of that? 

Inialis ko ang ideyang iyon sa aking isipan. 

Napaupo ako ng tuwid nang maramdaman ko ang muling pagpasok sa kotse ni Uvic.  Iniwas ko ang mapatingin sa kanya.

"Lets go now? " he asked. Tumango na lamang ako.

For the last time ay pinasadaham ko ng tingin ang mga batang kasalukuyan ay kumakaway sa amin.  Napangiti ako sa kanila at kumaway din. 

"Tinted ang kotse ko.  Hindi ka nila makikita.  Mukha ka lang engot dyan, kamahalan. " Napairap ako ng wala sa oras ng marinig ko syang tumawa ng bahagya. 

Bumalik na naman yung happy aura nya.  Kanina kasi ay sobrang seryoso nya at parang sobrang mature habang binibigyan ng pagkain ang mga bata. 

I can't believe that a man like him, a happy go lucky type.  Could have a big heart for street children.  Yung hindi plastic o pakitang tao.  Yung totoong simpatya. 

"Mabait ka din pala." sabi ko nalang.  Ayokong patulan ang pang aasar nya. 

"Nagbahagi lang ako ng pagkain,  mabait agad?" napakunot noo akong tumingin sa kanya.  "Hindi ako mabait, kamahalan.." He look at me intently as he whispered. " Im a badass. " Napangiwi ako sa tinuran nya. 

Inirapan ko nalang sya. 

"Seriously?" I said. 

He shrug his shoulder and continued driving. 

Katahimikan ang namagitan sa amin.  Maya-maya pa ay sya mismo ang bumasag nyon.

"I was once like them." he said.  Bapatingin ako sa kanya. Pagtataka ang nasa aking mukha. 

"What do you mean?" I asked. 

He looked at me and smiled briefly. Ang kalungkutan na nakita ko kanina ay muling sumungaw sa kanyang mga mata.  I don't know but I felt a bit choke by that sight of him. 

"I'm an orphan.  I never knew my roots,  my origin.  I am just Uvic.  Nothing more,  nothing less."

The sadness in his face was unbearable.  Suddenly I wanted to make him feel better. 

"Your flaws will never define who you are and who you become.  Whats important is that you become something good to someone's life.  Tulad ng ginawa mo kanina.  There's something good in you.  Uvic. " I smiled at him.  Sincerely.  At ganoon din sya sa akin.  But the sincere smile from him was replaced by a playful grin. 

"And I want to be something good to you. Will you let me? "

Biglang parang gusto kong magmura sa harap nya.  Nagkagulo lahat ng bulate sa tyan ko.

Anak ng....

Raffa uwi kana please,  hindi na ako galit....