Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

Hoofdstuk 19

We stapte allemaal uit en liepen achter Charles aan die bezorgd naar de voor banden keek.
'Shit, hoe hebben ze ons gevonden.' zei hij tegen Mandy. Eerst keek ze hem vragend aan maar toen keken ze naar de band. Er zat een mes in. Mandy haalde hem eruit en keek naar het handvat. Ze schudde en gaf hem aan mij.
Ik ging met mijn vinger over de in gekerfde letters. DIS.
Meteen keken Charles en Mandy achter hun. Hailey stond daar met nog een gelijke mes in haar hanen. Met haar ene hand hield ze hem vast en met de punt prikte ze lichtjes in haar duim.

'Hebben jullie me gemist?' lachte ze met een gemene grijns op haar gezicht.

Mandy keek met grote ogen vooruit. 'Hailey...' mompelde ze zacht. 'Waar was je?' zei ze vlug. Maar Hailey reageerde niet. 'Ik heb Nathan gevonden, en hij hoort niet bij de vijand.In tegendeel, jullie zijn de vijand.' siste ze.

Nu kwam er ook iemand van achter haar aan lopen, ik kon die persoon nog niet genoeg gezien maar hoe dichter hij bij kwam hoe sneller ik me realiseerde dat het Nathan was. Hij liep een beetje schuin van wegen zijn voet, ohja. Daar had Hailey hem gestoken met het zwaard.

Nathan pakte Hailey's hand en samen glimlachte ze duister naar ons. Over mijn hele rug liepen rillingen. Mandy eek ongelovig naar Hailey, maar Mandy had haar zo erg gemist dat ze langzaam stappen naar voren deed. Maar Charles trok haar zacht aan haar arm weer naar achter. Ik zag nu wat Charles zag. Hailey had in haar andere hand een kruisboog en het leek ernaar dat ze die maar al te graag wou gebruiken.

'Kom maar Mandy.' fluisterde Hailey terwijl ze de kruisboog naar ons begon te richten. Hailey zag er niet heel gezond uit. Ze had een zwarte leren jacket aan en een zwarte strakke spijkerbroek aan. Haar blonde haar zat in twee boxers vlechten gevlochten. Ook om haar ogen zaten zwarte kringen, waarschijnlijk van et slaap tekort. Maar nog steeds zag ze er beeldschoon uit. Ze zag er nog steeds uit als een supermodel. Maar ze zag er niet meer vrolijk en spontaan uit maar stoer en heel boos.

'Leg je kruisboog neer Hailey, anders is de strijd niet eerlijk.' zei Hunter hard genoeg zodat ze het hoorde.

'Denk je dat de strijd ooit eerlijk is geweest! Nee! wij zijn het machtige ras, wij zijn het betere mens, We horen deze speciale dingen niet te hebben! Neem jou Hunter, Jij kan ALLES, echt alles met die stomme magie van jou. Denk je dat dat een eerlijke strijd is?! Nou?!' schreeuwde Hailey: 'We moeten dood, zo is de wereld weer eerlijk en in balans.' zei ze zacht.

Ondertussen waren Hailey en Nathan heel dicht bij gekomen. Charles keek naar Mandy en Mandy hem meteen weer recht in de ogen aan. Hailey kwam schreeuwend naar ons toe lopen en Charles en Mandy duwde de tweeling achter Hunter en mij en liepen naar voren. Hailey schoot de kruisboog alleen hij bleef midden in de lucht staan, naast me zag ik Hunter staan. Uit zijn oren kwam bloed, Het was niet helemaal rood maar ook een beetje paars. Hij hield de pijl tegen. Ze stond een paar stappen voor ons.

Ik had geen wapen. Maar toch moest ik helpen. 'Hailey, stop!' gilde ik. Ze bleef staan en keek me vragend aan. 'Ik ben het met je eens. De man is ook in mijn dromen geweest.' Rustig liep ik naar voren. Nu keek iedereen me vragend aan.

Wat moest ik doen. Ik moest snel wat verzinnen. Naarmate ik dichtbij Hailey kwam zag ik dat ze de glazige blik in haar ogen had. Dezelfde glazige blik als Nathan en als Hunter. Wat had ik gedaan bij Hunter. Ik had geroepen, dan kan nu niet. En Nathan, bij Nathan stak Hailey hem in zijn voet. Pijn, pijn maakt je menselijk. Ik greep in mijn sneaker. Hij was net hoog genoeg om er een zakmes in te stoppen. Ja, in de eerste dag dat ik hier kwam had ik het zakmes er al in. En elke dag heb ik hem er weer in gedaan, voor gevallen zoals dit. Je weet maar nooit.

Alles ging in slomotion ik greep naar het zakmes en Hailey schreeuwde dat ik het moest laten. Met het zakmes je die ik snel had open geklapt sneed ik haar in haar arm met de kruisboog. Ze liet hem in pijn vallen. Ook hoorde ik Nathan naar ons toe rennen die weer een stukje achter stond. Waarschijnlijk omdat hij Hailey wou laten vechten en zelf niks doen. Hij kwam eraan rennen en schreeuwen dat ik het niet moest doen. Ik draaide me snel om en stond nu achter Hailey. Ik trapte in haar rug waardoor ze bij de voeten van de rest belanden. Charles pakte haar snel vast en draaide haar arm achter haar rug.

Ik draaide me om naar Nathan maar voor ik het wist stond hij al voor me. Hij was een beetje groter en keek mij heel boos aan, maar dan ook echt heel boos. Hij gaf me een stoot van onder met zijn vuist. Hij balandde vol op op mijn neus. Ik greep naar mijn neus en beschermde mijn hoofd weetend dat ik nog een een klap zou krijgen maar gelukkig kwam Adriana eraan rennen met een zwarte en sneed hem in zijn been. Ze liet het zwaard vallen en keek naar mij wat mijn reactie was. Ze wou dat ik trots was op haar, en dat was ik ook. Maar dat moment was snel afgelopen toen ik haar weg duwde en weer een klap opving van Nathan. Ben bleef staan want hij was veel te geschrokken. Hunter kwam er aan rennen samen met Mandy. Terwijl Charles zijn best deed om Hailey in dwang te houden. Ze begonnen tegen Nathan te vechten en ik voelde me op een of andere manier blij omdat ze voor mij op kwamen. Voor ik het wist lag Nathan naast mij onbewust op de grond, en niet heel veel later zag ik ook alleen maar zwart.