Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

Hoofdstuk 10

Ze sprong er behendig door. Haar bijl was weer in een ketting om haar nek. Maar gilde hard toen we bijde op de grond vielen. Dit was niet al te best.

Er zat een groote diepe snee in haar kuit. Het bloed spatte eruit en het ging in een super snel tempo.
Ik sloeg haar arm om mij heen en begon haar mee te sleuren. No way, dat ik haar hier achter ging laten terwijl ze net voor mij wou vechten tegen de minotaurus.

Ik had geen ambrozijn dus kon ook niet echt veel aan haar doen.

(Ambrozijn helpt halfbloeden zoals ons, met genezen. Tenminste, als je te veel neemt word het je dood.)

Dus ik probeerde haar met me mee het bos in te dragen maar het was meer sleuren. Aan de rand van het bos ging ik met een half bewusteloze Mandy zitten achter een bosje. Mandy trok zachtjes aan mijn kraag waardoor ik met mijn oor naar haar mond ging.

'zoek... Hunter' kreeg ze er nouwelijks uit.
Ze verloor te veel bloed. Ik zou inderdaad Hunter moeten zoeken. Hunter kon magie uitoefenen, het zou me ook echt geen verrassing zijn als hij van de godin hecate is. De godin van magie en de mist.

Ik legde Mandy in de struiken en bedekte haat met genoeg bladeren zodat ze niet zichtbaar zou zijn. Ik rende dieper het bos in opzoek naar de anderen. In de richting van onze geheimen plek. Ook al was hij niet meer geheim en was het niet al te slim om daarheen te gaan nu het niet meer geheim was. Ik was aan het rennen toen ik net een tak achter me hoorde breken. Ik probeerde bij mijn zak mesje te komen die ik altijd in mijn sok hield. Maar ik kwam er niet bij omdat iemand mijn schouders vast pakte.
Het was Hunter!
Van de greep gingen we in een knuffel. Natuurlijk was mij refelx om in zijn zakken te graaien, dat deed ik thuis ook altijd op school, alleen niemand had het door. Ik had best wel wat verdient met zakkenrollen. Maar al snel liet ik Hunter los. Ik keek recht in zijn ogen. De glazige blik was weg. Hij was zichzelf. Ik gaf hem een kus op zijn wang. Maar toen dacht ik aan..

'Mandy!'
'ja daarover gesproken Iris, waar is iedereen?' vroeg hij verward.
'We moeten Mandy helpen! Kom mee' riep ik snel en begon met rennen.
Toen we bij Mandy waren tilde hij haar op.
'Hier is het niet veilig. We moeten ergens anders heen. Dieper het bos in.' beveelde Hunter.
Ik stemde met hem in en we rende dieper het bos in. Bij een stukje waar we genoeg plek hadden legde hij Mandy neer. En ging naast haar zitten.
Hij sprak een spreuk uit over haar lichaam. De wond in haar kuit begon beter te worden. Maar toen hij klaar was was de wond niet weg. Hij pakte nog een stukje ambrozijn uit zijn zak en stopte het in haar mond. Ze werd al snel weer wakker.

'Hunter. Ik begin te denken dat jouw goddelijke ouder Hecate is.' kwam er uit het niets uit mijn mond.
Hunter keek me twijfelend aan.

'Want ik bedoel je kan spreuken uitspreken en doet dingen die niemand anders kan.'
'Wie is hecate?' vroeg hij.
Simpel haalde hij zijn schouders op.
Er kwamen twee kinderen naar ons toe rennen.
'Help! Ze komen.' gilden ze.
Het waren Ben en Adriana! Ik knuffelde ze goed.
'gelukkig! Jullie zijn oké.' ik knuffelde de tweeling hard.
Ik keek een voor een naar hun hoofden. En gelukkig geen mist achtiger ogen. Van de groep hadden ik en Charles de meeste liefde voor de tweeling. Ik weet van Charles niet waarom maar ik weet wel dat ze me doen denken aan het broertje en zusje die ik nooit heb gehad. Mandy had hun alleen maar begroet en Hunter ook.

Al onze lichamen verstijfde toen we een hard schot hoorden. We hoorden in de verte nog een man hard schreeuwen toen we nog een shot hoorden. Het was voor heel lang stil tot we een takje hoorden breken achter ons. Plots voelde ik een hand op mijn schouder.
'Naar wat kijken jullie'
Toen ik naar de persoon keek ging er een grote rilling door mij. Slecht moment, slechte timing.