Just A Demigod | NL •HERSCHRIJVEN

Hoofdstuk 17

Nadat ik de groep had geknuffeld keek ik naar de klok. De rest had verteld dat ik de hele tijd hetzelfde zat te mompelen toen ik sliep. Gelukkig was het maar een droom. Ik zei de hele tijd iets van DIS. Heel raar. Dat waren de letter die op hen gezichten zaten. Ik had hun alles verteld maar niet over Jordy. Dat was toch niet belangrijk. Ze kende hem toch niet.
Iedereen leek geschokt

Ik was gaan zitten aan tafel en voelde iets in mijn hoodie. Ik greep in de zakken en haalde eruit wat erin zat. Het was een tien dollar briefje en een horloge. Ik hapte meteen naar adem. Nee, het kan niet waar zijn! Dit is niet gebeurd! Het was een droom! Maakte ik mijzelf wijs. Hoe kon dit?
Ik probeerde het uit te vogelen met de rest maar niemand begreep het. Ik deed de horloge om mijn pols en keek er naar maar er was niks speciaals aan.

Hailey was de hele dag aan het slapen en we hoorde niks van haar. Terwijl aan het uitvogelen waren hoe de dingen uit mijn droom in mijn zak terecht kwamen was Charles aan het rijden en waren we nog even langs de Mac drive geweest.
We besloten Hailey wakker te gaan maken voor het eten. Mandy schreeuwde een paar keer dat ze moest wakker worden maar ze reageerde niet. Mandy en ik liepen zacht naar haar bed. Alsjeblieft, wees niet dood. Alsjeblieft wees niet dood. Mompelde ik alleen maar.

Mandy deed het gordijntje van het bed open en er lag niks. Niet Hailey, niet een dode Hailey. Mandy pakte een papiertje op van het bed. Oh, er lag wel iets op. Dat papiertje, maar oke. Ze staarde er naar en zei niks.

'Mandy lees het hard op.' zei ik terwijl ik een beetje tegen Mandy's schouder duwde. 'Mandy?' vroeg ik.

'Uh, ja sorry.' ze schaapje haar keel even.
'Lieve Mandy, Adriana, ben, iris, Hunter en Charles,
Jullie moeten weten dat jullie de beste vrienden waren die ik had.' Mandy gaf de brief naar mij en rende naar buiten.
Meteen keek ik naar de rest die wachtte tot ik verder ging. Dus ik ging maar verder: 'Maar begrijp dat Mandy Charles heeft, ben en Adriana zullen elkaar altijd als familie hebben en Hunter er Iris jullie zouden een goed stel zijn.'
Ik voelde mij wangen een beetje rood worden maar toen ik naar Hunter keek zag ik dat hij zijn hoofd schudde. Dus ik ging maar snel verder.
'Maar ik heb niemand, niemand behalve Nathan. Ik ben opzoek gegaan naar Nathan, maar wees niet bang een man in mijn dromen wist me de weg te leiden dus ik raak niet verdwaald.' las ik hard op. Meteen keek ik op naar de rest die ook verward naar mij keek.
'Maak jullie geen zorgen, ik zal goed op mijzelf passen en zal jullie zien waneer ik Nathan heb gevonden.
P.S. Mandy ik zal je missen.' ik stopte toen de brief was afgelopen.

Ze had ons verlaten. Voor Nathan die ons in de rug had gestoken, alhoewel hij was betoverd of zo. En over de man in haar dromen? Wat bedoelde ze, was dat dezelfde man die ik ook had gezien? Zo ja, dan was ze nu echt zwaarder klos. En wij ook. Nu was ze helemaal alleen in de bossen op zoek, naar haar liefde die haar een paar weken terug nog had willen vermoorden, samen met een man die alle halfgoden wil vermoorden. Moois is dit.

Opeens keek ik naar Charles. Wat deed hij hier nog, moest hij Mandy niet comforten?
'Ga naar Mandy toe, ze heeft je nodig!' zei ik hard, ik schreeuwde nog net niet.
'Ze moet alleen zijn. Ze is al haar woede eruit aan het gooien en ze wilt niemand daarbij hebben.'
'Bullshit, jij bent jaar vriendje ga haar troosten.' zei ik met knarsende tanden.
'Geloof me ik ken haar beter dan wie dan ook hier, oke. Ik ken haar.' beweerde Charles.
'Jij hebt het op de ene manier geprobeerd. En dat werkte, maar ik ben anders en ik doe het op mijn manier.' zei ik zonder enige twijfel in mijn stem.

Ik stormde naar buiten en zag Mandy boos om zich heen schoppen.
'Mandy!' schreeuwde ik, mijn stem harder dan normaal en veel bevelender.
Ze keek me boos aan en stormde met haar bijl op me af. Ik knikte naar achter en Adriana gooide het zwaard die van Nathan was naar mij. Ik verstevigde mijn grip om het zwaard.

Meteen draaide ik me om naar Mandy en blokte haar eerste slag.
'Geef me alles wat je hebt.' zei ik
Ze sloeg nog een keer maar ik kon hem ontwijken. Ze probeerde met een draai mijn rechterkant van mijn buik te raken maar ik sloeg haar met het zwaard weg.

'Mijn beurt.' fluisterde ik. Mandy gaf me een klein gemeen glimlachte.
Ik sloeg met mijn zwaard bijna op haar heup terwijl ik een draaiende beweging maakte. Ik tikte haar heup nog net niet aan met mijn zwaard want ik wou haar niet verzwakken. Ze bleef maar aan en aanvallen en leek niet moe te worden, terwijl ik al heel wat moe was.
Ze bleef gaan en gaan en ik was nu echt heel erg uitgeput. Ze draaide haar bijl om en sloeg op mijn rug met de achterkant van haar bijl, mijn reactie was dat ik meteen naar de grond viel en het zwaard los liet.
Ineens zat ze naast mij geknield op de grond en hield mijn hoofd omhoog met haar bijl bij mijn keel.
'Wat er ook gebeurt, laat nooit je zwaard vallen. Maar bedankt, het heft geholpen.' zei ze zacht in mijn oor.