Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

Hoofdstuk 23

Point of view: Iris.

Adriana gaf me een geruststellend knikje. Even ontspande ik mijn schouders. Ben had zijn hoofd in mijn jas gedrukt en keek niet naar zijn zus. Hij huilde krokodillen tranen maar ik vond het niet erg.
Wat was er gebeurd?

De man naast Adriana had een vieze grijns op zijn gezicht. Zijn tanden waren zo lelijk dat ik er bijna van moest overgeven. De man hief zijn hand. Ik dacht dat hij wat ging zeggen maar toen had ik het door. Het glimmende in zijn hand was een mes.
Ik verstijfde meteen.
Voor ik het wist had hij zijn arm laten zwaaien en zat het mesje in Adriana's nek. Meteen viel ze neer op de grond.
'NEE! Riep ik hard. Er zat een brok in mijn keel en de tranen prikte in mijn ogen. Wat- waarom?
Ben trilde hard en ik drukte hem rustig maar hard tegen mij aan. Ik keek naar hem terwijl de tranen over mijn wangen stroomde. Het boeide me niet dat Ben die man hier heen had gehaald. Ja, ik was boos op Ben, maar hij was net zijn zusje verloren. En ik een vriendin. Hij was zo van slag dat hij niet stopte en dat nam ik me niet kwalijk.

Ik zakte samen met Ben op de grond. Nee, nee, nee, nee, het is niet waar! Dat kan niet. Ik hoorde Mandy hard rennen terwijl ze wat riep man zijn werd bij bij de armen door twee ogers vastgehouden en in een bus gemikt.
'Neem ze mee!' schreeuwde de man terwijl hij met groote passen weg liep. Hunter rende op mij af en ik keek hem alleen maar aan terwijl ik Ben tegen me aan drukte.
Ook Hunter werd vastgepakt en in een busje gegooid, Charles, Hailey en Nathan nu ook.
Ze kwamen op mij af en rukte me af van Ben af. Ik probeerde hem nog vast te houden maar het lukte niet, hij werd al trappelend in het busje gegooid. Nu pakte ze mij ook en ik werd als een beest in het busje gegooid. Nou, ik het jullie geen 5 sterren op de Uber app hoor.

Ik stopte mijn hoofd hard tegen de muur van de wagen en kwam daarna met mijn hoofd op Hunter's schoot die al vastgebonden was en tape op zijn mond had. Ze vonden mijn handen ook vast en pakte tape op mijn mond.
Hunter ging met zijn hand over Romijn hoofd en keek naar een speciaal plekje, hij zag er heel bezorgd uit.

Ik keek omhoog naar hem maar ik kon niet vragen wat er was. Ik lag nogsteeds op zijn schoot en was veel te duizelig om recht op te gaan zitten.
Opeens boog hij zich over mij heen. Hij ruikt naar bos, dennenbomen, gras en bloemen. Een geur die me erg aanstond, maar hij ging weer rechtop zitten.
Ik keek naar zijn handen en besefte me waarom hij dat zonet deed. Hij had mijn zakmes die weer gekrompen was in zijn handen. Al snel begon hij het touw rond mijn handen los te snijden. Toen ik eenmaal mijn handen los had begon ik die van hem ook los te snijden. Hij keek me hoopvol aan, ook hij had ogen alsof hij elk moment in tranen kon uitbarsten. Snel haalde ik de tape van mijn mond af. Veel beter. Ik kon weer normaal adem halen.

Ik keek hem ook even aan en hij trok meteen een pijnlijk gezicht.
Ik keek naar wat ik had gedaan en er zat een klein sneetje in zijn hand.
'Shit, sorry.' mompelde ik.
Toen het touw eindelijk los was haalde hij zijn tape ook van zijn mond.
'Maakt niet uit.' Zei hij terwijl hij me bezorgd aan keek. Ik lag nogsteeds op zijn schoot. Toen ik probeerde mezelf afgezette werd ik meteen weer misselijk. Hij duwde me weer op zijn schoot.
'Niet bewegen. En niet schrikken, er zit een snee in je hoofd, een eh- een spin.' zei hij zacht.
Ik hapte naar adem. 'Een wat?!' siste ik verward. Ik keek meteen geschrokken met groote ogen naar hem.
'Niet bewegen!' zei hij bevelend. Zijn hand ging over mijn hoofd. Alsof hij over mijn haar aaide. Hij hield zijn handen als een kommetje. Hij sprak wat uit en ik zag vlammen in zijn handen. Ik keek hem ongelovig aan.
Hij haalde zijn schouders op en klopte het poeder, wat ooit een spin was, van zijn handen.
'lig stil. Ik ga het proberen te genezen. Maar je moet echt stil liggen.' zei hij bevelend en een beetje bezorgd.
'Ik zou nergens liever heen willen.' zei ik met een sarcastisch stemmetje. Hij moest even grinniken van mijn opmerking. Eigenlijk wou ik liever nergens heen. Dit bevalt me prima. Zijn denneboom geurtje en zijn gespierde benen. Het lag niet zo hard als ik me had voorgesteld.

Na een tijdje knikte hij naar mij. Zijn geruststellende glimlach deed me goed. Ik voelde warmte. Ik voelde me veilig.
Dat moment was snel voorbij toen hij me rechtop zette. En ik weer misselijk werd. Maar dit keer veel minder.
Hij keek de anderen nog een keer aan die er bewusteloos bijlagen. Maar ze hadden geen wond. Ik zag dat er bij hen een pijltje in hun nek zat. Verdoving.

De deur vloog open en ik keek naar de man die Adriana had vermoord. Ik wou op hem afspreken maar hij haalde ene taser van achter zijn rug naar voor toen ik naar hem toe sprong. Oei. Ik kreeg een harde stroom schok door mijn lichaam en viel op de grond. Het laatste wat ik hoorde was de man die lachte.
'Domme halfgod, jullie zijn nu eigendom van D.I.S.'