Göklerin Kızı

#39

"Selâmün aleyküm."

Duyduğum sesle bakışlarım beyaz fincanın içindeki çaydan ayrıldı. Almila karşımdaki sandalyeye oturmuştu.

Gülümseyerek "Aleyküm selam." Dedim.

Almila farklıydı. Gözleri korku, heyecan, sevinç gibi pek çok duyguyu barındırıyordu. Ya da bana öyle geliyor olabilirdi.

"Alya neden yüzün asık? Bir şey mi oldu? Dün gece Erkam ve Eymen kavga ettiler. Yoksa senin de mi onlarla bir alakan var?"

Almila'nın söylediklerini duyduğum da şaşkınlıkla yüzüne baktım. Neden kavga etmişlerdi ki? Cihat ve Yahya'yı döveceklerini söylememişler miydi? Eymen çok tuhaf biriydi. Muhtemelen Erkam'la da durduk yere kavga etmişti. Sebepsiz yere bana çattığı gibi.

"Almila!"

Sesim kulaklarıma yabancı gelmişti. Sanırım hissizleşmiştim. Eymen beni delirtmeyi başarmış olmalıydı. Almila gözlerindeki soru işaretleriyle bana bakarken derin bir soluk aldım.

"Eymen dün beni çağırdı. Babası onu dövdürmüştü. Bana ne dediğini biliyor musun?"

Almila kafasını iki yana salladı. Gözlerindeki sevinç kaybolmuş yerini saf endişeye bırakmıştı.

"Ailesi ile tanıştıracağını söyledi. Yani annesiyle."

Son kelime dudaklarımdan zoraki çıkmıştı. Neden böyle tuhaf hissettiğimi anlayamıyordum. Sümeyra'nın annesine anne desem de, bana acı vermezken, onun annesinin iması neden kalbimi sızlatıyordu? Annesine olan sevgisine şahit olduğum için mi böyle hissediyordum?

"Alya doğru mu duydum? Seni annemle tanıştıracağım mı dedi?"

"Evet Almila. Annesi ile tanıştıracağını söyledi. Fakat Erkam da senin gibi çok şaşırdı. Çağrı Mehmet de garip bir şeyler söyledi. Annesi iyi mi? Onu hastanede görmüştüm."

Almila yüzüne yansıyan hüzün çizgileriyle gözlerini benden kaçırdı.
"Alya, Eymen'in özelini ondan öğrenmen daha iyi olur."

Haklıydı. Ondan öğrenmem daha doğruydu. Fakat öğrenmeyecektim. Artık onu daha fazla bilmek, tanımak istemiyordum. Ondan vazgeçmeye karar vermiştim. Ne olursa olsun, o benim günahımdı, hatamdı. Bu hatalardan pişmanlık duyuyordum. Günahımdan arınmak istiyordum.

"Tamam sen anlat öyleyse. Biraz önce heyecanlı görünüyordun."

Konuşmamla Almila'nın yüzü kızarmaya başladı. Merakla ona bakmaya başladım.
Siyah eşarbının önünü eliyle çekiştirerek "Burası fazla mı sıcak?" Diye sordu.

Kafamı iki yana sallayarak gülümsedim. Almila çok tatlıydı. Samimi tavırları çok iyi hissettiriyordu.

"Tamam anlatacağım ama nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Gerçekliğinden hâlâ şüphe duyuyorum ya neyse."

Almila burukça gülümsediğinde elinin üzerine hafifçe vurup "Hadi dinliyorum." Dedim yumuşak bir sesle.

"Yahya!"

İnsan sadece bir ismi telaffuz ederek bütün hislerini yansıtabilir miydi? Almila buna somut bir örnekti. Bütün duygularını Yahya'nın ismiyle beraber açığa çıkarıyordu. Fakat neden ismini söyledikten sonra susmuştu? Bu ismi söylemek kalbini acıtıyor olmalıydı.

Tekrar dudaklarını araladı.
"Y-Yahya benimle görüşmek istiyormuş."

Kulaklarıma dolan kelimeleri doğru algılayıp algılamadığımı anlayamamıştım. Sadece tüm şaşkınlığımı yansıtan bir tepki verebilmiştim.