"Yüreği kavrulan bir erkek ve bir kadın, o gece, ilanihaye unutulamayacak hisleri birbirlerine tattırdı.
İki dilhun; birbirlerinin ardından, aylar geçse bile edecekleri figanların hissikablelvukusundan başka bir şey bırakmadılar."
Tüm hakları saklıd...
Jeongguk kadının boğazını sıkmayı, cümlesini bitirdikten kısa bir süre sonra bıraktı. Öfkesi kısa sürmüştü. Bacağını da kadına bastırmayı kesti ancak çekilmedi. Kadın öksürdükten sonra bakışlarını adama çıkardı. Jeongguk, kadının kaçmamasına veya yardım istememesine şaşırdı çünkü beklediği buydu. Kadın sadece gözlerine bakıp konuştu. "Sanırım bu iddiayı kaybettim demek."
Kadın duvar ile adamın bedeni arasından sıyrılıp iki adım attı. Duyulur sesiyle konuştu. "Sen olmazsa bir başkası olur."
Jeongguk tıpkı öfkesi gibi nereden geldiğini bilmediği bir başka duygu ile kadını, bileğinden tutarak durdurdu. Bu kadın, eğer yaptıklarını başkasına yaparsa onda işe yarayacağını ve kadının o her kimse onunla yatacağını biliyordu; bu fikir canını sıktı. Kadına denk gelecek kişi ise kendi gibi kadını öldürecek veya tehdit edecek olursa... Neden endişe ettiğini bilmiyordu.
"Neden bunu kendine yapıyorsun?"
Kadın arkasını döndüğünde gözlerinde kararlılık vardı. Jeongguk'un neye dair olduğunu bilmediği bir kararlılık.
"Neden bu beş para etmez vücudumu bana zevk vermesi ve dakikaları mutluluk hissiyle dolduracak anları yaşatması için kullanmayayım ki?"
Jeongguk kadının gözlerindeki kararlılığın, hemen oracıkta yerini, saf acıya bıraktığını gördü.
Bu kadın, fahişelik peşinde değildi. Bu kadın, mutluluğu yanlış yerde arayan, kendinden, benliğinden geçmiş bir insandı sadece. Sağlıklı düşünemeyecek kadar yaralıydı.
Jeongguk onu, en azından bir gece için, kurtarmak istedi. İsteği kendini, zihninde kara bulutların altında uzun bir ağacın arkasına saklanmış gibi gizli düşüncelerin başgöstermesiyle söndürdü. Jeongguk henüz kendini neyin azabından kurtarmıştı ki başkasını neyden kurtarıyordu?
Ne yapması gerektiğini aklındaki ikiden fazla kola sahip olan terazide tarttı ancak bunun için yeterli vakti yoktu. Kadın omzunun üzerinden Jeongguk'a baktı. İnsanı geceleyin vuran koca bir hüzün dalgası ruhuna çarpmıştı ki suratındaki ifade, ne acıyı ne öfkeyi değil de sebebini bir kendisi bildiği hüznü yansıtıyordu.
"Oysa seni gerçekten arzulamıştım."
Jeongguk doğruyu ve yanlışı ileride ikiye ayrılacak bir yolda kovalamayı bıraktı. O an içinde sadece, fevri bir davranışla, kızın adımlarını; onun belini sıkıca tutarak durdurdu. "Sanırım sana evine kadar eşlik edebilirim."
🍁
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
