Change |NoMin|

ROZDZIAŁ II

Do Jaemina nie do końca docierało co się właśnie stało.

Czy ja właśnie powiedziałem wszystko dopiero poznanemu chłopakowi?

Tego typu myśli non stop kłębiły mu się w głowie. Kiedy tak stał podszedł do niego Renjun.

-Hej, nie idziesz do auli na akademię? - zapytał łapiąc Jaemina za ramię.

Wtedy chłopak się otrząsnął.

-Hm? Ach, tak tak, już idę. - odpowiedział.

Kiedy szedł przez korytarz czuł na sobie wzrok innych, jednak nie pokazał słabości. Gdy był już na miejscu odnalazł wzrokiem swoją klasę i poszedł w tamtą stronę. Nikt się z nim nie przywitał, chyba, że liczyć Renjuna, który chyba za bardzo chciał zwrócić na siebie uwagę Jaemina.

Po uroczystym rozpoczęciu roku nadszedł czas na spotkanie z wychowawcami w klasach.

-Mam nadzieję, że miło spędziliście wakacje! - powiedziała z uśmiechem pani Joohyun.

Każdy kto się zgłosił opowiadał jakie to świetne przygody przeżył przez ten czas. Jaemin myślał tylko o tym, który serial obejrzy po powrocie do domu.

Może teraz "Stranger thimgs"? Albo "Riverdale"!

-Przywitajcie proszę nowego ucznia naszej klasy. - pani Joohyun przerwała mu chwilę zadumy - Oto Lee Jeno! Proszę przedstaw się klasie.

Jaemin nawet nie zauważył, że jest z nim w klasie. Patrzył jak chłopak nieśmiało wychodzi na środek sali. Kiedy opowiadał o sobie powiedział, że jest inny. Co to oznacza? Może jest na coś chory? Może po prostu nie ma takich samych zainteresowań co inni? Tego typu pytania robiły Jaeminowi mętlik w głowie.

Kiedy było już po wszystkim Jaemin wyszedł ze szkoły pierwszy, żeby przypadkiem nie usłyszeć obelg. Założył słuchawki i puścił swój ulubiony album od EXO, czyli "EXODUS". Nie musiał iść długo, ponieważ mieszkał zaledwie dwie przecznice od szkoły.

Gdy wszedł do domu przywitał go jego pies Buster i zapach świeżo upieczonych ziemniaczków.

Czyżby mama mnie znowu pokochała?

Podszedł do blachy z ziemniaczkami przygotowany na naganę od mamy, ale ona powiedziała tylko

-Musimy porozmawiać. Usiądź. - chłopak podejrzewał, że zbiera jej się na płacz. Miał rację. Kiedy usiedli, miała łzy w oczach.

-Razem z ojcem przemyśleliśmy sprawę sprzed roku. Źle zrobiliśmy mówiąc, że nie jesteś naszym synem. My cię wciąż kochamy. Rozmawiałam z twoim psychologiem i umówiłam cię na częstsze sesje. - mówiła zapłakana.

-Czemu?

-Bo chcemy, żebyś był normalny.

To ostatnie słowo długo brzmiało w uszach chłopaka. A nie jest normalny? Co ma przez to na myśli? Bez słowa wstał z kanapy i udał się do swojego pokoju. Rozebrał się i pierwsze co zrobił to wziął do ręki długopis i swój pamiętnik.

___________

Okej, jest kolejny, ale niech te parę osób się nie przyzwyczaja XD teraz mam więcej czasu, więc piszę, ale potem może być inaczej. 

P.S proszę o gwiazdki, dla was to jeden klik, a dla mnie ogromna radość <3